Hell on earth

Hoofdstuk 39

Hoofdstuk 39

Hellen

'Jij bitch!' schold hij me uit. Hij wilde omhoog krabbelen, maar die kans gaf ik hem niet, want ik sloeg hem hard op zijn hoofd met zijn pistool. Hij viel weer neer op de grond, dit keer bewusteloos. Mijn hartslag ging razendsnel, maar het stelde me ietwat gerust dat ik het wapen had.

Ik stapte over de bewegingsloze Wayne, en stapte door de gang. Toen ik de deur opende, draaide Bradley zich om. Maar hij keek niet verbaasd of geschrokken. Dus niet zoals ik verwacht had. In de plaats daarvan schoot hij in de lach. 'Hoe schattig, jij met een wapen!' lachte hij. Die reactie had ik helemaal niet verwacht, maar van hem kon je alles verwachten.

Opeens gebeurde alles heel razendsnel. Het leek wel in slow motion plaats te vinden. De bewaker, de man die de auto had bestuurd, greep naar zijn pistool, en zonder erbij na te denken schoot ik hem recht door zijn hoofd. Kogelvrije vest of niet, hij was morsdood. De man viel van zijn stoel, zijn gordel was al los, omdat we aan het vliegen waren. Bloed stroomde uit de wonde. Mijn handen begonnen hard te trillen, ik had weer iemand vermoord. Weer iemand zijn leven gestopt, door mij. Ik probeerde de schuldgevoelens te negeren, maar ze drongen zich zodanig op dat het niet te negeren viel. Bradley, die niet verwacht had dat ik zijn bewaker op deze manier kon doden, hield zijn lach stil.

'Zie wat je me laat doen!' schreeuwde ik overstuur.

Tranen drongen zich weer op, het werd me allemaal te veel. 'Dit heb je zonet zelf gedaan, liefje. Wayne heeft je duidelijk onderschat. Bravo. Mijn complimenten. Ik had je eigenlijk nog goed kunnen gebruiken als bewaker. Jammer dat je de dochter bent van Janine en Axel.'

'Zwijg!' siste ik. En veegde met de palm van mijn hand de tranen uit mijn ogen. Waarom stopte het oneindige gehuil maar niet? Er kwam bijna geen dag meer dat ik niet huilde.

'Je beseft toch dat ik je nu kan doodschieten?' zei ik dreigend, en probeerde niet naar de dode bewaker te kijken. Zonder dat ik het wilde gleden mijn ogen er toch heen. Zijn ogen keken gechoqueerd, alsof hij zijn dood echt niet verwacht had. De plas bloed was al groot geworden, en werd steeds groter.

De mond van de man stond wijd open, en een beetje bloed stroomde in zijn mond. Dit had ik gedaan. Als iemand me een jaar geleden had verteld dat ik in de toekomst mensen ging vermoorden, zou ik die persoon raar aangekeken hebben en vervolgens erom gelachen hebben. De afgelopen gebeurtenissen maakten van me langzaam maar zeker een moordmachine. Al die gebeurtenissen, hebben de lieve Hellen langzaam laten sterven. Nu sta ik er nog bij stil, maar blijft dat zo? Snel verplaatste ik mijn ogen weer naar Bradley, die onverwacht opstond van zijn zetel.

Bij elke stap dat hij dichter naar me toe zette, ging mijn vinger een millimeter dichter naar de trekker. 'Zet geen stap meer dichterbij,' waarschuwde ik. Maar hij luisterde niet en het was eerder ik die stappen naar achter zette. De uitdrukking op zijn gezicht, duisternis in zijn ogen. Een humorloze grijns. Zekerheid bij elke stap dat hij dichterbij zette. Mijn rug raakte de deur. Ik kon geen kant meer op. Mijn handen trilden nog erger dan dat van een tachtig jarige vrouw. Was het omdat hij zo imposant was? Zo zeker van zichzelf? Dat ik de lef nog niet had gevonden om hem neer te knallen? Hij leek helemaal niet bang om dood de gaan. Voor hem was het een spel. Hij kreeg er een kick van. Toen hij vlak voor me stond, hield hij stil. Zijn beide handen ging in een vloeiende beweging naar mijn hand. Hij verplaatste het wapen, dat ik nog steeds vast hield in mijn handen, naar zijn voorhoofd.

Verbouwereerd keek ik hem aan. Wat deed hij nu? 'Je hebt altijd keuzes in het leven, Hellen. Elke dag maak je keuzes. Onbelangrijke keuzes, zoals welke kleren je zou kunnen aandoen? Wat eet ik als ontbijt? Zo'n dingen. Maar er zijn ook heel belangrijke keuzes, zoals deze. Ofwel schiet je me nu dood, oftewel doe je dat niet en zie je je zus nog terug. Dood me, en je zal haar nooit meer terug zien.' Die blik in zijn ogen, leedvermaak. Puur leedvermaak. Een duivelse lach sierde zijn lippen. Omdat hij wist dat ik hem niet kón doodschieten. Hij liet mijn handen los, en daar stonden we. Afwachtend keek hij me aan. Voor de eerste keer, had ik de kans hem te vermoorden. Voor de eerste keer had ik de kans wraak te nemen, voor mijn familie. Maar Julie was me te dierbaar. Ik kon het niet. Ik kon haar niet nogmaals verliezen.