Hell on earth

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6

Ik voelde al meteen dat er iets mis was toen er niemand in de caravan was.

Mijn vermoedens werden bevestigd toen bijna al de wapens uit de kluis waren verdwenen. Het schilderij dat de kluis hoorde te verbergen was dan ook van de muur gehaald en de kluisdeur stond gewoon open.

Ik keek mijn broer met een angstige blik aan.

Hij kneep in mijn schouder en ik trok hem in een knuffel.

‘Zeg me alsjeblieft dat dit gewoon een oefening is. Eén die James heeft georganiseerd.’

‘Ik vrees van niet zus. Ik vrees van niet.’

‘Wat doen we nu?’

‘Pak een wapen. Daarna bellen we mam of pap om te zien of we ze kunnen bereiken.’

‘Oké.’

Ik pakte een shotgun en Bram een handgun.

Vervolgens nam ik de noodtelefoon en probeerde ze te bereiken.

Janine nam op.

‘Hey, met Hellen. Waar zijn jullie?’

Ik hoorde geweren afgaan op de achtergrond.

‘Sluit de caravan af. Wat je ook doet, ga niet naar buiten en blijf in de caravan!’

‘Huh, wa-‘ Ik kon mijn zin niet afmaken, want er werd al afgelegd.

‘Dat was mam. Ze zei dat we hier binnen moesten blijven.’

‘Wat is eraan de hand?’

‘Geen idee, maar ik hoorde geweren afgaan op de achtergrond. Volgens mij is er echt iets mis!’

‘Ik kan hier niet aan de zijlijn toekijken. Ik moet Catherine redden! Jij blijft hier!’

‘Wat? Ga je me hier alleen laten?’

‘Ik moet haar redden zus, ze is mijn ware liefde. Blijf alsjeblieft hier en sluit alles goed af, oké? Wat er ook gebeurd laat buiten onze familie niemand binnen.’

Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd, knikte me toen broederlijk toe en ging toen naar buiten.

‘Bram!’  Maar hij verdween.

Daar was ik dan. Helemaal alleen.

Ik wachtte. Wachtte en wachtte.

Uiteindelijk kon ik het wachten niet meer aan en ging ik ook naar buiten; met mijn shotgun stevig omklemd.

Je kan dit, Hellen!

Ik kon toch moeilijk binnen blijven en niks doen?

Ik liep door het bos naar de stad.

De bomen kregen iets bedreigend, de helderblauwe lucht iets schijnheiligs en de vogels waren stil.

Mijn beklemmende ongemak was terecht, want uit het niks verscheen er een man uit de bosjes met een geweer op me gericht.

‘Laat je wapen maar vallen, schatje!’

Met bevende handen omklemde ik het wapen nog steviger, zo stevig dat mijn knokkels wit begonnen te zien.

‘Gaan we koppig doen?’

Dit was mijn moment dat de schietlessen handig uitkwamen.

Maar ik durfde het niet, ik kon het niet.

‘Ik herhaal dit nog één keer! Je laat je wapen nu vallen! Of ik schiet het uit je handen!’

‘Ik dacht het niet schat!’ Uit het niks vloog er een jongen uit de boom en belandde op de man. Een mes doorboorde het hoofd van de man. Hij was op slag dood.

Maar, maar … ik herkende die jongen. Ik zette een stap achteruit. En richtte mijn wapen op hem.

Het was Andric. 

-------------------------------------------------------------------------------

Oeeeh! Spannend einde hé ;) Sorry voor dit veel te korte hoofdstuk, het volgende hoofdstuk zal ook zo kort zijn... Maar jullie moesten nu maar een dag in de plaats van een maand wachten op een hoofdstuk en dat is toch al iets positiefs :D 

Opgedragen aan waidy1 gewoon omdat ze de beste schrijfster is van wattpad ;)