-Boards-

1.3K 7 2
                                        

Hindi talaga ako mapakali. Kanina pa ako sumisigaw sa kwarto ko. Ilang beses na nga ako inaakyat ni Mama, akala nila kung anong nangyari sa akin. Si kuya din kanina pa ako kinakatok pag dating nya. Masisisi nyo ba ako. Bukas na ang board exam namin. It's do or die days. 2 days kasi yun. Papa God, please hear my prayers.



"Nak, may bisita ka. Papaakyatin ko na diyan." Sigaw sa akin ni mama. I glanced at the clock. Napataas ang kilay ko, bisita? Eh, 7:30 na ng gabi.



Tok tok tok



"Pasok." Umupo ako sa study table ko at tinitigan ko ulit yung mga reviewers ko.



"Tama na ang pagrereview. You should rest." I turned my head towards the voice.



"Kuya, I mean Aidan. Hi! Napadaan ka." I smiled at him as he enters my room and close my door. He seems so stress and gloomy. Mapanglaw kasi ang mata nya.



He smiled weakly. "I just want to say my good luck to you, personally."



"Thanks! Sana tinext or tinawagan mo na lang ako. I appreciate your effort. Ikaw din you should rest. You seems so stressed eh. Ang lalim ng mata mo." I told him.



"Thanks for the concern. Naging busy lang." he smiled again but you could feel something is bothering him.



"Even if you're busy, you should find time to rest. Health is wealth, remember?" I reprimanded him. He sat down on a chair near the door.



Ewan ko ba. Ever since nagkausap kami nung araw na nalilito ako sa situation namin ni Bricks. Naging close na kami. Dati kasi hindi eh. Hindi ko nga siya masyado napapansin at nakakalimutan ko nga yung mukha nya dati. But look at us now. I think I found a friend in him and I wanted to be one for him now.



"I need to keep myself busy to forget." he looked so forlorn and he sounded depressed.



"Forget? What do you mean?" I was really concerned. I come near him and sit on my bed in front of him.



He looked at me straight in the eye. I flinch at his facial expression. "To forget that I have a problem."



I laughed lightly. "You can tell me."



"It's complicated." he smiled again but it doesn't reach his eyes. Hanep ang problema nya parang status lang sa FB.



I think he doesn't want to talk about whatever his problem is. I heaved a sigh and speak. "Ikaw na rin nasabi di ba, yung mga komplikadong bagay alam ko so why don't you try me." But still I tried my luck to let him spill the beans.



He smiled again and his face lights up a bit. Mukhang okay yung sagot ko ah. "What if, you love someone but that someone doesn't seem to notice your existence?"



Hmmmm. Ang hirap naman. "Baka naman hindi siya kilala." Tama! Baka hindi siya kilala.



"Nope. In fact, matagal na silang magkakilala." he said.



"Ganun. Baka kasi hindi niya nilalapitan or kinakausap. Nakow naman! Walang mangyayari sa ligaw tingin lang." Hindi na uso ngayon yun. Huwag na sanang tularan si Gonzales at si kuya.



He laughs. "Actually, before ganun yung status nya. Pero ngayon nagpaparamdam na siya sa gusto nya. Kaso lang napaka-dense nung gusto nya. Wala ngang pakialam sa mundo yun. Buti nga ngayon nag-iimprove na siya but still dense pa din." he looked at me. Parang bigla akong kinilabutan nang hindi ko maintindihan.



My Perfect StrangerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon