"Çok mu seviyorsun?" diye sordu Arslan dayanamayarak. Ahsen ise usulca salladı kafasını. "Tamam, gel o zaman." Elini bırakıp Ahsenin korkuyla yere bıraktığı bisiklete yöneldi. Bisikleti kaldırdığında aklından geçenden emin olamadı. Bu bisiklet ikisi...
Beğenmeyi ve satır arası yorumlarımızı unutmayalım olur mu? 🙏 Keyifle okuyacağınızı umuyorum . Bölüm sonundaki fikirlerinizde görüşmek üzere🧡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yok kızım bu başka." Kaşlarım bu sefer merakla havalandığında bize sır verecekmişçesine yaklaştı. "Badeyle konuştum." Dedi beni zerre fark etmeden. "Arslanlaymış. Görüşmüşler!"
Bazı anlar vardır insana kendini sorgulatan. Yerini sorgulatan. Ben ne yapıyorum dedirten. Tam da öyle bir anın içindeydim şimdi.
Ben ne yapıyordum?
Kendime nasıl bir zulmü reva görüp de bu evde kalmaya devam ediyordum? Cennet teyze görmüyor muydu beni? Görüyordu elbet. Göz göre göre yapıyordu bana ne yapıyorsa. Hâlbuki insan insana bunu yapmazdı.
Sevgisinden vurmazdı. İstememesini anlıyordum ama gözlerimin içine baka baka her seferinde aynı adı zikretmesini, bana yaptıklarını unutup benden de unutmamı istemesini kabullenemiyordum.
Bundan sonra da kabullenmeyecektim. Bu evdeki miladımı tamamlamıştım.
"Anne ne diyorsun sen?" diye kaşlarını çatarak araya girdi Nisa. İkisinden de çektim gözlerimi. "Yıldırdın artık!"
"Ne dedim kız şimdi ben?" dedi saf bir şaşkınlıkla. "Sordunuz söyledim."
"Anne farkında mısın bilmem ama bu kız dün hastaneye Ahsen'i ziyarete geldi ve ona tek kelime etmedi." Annesinin yüzü an ve an düşerken bastırırcasına devam etti. "Tek kelime ya. Geçmiş olsun diyemeyecek kadar art niyetli çünkü."
"Ne alakası var?"
"Hiç başlama savunmaya. Biliyorsun ne olduğunu sende." Diye susturdu Nisa tekrar. En az benim kadar sinirlenmişti o da. Bunu seğiren gözüyle bile anlamak çok kolaydı.
Cennet teyze yüzünü buruşturup kızgınca gözlerini gezdirdi ikimizde. "İyi. Bir daha bir şey söylemem size."
"Söyleme." Diye kendimden beklenmeyecek bir şekilde söze girdim. Cennet teyzenin küskün tavrıyla ilgilenmedim. "Söyleme Cennet teyze çünkü ilgilenmiyorum. Badenin adını da daha fazla duymak istemiyorum."
Kaşları çatıldı. "Ahsen? Ne dedim kızım ben şimdi?"
"Cennet teyze neden bunu yapıyorsun? Görüyorsun halbuki." Dedim anlamasını umarcasına gözlerine bakarken. Gözlerinden geçen bir anlık gölgeyle kendime gelip devam ettim. "Biliyorsun Badeyle ilgili düşüncelerimi. Sürekli aynı şeyi yapıp durma lütfen."
Üzerimdeki kabanı hızlı bir hareketle çıkartıp astım. Bir anda ortamın gerildiğini, oluşan sessizlikten bile fark edebiliyordum. Gözlerimi özellikle onlara değdirmek istemesem de Yusuf abinin de konuşmasıyla gerilen bedenimi sakinleştirmek için derin bir nefes alıp arkamı döndüm.
