"Çok mu seviyorsun?" diye sordu Arslan dayanamayarak. Ahsen ise usulca salladı kafasını. "Tamam, gel o zaman." Elini bırakıp Ahsenin korkuyla yere bıraktığı bisiklete yöneldi. Bisikleti kaldırdığında aklından geçenden emin olamadı. Bu bisiklet ikisi...
Herkese merhabalar 👋Bir önceki bölüm adına gelen güzel yorumlarınız için teşekkür ederim öncelikle. Umarım bu bölümü de beğenirsiniz 🧡
Onun dışında bölüm duyurularını, alıntılarını instagram (msevdaas ) ve Twitter ( hikayecinsan/ M.Sevda) üzerinden yapıyorum 🌸 Sohbet etmek için bile beklerim 🥰
Haftalardır bu bölümü bekleyen TubaSeref ve bal yanak darlandmgeldim bu bölüm sizin için gelsin 🧡
Keyifli okumalar 🌙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Siz?" dedim sesime yansıyan şaşkınlıkla. "Ne arıyorsunuz burada?" Benim kaşlarım huzursuzlukla çatılırken onun gergin yüzü gevşedi. "Beni neden takip ediyorsunuz?"
Dakikalar öncesine ait yorgunluk sıyrıldı bedenimden. Kalbim yaşadığı anın etkisiyle son hızda atarken, hissettiğim şey korkudan çok daha başka bir şeydi. Tüm yoğunluğu ile huzursuzluk baş göstermişti bedenimde. Hatta öyle ki hızla inip kalkan göğsüme, gizlemeye çalıştığım ellerimdeki titreme eklenmişti.
"Evet?" diye sordum yeniden. Sesimin de bedenime eşlik edercesine titrememiş olmasına sevindim. "Neden buradasınız?"
Benim aksime son derece rahattı o. Geçen seferki takım elbisesinin yerini spor giyimi almışken, geçen sefer özenle yaptığı saçlarını mavi bir şapkayla kapatmıştı. Çok daha farklı duruyordu. Beni huzursuz edecek yakınlığı, takibi olmasa fark edemeyeceğim kadar farklı.
"Merhabalar Ahsen Hanım." Dedi imayla. Kendince önce selamla giriş yapmış, içinde bulunduğumuz olayın garipliğini normalleştirmeye çalışmıştı. "Sizi gördüğüme sevindim."
"Benim için aynı şeyin geçerli olduğunu söyleyemeyeceğim." Sözlerim netti. Bir o kadar da kendinden emin. "Neden ardımda olduğunuzu söyleyecek misiniz acaba?"
Gevşeyen yüzü benim ısrarımla birlikte tekrar gerildi ancak bunu yansıtmamak için özel bir çaba verdi. Duruşunu değiştirdi, hareketlendi.
"Sanırım beni yanlış anladınız. Evet, ardınızda yürüyordum ancak sizi takip etmiyordum Ahsen Hanım." Dedikten sonra yüzümdeki ifadeyi fark etmiş olacak ki dudaklarını birleştirip devam etmişti. "Hatta size seslendim ancak öylesine dalgındınız ki beni duymadınız bile."
Bunun böyle olmadığını anlayacak kadar akıllımı kullanabildiğimi düşünüyordum.
"Öyle mi?"
"Evet, öyle." Dedi siyaha yakın gözleriyle. "Sadece küçük bir tesadüf."
Tesadüf değildi. Her şeyden önce üzerimde dikkatle olan bakışları bu karşılaşmamızın tesadüf olmadığını bağırıyordu. Ayrıca dalgın olabilirdim ancak bana seslendiğinde fark edecek kadar kendimdeydim. Hem onun anladığının aksine peşime takıldığı ilk andan beri farkındaydım. Sadece tanıdık gelen simasını çıkarmam vaktimi almıştı.
