Campus Idols [COMPLETED]

Chapter 7

Hindi ko nanaman maintindihan ung sarili ko. Hanggang ngayon kasi pakiramdam ko ang bigat bigat parin ng dibdib ko. Nasasaktan ako, pero bakit? naninikip ung dibdib ko at parang gusto ko nalang tumakbo palayo, pero bakit?

"ano nanamang iniisip mo?" tanong sa akin ni kath. "anong problema?"

Magkasama kasi kami ngayon dito sa bahay nila. Nakakulong kami sa kwarto nya at parehong gumagawa ng assignment na ipapasa kay teacher bea bukas.

"wala.." napaiwas ako ng tingin. alangan naman sabihin ko sa kanyang iniisip ko ung nakita ko sa rooftop?

O kaya naman sabihin ko sa kanyang nakikita ko sya kay rian? dahil bukod sa pangalan ay parang nalalapit din ung mukha nila sa isa't isa?

hayys! i swear, hindi na talaga ako babalik sa rooftop! ayoko na dun! imbes na pagaanin nya ung loob ko at palanghapin ako ng sariwang hangin pinapasikip nya lang yung dibdib ko e. nakakaasar!

"sinungaling ka" kath accused me.

"bakit nanaman?" nakakunot noong tanong ko.

"kung wala kang iniisip o problema, bakit nanginginig ung kamay mo?" ngayon ko lang napansin na hawak hawak na pala ni kath ung kamay ko para pigilan sa panginginig.

"e-ewan!" binawi ko sa kanya ung kamay ko saka ko tiningnan ulit ung notes ko. "ituloy na natin to, baka hindi natin matapos lagot tayo" sabi ko sa kanya changing the topic.

"sus! nililiko mo lang ako e! ano nga? anong problema?"

"hayys! wag kanang makulit kath! please?" i begged.

"o-okay.." she said. napapikit nalang ako pero nagulat ako ng bigla nya akong yakapin.

"k-kath! b-bakit ba? h-hoy babae!" protesta ko pero niyakap nya parin ako.

"wag kang umiyak! ang panget mo!" she said. And that made me realized one thing, umiiyak nanaman ako, dahil sa kanya. "ano bang nangyari? kaya kita niyayang dito sa bahay gumawa ng assignment kasi ramdam kong may problema ka. and gotcha! tama nanaman ako, may problema ka nga."

"w-wala nu!" tanggi ko parin kahit umiiyak na ako.

"you're not good at lying. you're eyes are not good at lying. you're eyes betrayed you alam mo ba yun?" she said cupping my face.

"b-bakit ganun kath? matagal na yun diba? pero bakit hanggang ngayon nandito parin ung sakit? matagal na yun diba? pero bakit hindi ko parin makalimutan? ang daya daya! sobrang daya!" i said when she pulled me again for a hug.

"alam mo kung bakit masakit parin at hindi mo makalimutan? kasi hindi ka parin umaalis dun. You're still standing there waiting for him to hug you. You're still willing to wait until he goes back for you kahit alam mong napakaimposible na at hindi na dapat kasi paulit ulit kana nyang sinaktan."

Napahagulgol nalang ako ng iyak habang pinapakinggan ko ang lahat ng mga sinasabi nya sa akin. tama ba sya? Am I still waiting for him to come back and hug me again? Hindi na diba? I'm mad at him! So mad at him to the extent that I wanted to kill him right away!

"free youself from him crys, yun ang dapat mong gawin. palayain mo na ung sarili mo mula sa nakaraan lalong lalo na sa kanya. he's not the least who can make you happy and feel loved. nandito kami, kaming mga kaibigan mo ang hihigit sayo pataas."

patuloy lang sya sa paghagod sa likuran ko habang sinasabi ang mga bagay na yun sa akin. at some point, I felt relieved. Pero parang may kulang?

"Why not try opening your heart once again right? Baka makatulong yun. I'm telling you crys, it's not yet the end. You can still start all over again with someone who can mend your broken heart."