Festero 3

Hoofdstuk 9.

Lindy

Hij kijkt me even kort en recht in mijn ogen aan. Ik wacht af. Hij knikt dan pas na enkele secondes. Hij staat op van het bed. Ik zie dat hij begint om de lakens beter te leggen. Ik besluit hem niet te helpen. Ik loop verder en check de rest van de hotelkamer. 

Na een kleine vijf minuten sta ik in de kleine, maar gezellige woonkamer. Niet veel later komt ook Enzo bij mij staan. Hij slaakt een luide zucht.

'Heb je alles?' Vraag ik. Met een glimlach. 'Ja, ik heb alles. Jij?' En gelukkig glimlacht hij terug. Ik knik. 'Lets go.' Zeg ik en open de deur. Beide staan we op de gang. 'Shit,' mompel ik. 'Wat is er?' Vraagt Enzo bezorgd. Ik begin te lachen om mezelf. Enzo kijkt mij raar aan.

'Sparcle!' Roep ik. Gelijk komt Sparcle naar ons toe gehuppeld. 'Wow, ik had hem inderdaad een tijdje niet gezien.' Zegt Enzo opgelucht. 'Waar was hij?' Vraagt Enzo vervolgens. 'In de kamer.' Lach ik.

Enzo rolt zijn ogen. 'Dat snap ik.' Zegt hij. 'Nou dan, Einstein.' Zeg ik, en plagend knijp ik zachtjes in zijn wang. 'Ey, stop wangen knijper.' Ik laat gelijk los en kijk hem grijnzend aan. Hij schudt lachend zijn hoofd.

'Hetzelfde plan als toen we hier aankwamen oké?' Bevestigt Enzo. Ik knik goedkeurend. 'Ik zie je zo,' Enzo knipoogt en beent ervandoor. Ik loop met een slakkentempo verder. En geduldig wacht ik af, totdat ik met Sparcle veilig verder kan lopen.

Al best snel, sta ik met Sparcle buiten. Dan komt Enzo met een overduidelijke grijns op zijn gezicht onze kant oplopen. Ik lach en haal even kort mijn hand door mijn haar.

'Zo, dat is ook weer geregeld.' Is het eerste wat Enzo zegt. 'Je bent echt erg,' zeg ik lachend. Hij kijkt mij vragend aan. 'Je weet vrouwen wel echt heel snel over te halen met je charmante uiterlijk.' Gelijk heb ik spijt van mijn woorden.

'Heb ik een charmante uiterlijk dan? Lindy?' Vraagt hij, met nogal de nadruk op mijn naam. 'Stop,' zeg ik beschamend. 'Jij begon.' Zegt hij, nog steeds met een grijns op zijn gezicht. 'Jaja, kom op. Ik wil naar Festero.' Zeg ik, en zonder om op zijn reactie te wachten, loop ik met Sparcle richting de auto.

Enzo opent de auto, en daarna stop ik mijn spullen achterin de auto. Ook Enzo zet zijn spullen neer bij de mijne. Tevreden ga ik in de auto zitten. Ook Sparcle neemt plaats in de auto. Tevreden, hangt zijn tong uit zijn bek. Vervolgens komt Enzo achter het stuur zitten. Ik kijk hem aan.

Hij start de auto, maar rijd nog niet weg. Dan kijkt hij mij aan. Met een serieuze blik. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem afwachtend aan. 'Over Jeroen hè...' Begint hij. Ik leg mijn hand op zijn bovenbeen, waarna Enzo zijn blik daarop richt.

'Het is goed. Hij denkt dat we een stel zijn.' Stel ik hem gerust. Dan kijkt hij me weer aan. 'Oké, sorry dat ik erover be-' zegt hij zachtjes. 'Enzo,' ga ik door zijn zin heen. Hij kijkt me afwachtend aan. 'Het maakt niet uit.' Ik glimlach naar hem. Ook dan verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Zijn oprecht mooie lach.

En zonder nog iets te zeggen, rijd hij van het parkeerterrein af en gaan we richting Festero toe. Ik wil hem weer zien. Ook al heb ik maanden zonder hem moeten zijn, nu kan ik niet eens een dag zonder hem.

Na een stille rit, waar we allebei niks zeiden, kwamen we aan op de manege.

Als ik uit de auto stap, slaak ik een diepe zucht. Enzo komt naar mij toegelopen. 'Is er wat?' Vraagt hij, als hij kort met zijn hand door zijn haren heen gaat. Ik schud mijn hoofd. 'Kom, laten we naar Festero gaan.' Enzo knikt en samen lopen we naar de kantine van de manege.

Ik lach inwendig, als ik dezelfde vrouw van de vorige keer weer zie staan. Ze maakt met een doekje de tafels in de kantine schoon. Na een tijdje merkt ze onze aanwezigheid pas op.