Festero 3

Hoofdstuk 32.

Lindy

7 maanden later.

Ik had een brief gekregen. En die kreeg ik heel zelden. Alles wat belangrijk was ging tegenwoordig via de mail. Ik was dus ook erg nieuwsgierig toen ik de envelop open scheurde en zag dat er handgeschreven letters op het papier stond.

~~~
Lieve Lindy,

Ik weet dat je een druk leven hebt. Ik wil dat je gelukkig bent. Maar, na deze brief zal je even niet gelukkig zijn. Ik vind het vreselijk om iets naars naar je te schrijven. Ik zal je het nieuws maar snel mededelen.

Festero is overleden. Je maatje voor het leven. En ik vind het vreselijk dat jij er niet bij was. Festero is in zijn stal op de boerderij overleden. Adri was er niet bij. Cindy was er niet bij. Ook geen enkele dierenarts. Alleen ik. En ik kan je vertellen dat hij vredig aan zijn einde is gekomen. Bedankt dat je Festero een mooi leven hebt gegeven. Zonder jou zou hij er allang niet meer zijn geweest.

Ik gun je alle geluk van het universum.

Liefs,

Enzo
~~~

Tranen gleden over mijn wang heen. Vervolgens kwamen ze op het stuk papier terecht. Ik wist dat het moment ooit ging komen. Maar, nu het echt zover was, drong het me pas door. En ergens had ik er spijt van. Spijt dat ik de laatste jaren van Festero niet heb meegemaakt. Er waren dagen dat ik hem zag. Maar, dan moest ik diezelfde dag weer weg van de boerderij. Ik moest. Ook al was het soms moeilijk.

Festero had ik besloten op de boerderij te laten, bij Adri, Cindy en Enzo was er soms ook. Ik wist dat Festero daar gelukkig was. En dat wou ik zo houden.

En nu is hij daar overleden. Maar, ik wist dat het goed was.

*

Ik had kunnen regelen dat ik er even uit kon gaan. Ze accepteerde mijn reden.

Ik was met alle spoed naar de boerderij gereden. Om naar Enzo te gaan. Hem te bedanken. Voor alles.

Na een vermoeide autorit had ik eindelijk mijn armen om Enzo heen geslagen. En kon ik gesprekken met hem houden. Over van alles en nog wat. Het maakte niks uit. Als we maar even over niks hoefde te stressen. Maar, het allerbelangrijkste was dat we weer even samen waren. Net als vroeger.

*
Diezelfde dag moest ik weer van hem weg. We namen afscheid. Mijn drukke leven riep als een jankend en verwend kind naar me.

Het deed me pijn. Maar, het was nou eenmaal zo. Dit was het leven, mijn leven.

~~~
Lieve Enzo,

Ik heb je het al heel vaak verteld. Maar, ik wil je bedanken. Door jou ben ik zo ver gekomen. Ik ben je eeuwig dankbaar. En bedankt, dat ik vandaag zomaar op de boerderij mocht binnen stormen. Ik had jou nodig.

Doe nog de groetjes aan Adri en Cindy.

Kus,

Lindy
~~~