Festero 3

Hoofdstuk 29.

Lindy

Ik staarde naar hem. Enkel naar hem. Ik luisterde naar hem. Enkel naar hem. Hij snikte en had zijn hoofd naar beneden laten zakken.

'Alles is verpest, alles.' Hoorde ik even later zijn stem. Nog steeds staarde ik naar hem, met grote ogen. Ik was bevroren en wist niet wat ik moest doen. Hem groeten, of zonder woorden naast hem gaan zitten? Ik dacht na. 'Ik raak iedereen kwijt, iedereen waar ik van houd.' Klonk zijn gebroken stem, terwijl ik diep na dacht.

'Mij raak je niet kwijt', zei ik zachtjes, maar de woorden vlogen zo uit mijn mond.

Binnen een fractie van een seconde had Enzo zich omgedraaid. Zijn ogen waren rood en waterig. Even dacht ik aan hoe hij altijd vrolijk was. En hoe mooi zijn lach was. Enzo opende zijn mond, maar sloot hem weer. Hij bleef stil. Keek mij enkel aan. En zonder er bij na te denken stormde ik op hem af en sloeg ik mijn armen om zijn lichaam heen.

Al snel voelde ik ook dat zijn armen om mijn lichaam werden gevouwen. Nu was ik degene die aan het snikken was. Zijn hand wreef langzaam over mijn rug heen. Nog steeds had hij niks tegen mij gezegd. Maar, het was even goed zo. Woorden waren niet altijd nodig. Dit gebaar betekende al genoeg.

Na enkele minuten lieten we elkaar los. Enzo keek me aan. En voor ik het wist, waren zijn volle en mooie lippen op de mijne geplaatst. Maar, het prachtige moment duurde niet lang. 'Misschien, moet Spirit worden ingeslapen.' Begon Enzo met een fluisterstem. Van zijn ogen keek ik naar Spirit. Hij lag er stilletjes in de stal bij. Spirit keek angstig voor ons uit. Ik aaide liefkozend over zijn vacht.

'Hij heeft pijn, teveel.'

Ik keek Enzo weer aan.

'Dat hij nog steeds leeft is een mirakel.' Ging hij verder. Ik pakte de hand van Enzo vast. 'Alles komt goed', vertelde ik hem optimistisch. 'Nee', zei hij resoluut. 'Het komt niet goed, ik raak mijn beste vriend kwijt.' Sprak hij mij tegen. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Want, diep vanbinnen wist ik dat hij gelijk had.

'Ik ben er voor je', sprak ik eerlijk uit, en ik boog voorover om hem een kus te geven. Maar, hij draaide zijn hoofd opzij. Hij ontweek mijn kus. 'Later, ik-' stamelde hij. Abrupte knikte ik. 'Geeft niet, ik laat je wel even alleen.' Ik stond op en net op dat moment kwamen Adri, Cindy en een vreemde man aanlopen. Hoogstwaarschijnlijk de dierenarts.

'Lindy!' Klonk de stem van Cindy. 'Hey', groette ik ze met een zwakke glimlach en liep stug door. Met een akelig gevoel stond ik tegen de auto aangeleund. Diep in mijn gedachtes verzonken, staarde ik naar de grond. Minuten stond ik daar maar.

'Ik wil dat je erbij bent',

Ik keek geschrokken op, om vervolgens in de ogen van Enzo te kijken. 'Waarbij?' Vroeg ik met een gefronste blik. Al wist ik wat het waarschijnlijk was. Enzo liet zijn schouders een beetje zakken. 'We laten hem inslapen en ik wil dat alleen wij twee erbij zijn.' Vertelde hij mij. Met tranen achter mijn ogen staarde ik hem aan. Toch knikte ik.

'Kom', zei Enzo zachtjes. 'Wacht.'

Ik holde naar de trailer en haalde Festero er wat gehaast uit. 'Is dat wel een goed plan?' Vroeg Enzo twijfelend. 'Die twee houden teveel van elkaar, ik weet niet of ze die afscheid aankunnen.' Een diepe zucht rolde bij Enzo over zijn lippen. 'Ik wil dat Spirit Festero nog ziet', vertelde ik hem en trok Festero met ons mee.

Aangekomen bij de stal waar Spirit lag, begon Festero gelijk te hinniken. Niet veel later deed Spirit hetzelfde, dan wel met wat moeite. Het bijna levenloze lichaam van Spirit stond ineens op. Hun neuzen snuffelde aan elkaar. Plots leek alles even als vroeger. Maar, de benen van Spirit trilden hevig.

'Doe het, alsjeblieft.' Zei Enzo met een trillende stem. De dierenarts liep weg en kwam even later terug met een spuit. Met moeite moest ik Festero in bedwang houden, terwijl de dierenarts met de spuit in zijn huid prikten.

'Ik heb begrepen dat alleen jullie bij zijn dood wouden zijn en dat respecteer ik. Het klinkt hard, maar je merkt wel als hij bij zijn einde is gekomen.' Sprak de man uit. Wij knikten stilletjes, terwijl tranen naar beneden gleden. De dierenarts verliet de stallen. Ook Adri en Cindy verdwenen.

Festero bleef snuffelen en hinnikte af en toe. Of, Festero wist dat hij er zo niet meer is, wist ik natuurlijk niet. Ik wist het wel, Enzo wist het. Enzo greep mijn hand beet en kneep er stevig in. Hij keek me niet aan. Hij bleef naar Spirit kijken. Zijn ademhaling werd steeds langzamer.

'Ik hou van je en ik wil je bedanken dat je er altijd voor me was. Ik had niet zonder je gekund, Spirit.' Enzo kneep nu nog harder in mijn hand na zijn woorden. Maar, het maakte me, uiteraard vond ik, helemaal niks uit. Enzo gaf nog een kus op zijn hoofd.

En enkele secondes later, was zijn ademhaling gestopt. Nu beginnen we pas echt luid te snikken. Enzo sloot met zijn hand, de ogen van Spirit.

'Nu is hij er niet meer',

Zonder iets te zeggen sloeg ik weer mijn armen om Enzo heen. Terwijl, we onze emotie naar buiten lieten gaan, hielden we elkaar stevig vast. Gehinnik van Festero was op de achtergrond te horen. Ook hij had het begrepen.

Spirit was er niet meer.

Enzo

Hij was er niet meer. Mijn beste vriend heeft de aarde verlaten.

Het is een einde.

Een betreurende einde, maar ook mooi en ontroerend.

De juiste mensen, inclusief Festero, waren erbij.

Een beter einde was er niet.

En daar ben ik opgelucht over, tevreden over.

Spirit zal voor altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.

---

R.i.p.

Sorry. :'(