Festero 3

Hoofdstuk 20.

Lindy

Geschrokken kijk in de ogen van Peter.

'Je bedoelt toch niet dat je dan weggaat... Weggaat naar boven?' Vraagt Peter mij met een trillende stem. Langzaam knik ik. 'Ik geef teveel om hem. En hij is zelfs mijn ex.' Beschamend kijk ik naar beneden. Peter slaakt een zucht.

Opnieuw kijk ik hem aan. 'Is dat raar?' Vraag ik. Peter staart me bedenkelijk aan. Dan schudt hij zijn hoofd. 'Nee, het komt alleen niet vaak voor. Maar, het is juist lief. Dat je zoveel om iemand geeft, terwijl jullie exen van elkaar zijn.' Zegt Peter met een zwakke glimlach.

Ik loop op hem af en sla mijn armen om hem heen.

We kijken elkaar diep in de ogen aan. Onze gezichten komen dichter bij elkaar.

En dan drukken onze lippen als puzzelstukjes op elkaar.

Enzo

Ik voel een klap op mijn wang. Een felle en harde klap.

Mijn ogen schieten open en geschrokken kijk op. Ik neem de ruimte in me op. Waar ben ik? Waar is Lindy? Waar is Peter? Waar is Festero? Waar is Spirit?

Ik ben iedereen kwijt. Ga ik ze ooit nog zien?

Met een vuile blik kijkt de man mij aan, Maarten.

Terwijl, een straaltje bloed op mijn broek terecht komt, kijk ik hem met een dodelijke blik aan. Weer slaat hij met zijn hand tegen mijn wang.

'Verdomme!' Schreeuw ik. Maarten grijnst. 'Geef je om paarden?' Vraagt hij na enkele seconden. Met een fronsende blik kijk ik hem aan. 'Hoezo?' Vraag ik snauwend. 'Antwoordt,' beveelt hij me. Even blijf ik stil. En net als hij me weer wilt slaan, geef ik snel antwoordt.

'Ja!' Roep ik, met mijn ogen gesloten. 'Mooi,' is het enige wat hij zegt. Ik open langzaam mijn ogen weer.

Ik zit vastgebonden op een stoel. In een klein en muf kamertje. Ik moet steeds bijna kokhalzen.

Maarten gaat achter me staan en maakt het touw rondom mijn polsen weer los. Hij fluit en twee mannen komen het kamertje binnen gelopen. Stilletjes blijf ik zitten.

'Sta op,' bromt één van de sterk gebouwde mannen. Ik sta op en de twee mannen houden me aan elke arm stevig vast. Maarten kijkt me weer grijnzend aan. 'Oké, volg mij maar.' Zegt hij en met z'n allen lopen we het muffe kamertje uit.

We komen op een heel groot terrein terecht. Het oogt nog netjes. Totdat, we een gebouw in lopen, met allemaal stallen. Kleine stallen.

Ik probeer mijn adem in te houden, want het ruikt er vreselijk. Ik word meegesleept langs enkele stallen. Ik tuur de stallen in, waar allemaal paarden staan. En ze staan in hun eigen mest. Ik trek een vies gezicht.

'Jullie zijn gestoord,' zeg ik woedend. Maarten houdt de mannen tegen, en we stoppen met lopen. 'Nee. Ik ben slim. Ik verdien bakken met geld, jongeman.' Zegt hij zelfvoldaan. Ik negeer zijn opmerking.

'Waarom laat je mij dit zien?' Vraag ik. De man kijkt me grijnzend aan. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Jij, mag mij helpen met mijn werk.' Vertelt hij.

'Tot hoelang? En wat moet ik doen?' Vraag ik. Ik moet hier namelijk zo snel mogelijk weg. Naar Lindy. Naar Peter. Naar iedereen.

'Totdat, Peter mij heeft betaald.' Zegt hij. Ik adem diep in en uit. Ik sluit mijn ogen. 'Kijk me aan.' Beveelt Maarten me. Gelijk open ik mijn ogen.

'En wat jou werk is Enzo...,' gaat hij verder. Gespannen wacht ik af. Met nog steeds een grijnzende blik kijkt hij mij aan. En de ergste woorden rollen over zijn lippen.

'Jij mag alle paarden doden,'

Mijn ogen worden groter. Mijn hart begint sneller te kloppen. Ik wordt duizelig. Een man naast me, slaat in mijn gezicht. Gelijk kijk ik weer wat helder.

En ik wordt meegetrokken. Langs alle stallen. De droevige ogen staren me aan.

Weer wordt ik in een ruimte geduwd.

Een pistool wordt in mijn handen geduwd.

En niet veel later, wordt er een mank paard voor mijn neus neer gezet.