Festero 3

Hoofdstuk 5.

Lindy

'Hier gewoon rechtdoor,' mompel ik zachtjes. Ik schrok een beetje van zijn reactie, maar ik besloot niet boos op hem te worden. Dat zou het alleen maar erger maken. Ik kijk hem wel af en toe aan, maar hij ontwijkt mijn blikken. Hij lijkt zich te schamen. Voor zichzelf, denk ik?

Hij knikt. Dan is het weer een tijdje stil. Een ongemakkelijke stikte, dit keer. En daar kan ik niet tegen. En Enzo lijkt dat te merken, want hij trekt zijn mond open. 'Het spijt me,' begint hij twijfelachtig. Ik blijf even stil. 'Nee, maakt niet uit. Ik was gewoon even vergeten dat het nog een beetje gevoelig ligt, en door Jeroen, hield ik daar geen rekening mee.' Reageer ik terug. En ik meen het oprecht.

Hij kijkt kort me kort aan, maar dan al snel weer naar de weg. 'Maar, ik had niet zo kinderachtig moeten reageren.' Kaatst hij terug. Ik bijt op mijn lip. 'Laten we het gewoon vergeten, alsof ik ooit iets met die Jeroen zou kunnen krijgen.' Ik lach om mijn opmerking. Maar Enzo niet.

'Dat kan hoor,' zegt hij op een serieuze toon. Vragend kijk ik hem aan. 'Hij heeft je nummer, en als hij jou ziet zitten, kan hij het gewoon vragen.' Gaat hij verder. Ik frons verbazend. 'Wat kan hij vragen?' Vraag ik. Enzo zucht. 'Of je met hem uit wil, natuurlijk.' Ik kijk naar beneden en frunnik aan mijn nagellak.

'Zou je dat dus erg vinden?' Vraag ik voorzichtig. Bang voor zijn reactie. Hij blijft stil, en lijkt na te denken over mijn vraag. Afwachtend, blijf ik hem aan kijken.

'Oh, we zijn er volgens mij.' Veranderd hij van onderwerp. Ik volg zijn blik en inderdaad is het hotel in zicht. 'Ah, mooi.' Ik glimlach tevreden. Ik blijf stil, zonder de vraag nog een keer te stellen.

Enzo parkeert de auto op het grote terrein naast het hotel, vele auto's staan er geparkeerd. Beide stappen we uit, en laten ook Sparcle uit de auto gaan. Ik pak zijn halsband beet en doe er een riem aan. Enzo kijkt me aan, lijkt zijn lach in te houden.

Ik ga weer recht staan. 'Wat?' Vraag ik lachend. 'Je bent gewoon grappig,' zegt hij. Ik ga naast hem staan. 'Ik ben grappig als ik riem vast maak bij een hond?' Vraag ik verward. Hij knikt en grijnst. 'Ik bedoel dus, dat ondanks wat je doet, je leuk en grappig blijft. Dus ook als je riem vastmaakt.' Hij knipoogt. Verbijsterd kijk ik hem aan. Daarna grijnzend.

'Ben je nou aan het flirten met me?' Vraag ik, nog steeds met een grijns op mijn gezicht. Het blijft doodstil. 'Wat denk jij?' Vraagt hij even later. 'Veel,' kaatst ik terug. 'Kan je wel zeggen, ja.' Reageert hij stroef. Ik rol mijn ogen.

Hij pakt mijn hand vast. Mijn ogen worden groot. 'Kom,' zegt hij vlug en trekt me mee, richting het grote gebouw. Sparcle huppelt vrolijk mee. 'Ik ben geen hond.' Mompel ik beledigend. 'Nee, nee.' Reageert hij zonder mij aan te kijken.

Eenmaal binnen, komen we in een grote hal terecht. 'Shit, geen honden.' Vloekt Enzo binnensmonds. Ik kijk naar het bordje wat aan de muur hangt. 'Ah nee, dat meen je niet.' Ik slaak een zucht. 'En ik ga niet weer terug rijden.' Zegt Enzo, nu kijkt hij me wel diep in de ogen aan. Ik knik begrijpend.

'Dat wordt een plan bedenken.' Zegt Enzo, hij kijkt me grijzend aan. Ik schiet in de lach. 'Ik meen het.' Fluistert hij. Ik knik. 'Oké, en wat is je plan dan?' Vraag ik hem.

Na een aantal seconden pakt hij onverwachts mijn hand beet en trekt me mee naar een rustiger plekje. Als we eenmaal stil staan, kijk ik hem nieuwsgierig aan. 'Wat doe je?' Vraag ik. 'Oké, moet je luisteren...' Begint hij. Met zijn gezicht dichter bij de mijne, begint hij zijn verhaal.

Ik knik, als hij klaar is met zijn plan te vertellen. 'Goed?' Vraagt hij mij voor zekerheid. Ik knik nogmaals. 'Mooi,' zegt Enzo, terwijl hij richting de balie loopt. Ik kijk nog even zijn kant op en loop dan richting de uitgang. Ik maak Sparcle weer los van de paal.