Festero 3

Hoofdstuk 19.

Lindy

Ik stap even later alweer uit het bed. Ik been de slaapkamer uit, en open vervolgens de slaapkamerdeur van Peter open. Ik kan momenteel gewoon niet alleen zijn.

Ik zie Peter op zijn bed liggen, zijn ogen zijn niet gesloten.

Hij kijkt me aan.

'Hey,' zeg ik zachtjes. Hij glimlacht zwakjes. 'Hey,' groet hij terug. 'Je kan niet slapen?' Vraagt hij. Zwijgend knik ik. 'Kom maar hier,' Peter opent zijn armen. Ik glimlach en kruip op zijn bed. Ik ga naast hem liggen, en hij slaat zijn armen om mij heen.

'Sorry,' mompel ik even later. 'Mmm?' Ik slaak een zucht. 'Dat ik zo zielig ben, dat ik bij je kom liggen.' Leg ik hem uit. Even is stil. 'Tuurlijk niet, samen komen we er wel doorheen.' Ik glimlach, maar dan verdwijnt hij weer.

'Maar,' ik slik hoorbaar. 'Enzo is met niemand, hij is alleen.'

Weer blijft het even stil. 'Kom, we gaan proberen te slapen.'

Ik ga rechtop zitten en kijk recht in zijn ogen. Een traan neemt weer een weg over mijn wang heen. Peter gaat ook rechtop zitten en veegt mijn tranen weg. 'Huil alsjeblieft niet, alles komt goed.'

Ik zeg niks, kijk enkel in zijn bruine ogen. En van zijn ogen, kijk ik naar zijn lippen.

En dan druk ik mijn lippen op die van hem.

*

Dat duurde enkele seconden, maar hij trok niet gelijk terug.

Met een geshockte blik bleef hij me aankijken. Maar, ook ik was in shock.

'Het spijt me... Ik...' Prevel ik, mijn wangen gloeien inmiddels aardig rood. Een moment is het stil. 'H-Het geeft niet.' Reageert hij. Ik slik hoorbaar. 'Het spijt me echt. Ik ben gewoon kapot vanbinnen. Het is Enzo. Ik-'

Hij legt zijn wijsvinger op mijn lippen.

'Het maakt niks uit. Het is gebeurd. En je hebt toch geen relatie met Enzo?'

Ik kijk beschamend naar beneden. 'Nee,' mompel ik zonder hem aan te kijken. Peter pakt mijn kin beet, ik word gedwongen om in zijn bruine ogen te kijken. 'Dan hoef je je niet schuldig te voelen.' Zegt hij met een zwakke glimlach.

Ik schudt mijn hoofd. 'Wel.' Ga ik tegen hem in. 'Je doet zoiets namelijk alleen bij iemand waarvan je houdt.' Ga ik verder. Hij knikt zwijgend. 'Niet dat ik niet om je geef, maar-'

Weer laat hij me stoppen met praten.

'Ik snap het. Je bent niet op me, dat is ook logisch. Je kent me niet eens goed.'

Stilletjes knik ik. 'En ik niet op jou, natuurlijk.' Vult hij na enkele seconden aan zijn verhaal aan. Wat ongemakkelijk draai ik aan een plukje haar.

Dan is het stil. Een ongemakkelijke stilte. Maar, ik doorbreek de stilte. Door woorden, die uit mijn mond floepte.

'Ik ga niet meer terug bij Enzo.' Gooi ik eruit. Met een geschrokken blik kijk ik Peter aan. Peter kijkt mij met grote ogen aan. 'Oh,' brengt Peter uit.

Ik voel tranen achter mijn ogen prikken. Ik sta op van het bed, en wil de kamer verlaten, maar dat mislukte al snel. Geïrriteerd kijk ik naar zijn hand, die mijn pols stevig vast houdt. 'Peter,' een zucht rolt over mijn lippen.

Ik wil weg uit deze ruimte. Ik wil niet huilen, waar Peter bij is.

Hij staat op en we staan dicht tegen elkaar aan. Hij kijkt me diep in mijn ogen aan. Het is bijna eng. 'Waarom, vertelde je me dat?' Vraagt hij.

Ik kijk van hem weg.

'Kijk me aan, alsjeblieft.'

Ik negeer hem. Weer herhaalt hij zijn woorden. Ik kijk hem dan weer terug aan. Met een afwachtende blik kijkt hij me aan. Ik merk nu pas dat zijn handen op mijn schouders rusten.

'Het gaat je niks aan.' Vertel ik hem met een botte ondertoon. Ik sla zijn handen weg en been zijn kamer uit.

Als ik mijn jas heb aangetrokken en buiten sta, rolt de eerste traan naar beneden.

Niet veel later begeef ik me bij de paardenstallen. Ik loop richting de stal, waar Festero binnen staat. 'Hey,' groet ik hem zachtjes, terwijl ik de staldeur open maak.

Ik sla mijn armen om zijn hals heen en sluit mijn ogen.

Luide snikken, klinken in de stille nacht.

'Als Enzo dood is, vergeef ik dat mezelf nooit, Fest.' Fluister ik. 'Dan wil ik ook weg, weg van hier.'

'Nee.'

---

Lang geen hoofdstuk geplaatst, maar eindelijk weer een hoofdstuk!

Ik was veel bezig met het boek "De kroeg"

Neem een kijkje, als je dat nog niet had gedaan ;)