Festero 3

Hoofdstuk 18.

Lindy

Ik duwde Peter zachtjes van mijn lichaam af. Hij veegde met zijn duim mijn tranen weg. Ik glimlachte zwakjes, na zijn lieve gebaar. En hij glimlachte ook zwakjes terug.

'W-waar is hij naartoe?' Vroeg ik met een trillende stem. Peter haalde zijn schouders op. 'Het gebied is hier zo groot, ik heb geen idee.' Zei hij, teleurgesteld keek Peter naar beneden. Ik pakte zijn kin beet en dwong hem naar mij te kijken.

'We gaan hem vinden, het moet.' Vertelde ik hem. Hij bleef stil. Maar, uiteindelijk knikte hij. 'En Spirit...,' mompelde ik zachtjes. 'Pardon?'

'Spirit,' zei ik nu harder. Peter fronste zijn wenkbrauwen. 'Paard van Enzo, hij is weg en we willen hem terug. En, we hebben te horen gekregen over mishandelingen enzovoorts, er is een grote kans dat hij wordt mishandeld. En dat hij hier in dit gebied van Frankrijk is.' Legde ik hem uit. Nog steeds keek Peter me met een gefronste blik aan.

'Zou Maarten, Spirit hebben?' Vroeg hij aan mij. Ik sperde mijn ogen beter open. 'Ja!' Riep ik. 'Hij moet daar toch kunnen zijn?' Vroeg ik op een opgewekte toon. Peter glimlachte. 'Het kan,' zei hij.

'En Enzo, zou daar ook kunnen zijn? Bij al die paarden.' Peter knikte. 'Klopt, Maarten heeft hem gewoon mee gegijzeld.' Ik beet op mijn lip, om tranen tegen te houden. Ik wil niet weten hoe Enzo eraan toe is.

'Tenzij, hij hem ergens anders naartoe brengt en hem verborgen houdt, als het ware...,' zei Peter op fluistertoon. Nogmaals sloeg ik mijn armen rond de middel van Peter. 'Ik-ik wil er niet aan denken.' Mompelde ik tegen zijn shirt aan. Peter haalde een hand door mijn haren. 'Het spijt me,' mompelde Peter. Ik keek hem weer terug aan.

'Het is niet jouw schuld.' Maakte ik hem duidelijk. Dat mocht hij niet zeggen.

'Wel, als jullie gewoon niet hier naartoe waren gekomen, dan-'

Ik drukte een vinger tegen zijn lippen aan. Geschrokken en verbaasd keek hij me aan. 'Nee, Peter.' Zei ik zachtjes. Hij sloot voor een paar seconden zijn ogen. Keek daarna weer met zijn bruine ogen recht in mijn ogen.

'Je lip bloed.' Mompelde hij en een verlegen lach rolde over zijn lippen. Gelijk wreef ik over mijn lip, en zag inderdaad wat bloed op mijn vinger.

'Naar binnen?' Vraagt Peter wat ongemakkelijk. Zwijgend knik ik. En in een stilte lopen we weer richting het huis. De gebeurtenis heeft ons doen zwijgen.

'Sparcle,' mompel ik zachtjes. Peter kijkt me met een vragende blik aan. Als ik Sparcle uit de auto haal, laat hij een kleine glimlach zien. 'Niet nog een keer vergeten, inderdaad.' Zegt Peter, hij knipoogt. Ik aai Sparcle. 'Nee, zou wat zijn.' Een bescheiden lach rolt over mijn lippen.

Dan lopen we weer naar binnen.

Zwijgend ga ik op de bank in de woonkamer zitten. Peter komt ook de woonkamer binnenlopen en neemt tegenover mij plaats.

'Even geleden, zat hij hier nog.' Zeg ik op fluistertoon. Ik kan een traan niet tegenhouden, en die glijdt dan ook simpel over mijn wang, waarna een kleine druppel op mijn broek te zien is.

Ik hoor Peter zachtjes zuchten. 'Ik weet één ding zeker.' Ik kijk omhoog en kijk dwingend in zijn ogen. 'Enzo is sterk.' Vertelt hij mij, alles behalve twijfel is in zijn stem te horen. Nu zucht ik. En vervolgens kijk ik weer weg. 'Lindy,' weer kijk ik op.

'Geloof me.' Een hoek van zijn lippen krult omhoog. Een moment is het stil. 'Hoe weet je dat hij zo sterk is?' Vraag ik twijfelend. Weer was het even stil. 'Omdat, Enzo veel heeft meegemaakt. Ik was zijn hele jeugd bij hem. Ik weet alles van zijn jeugd.'

Ik denk na.

'Wat dan?' Vraag ik nieuwsgierig. Peter lijkt te schrikken van mijn vraag. Wat mij nog nieuwsgieriger maakt. 'Peter?' Vraag ik, als hij alleen maar voor zich uit kijkt.

Hij kijkt me weer aan. Hij likt kort over zijn lippen.

'Dat...,' begint hij, maar al snel stopt hij met praten. 'Dat kan ik niet allemaal vertellen.' Maakt hij uiteindelijk toch zijn zin af. Ik trek een wenkbrauw omhoog.

'Weet je niet hoelang ik hem ken, Peter? Ik denk wel lang genoeg, om het te mogen weten.' Zeg ik. Ik schrik van mijn reactie. Het klonk bot. Te bot, na wat er net was gebeurd. 'Sorry,' verontschuldig ik me dan ook gelijk.

Peter staat op. 'Klopt, maar ik ken hem wel langer dan jou.'

Hij keert zijn rug naar mij om en beent de woonkamer uit. Al snel bereikt het geluid van de krakende trap, mijn oren. Ik slaak een zucht en verberg dan mijn gezicht in mijn handen.

Enzo,

Het spijt me.

Ik had hem tegen moeten houden.

Ik had je moeten redden.

Al stond mijn leven in gevaar, ik had het risico moeten nemen.

Maar, ik was te bang. Maar, nu ben ik nog banger.

Want, ik weet niet waar je bent. Ik weet niet hoe het met je gaat.

Oh, mijn hemel.

Kom terug, Enzo.

Dan kan ik je weer in mijn armen sluiten.

'Lindy?' Peter zijn stem laat me opkijken. Terwijl, er weer een traan naar beneden glijdt, kijk ik Peter vragend aan. 'Je moet even slapen.' Zegt hij.

Ik neem een andere positie op de bank en strek mijn benen. Uiteindelijk lig ik keurig op de bank. Peter komt mijn kant opgelopen. Hij knielt naast me neer en kijkt me diep in de ogen aan. 'In bed, hier vat je koud.' Zegt hij dan.

'Maakt toch geen reet uit, ik kan toch niet slapen.' Mok ik geïrriteerd. 'Klopt, maar ik weet wel zeker, dat je op dat bed lekkerder ligt dan op de bank.'

Ik ga rechtop zitten. Peter staat weer op en steekt zijn hand naar mij uit. Hij glimlacht. En glimlachend pak ik zijn hand vast. Hij hijst me omhoog. Samen lopen we in stilte naar boven.

'Ik weet dat het er niet van komt, ook bij mij niet, maar toch welterusten.' Zegt Peter, hij staat voor de deur van zijn slaapkamer. Ik glimlach. 'Welterusten.' Zeg ik en loop dan mijn slaapkamer in.

Ik laat mezelf op het bed vallen.

Ik neem zijn geur op. Ook lag hij hier net. Weer, komen er tranen tevoorschijn. Nog even en al mijn tranen zijn op. 'Verdomme!' Schreeuw ik in het kussen, waar Enzo had gelegen. Ik ga op het bed zitten en veeg de tranen weg.

'Stop met janken,' mompel ik tegen mezelf.

En dan valt mijn blik op de spullen van Enzo. Inclusief zijn kleren. Ik klim van het bed af en verwissel mijn shirt met een shirt van Enzo. Ook dit ruikt naar hem. Met mijn ogen gesloten neem ik weer zijn geur op.

Na een paar minuten lig ik onder de deken. Ik sluit mijn ogen.

Het was raar om nu alleen met Peter te zijn. Het is natuurlijk de neef van Enzo. Maar, toch. Ik ken hem net en ben nu ineens helemaal alleen met hem.

Wij moeten nu samen werken. Samen vechten.

---

Foto: nogmaals Peter en Lindy.