Festero 3

Hoofdstuk 11.

Lindy

Samen nemen we plaats aan een klein tafeltje. We zitten tegenover elkaar. Ik kijk diep in de ogen Enzo. 'Wat is er?' Vraagt hij, als hij mijn blik ziet.

'Waarom vertel je niks?' Vraag ik, een tikkeltje beledigend. Hij likt over zijn droge lippen. Haalt onverschillig zijn schouders op. 'Enzo,' zeg ik zuchtend, als hij niks uit zijn mond laat horen.

'We gaan naar een neef van me.' Zegt hij mompelend. 'Was dat zo moeilijk?' Vraag ik, misschien iets te kattig. Hij beantwoord mijn vraag niet. 'Maar,' begin ik met een twijfelende stem. Bang, dat hij me weer gaat negeren. 'Je hebt dus familie hier?' Vraag ik, voor een bevestiging.

'Eem neef is familie, dus ja Lindy.' Kaatst hij gelijk terug. Ik knik. 'Kom jij ook uit Frankrijk of...?' Vraag ik door. Enzo zijn blik schiet naar beneden. Hij blijft stil. Pas na een minuut gewacht te hebben, opent hij zijn mond.

Hij kijkt me aan. Op een manier, hoe hij nooit naar me kijkt. 'Stoppen, oké?' Waarschuwt hij me. 'Nee,' ga ik tegen hem in. 'Volgens mij ken ik je nog niet na al die jaren.' Neem ik zelf aan. Ik voel een steek van verraad door mijn hart gaan.

'Lindy...' Een zucht rolt zo over zijn lippen. 'Wat?' Zeg ik bot. Ik ben oprecht boos. Wat als hij echt familie hier heeft? Wat is dan de reden dat hij in Nederland woont? En nog meerdere vragen spoken door mijn hoofd. Of is het erg dat ik dat wil weten?

'Het ligt ja...' Hij stopt en bijt op zijn lip. Ik wacht geduldig af. 'Gevoelig.' Maakt hij uiteindelijk zijn zin af. Ik knik bedenkelijk. 'Snap ik,' geef ik toe. 'Maar, je vertrouwt me dus nog niet?' Vraag ik twijfelend. 'Wel maar-'

'Laat maar,' ga ik door zijn zin heen. 'JE ZOEKT HET MAAR VERDOMME UIT! IK GA PER DIRECT NAAR HUIS!' Begin ik te schreeuwen. En ik was vergeten dat we in een café waren, met veel mensen. Maar, nu boeide me dat echt helemaal niks.

Ik loop met grote passen richting de deur.

'GA ACHTER JE CHICK AAN MAN!' Hoor ik iemand lachend roepen. Ik rol mijn ogen en doe de deur open en smijt hem met een harde klap dicht.

Ik been naar de auto, naar Festero. 'Lindy! Lindy wacht nou!' Enzo zijn stem natuurlijk. Ik negeer het en leun met mijn hoofd tegen het raam van de auto. Natuurlijk, ik kan de auto niet eens openen.

Zijn hand neemt plaats op mijn schouder. 'Laat me, ik hoef helemaal niks meer van jou te weten! Ik dacht dat ik je kon vertrouwen, correctie, ik dacht dat jij mij wel vertrouwde.' Mompel ik, een snik verlaat mijn mond. Nee, niet gaan huilen.

Enzo pakt mijn kin beet en draait mijn gezicht om. Mijn ogen blikken nu met die van hem. Hij kijkt me met een kwetsbare blik aan. Hij is emotioneel, ik zie het. Hij gaat nog net niet huilen.

'Kom even mee,' zegt hij. Zijn stem is verre weg van bot en geïrriteerd. Ik knik. Hij pakt mijn hand beet en ik laat me mee sleuren.

Dan lopen we een rustig straatje in. Ook is het donker, want hier is niet veel verlichting. Ik leun nonchalant tegen een muur aan. Enzo staat vlak tegenover me.

Hij haakt zijn mobiel uit zijn broekzak en met een gefronste blik kijk ik naar wat hij doet. 'Wat doe je?' Vraag ik aan hem, als hij een bepaald nummer intikt. 'Wacht even,' mompelt hij en drukt dan zijn mobiel tegen zijn oor aan.

'Hey, met Enzo.'

Hij lacht even. 'Ja, ik weet het.'

'Ja, ik wil dus even zeggen... Dat ik al in de buurt van jou ben.'

Enzo glimlacht breed en knikt. 'Maar, ik heb wel iemand mee.'

'Dat zie je zo wel.'

Luidruchtig gelach weerklinkt door de mobiel van Enzo. Ik kan duidelijk horen, dat hij met een jongen praat.

'Ja, ik zie je zo maat.' En dan hangt hij op, en stopt zijn mobiel weer terug in zijn broekzak. Ik kijk verward naar Enzo. Hij grijnst even. 'Wie was dat?' Vraag ik tenslotte.

'Een persoon, die jou graag wil ontmoeten.' Vertelt hij mij. Nog steeds kijk ik hem gefronst aan. Hij lacht en pakt mijn hand vast. Weer laat ik me meesleuren.

Niet veel later zitten we beide in de auto. Enzo start de auto. Dan kijkt hij mij aan. Zijn lippen krullen omhoog. 'Je mag hem heus wel.' En dan rijd hij weg.

Ik negeer zijn opmerking, want ik snap het allemaal niet meer. Verveeld staar ik naar buiten. Na enkele seconden, hoor ik een lied door de auto galmen.

'En Lindy,' begint Enzo uit het niets. Ik draai me om. Kijk hem afwachtend aan. 'Je kan daar je maag vullen, omdat we nu niks hebben gegeten.' Hij knipoogt. Ik glimlach zwakjes en tuur daarna weer naar buiten. Niet wetend, waar ik eigenlijk naartoe ga.

---

Heyy,

Ik heb zo veel zin om de nieuwe personage in het boek te brengen/schrijven. Hij wordt geniaal. *grijnst*

Xxx caitlinxfranke