Festero 3

Hoofdstuk 31.

Lindy

2,5 jaar later.

Na een half jaar had ik mezelf bewezen. Ik had alles uit mezelf gehaald. Alles uit mijn paard, Faro, gehaald. Een half jaar lang, elke dag getraind. Ik mocht mee doen aan springwedstrijden in heel Europa.

Twee jaar later had ik enkele medailles. Ik was niet de beste van de wereld, maar ook zeker niet de slechtste. Ik had nog hoop. Ik had nog zoveel voor me. Een hele toekomst. Ik was pas net twintig.

Vandaag begint mijn vakantie. Sinds de dag dat ik keihard heb geknokt om al zover te komen, heb ik Festero niet meer gezien. Ik weet het nog als de dag van gister. Toen Enzo mij een bericht had gestuurd, of ik de volgende dag wou komen.

Ik had naar hem geluisterd. Ik was die volgende dag naar de boerderij gekomen. Enzo vertelde over zijn gevoelens die hij voor mij had. En ik vertelde dat tegen hem. We hadden sinds dat moment weer een relatie.

Een week daarop, kreeg ik mijn kans. De kans die ik uiteindelijk heb genomen. Ik heb afscheid van Enzo moeten nemen. Maar, ook van Festero. Er waren tientallen tranen op de grond gevallen. Maar, ik heb mijn droom achtervolgd. Ik heb er geen enkele spijt van. Al vraag ik me soms af, hoe mijn leven eruit had gezien als ik die kans niet had gehad.

*

Als een kip zonder kop holde ik over het erf. Ik beende gelijk naar de stallen. Festero was er niet. Ik zocht verder. Uiteindelijk zag ik hem. Samen met Enzo.

Langzaam liep ik op ze af. Festero was de eerste die me had opgemerkt. Na al die tijd wist hij me nog te herkennen. Ik zag de schrik in de ogen van Enzo, toen hij zich omdraaide. Festero kwam op mij afgedraafd. Enzo bleef staan waar hij al stond.

'Hey maatje, wat lang geleden.' Groette ik Festero enthousiast. Hij brieste. Het was duidelijk te zien dat Festero ook de jongste niet meer was. Festero draafde door de bak en toen begon ik Enzo weer aan te kijken. Hij keek mij vanaf een afstandje strak aan.

Ik had mijn droom voor hem getrokken. Iets wat moeilijk was geweest. Ik dacht namelijk elke seconde aan hem. Aan Enzo, de beste persoon ooit uit mijn hele leven.

Uiteindelijk was ik degene die de stap zetten. Ik liep met een stevige pas door de bak.

'Enzo', zei ik. Een traan gleed van zijn ooghoek, over zijn wang. Hij zei niks. Hij sloot zijn armen stevig om mij heen. Zo bleven we minuten staan. Daarna, keken we elkaar pas aan. 'Het spijt me', verontschuldigde ik mijzelf. Mijn schuldgevoel werd elke seconde dat ik zijn gebroken blik keek groter.

'Je hebt gedaan wat je moest doen', zei hij. 'Je hebt je droom gevolgd en daar hoef je je niet voor te verontschuldigen.'

---

Nog 2 hoofdstukken!

Dan is Festero 3 ten einde gekomen. :')