Festero 3

Hoofdstuk 30.

Lindy

We bleven nog minuten lang bij zijn levenloze lichaam liggen. Totdat, Enzo op stond. 'Het is goed zo', zei hij, zonder mij aan te kijken. Ik stond nu ook op. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik dacht aan alle herinneringen van vroeger. Wij en de paarden. Hoe we altijd lol hadden tot aan de wedstrijd die ik met Spirit had gereden. Maanden terug.

Enzo keek me aan. Maar, liep toen zonder iets te zeggen weg.

'Enzo-' begon ik, maar hij was al buiten mijn bereik. Adri kwam bij mij staan. 'Zijn gedrag ligt niet aan jou', zei hij. Ik sloot kort mijn ogen. 'Deels wel', sprak ik beschamend uit. Het kwam door Spirit, maar ook zeker door mij. Ik had Enzo verraden. Ook al hadden we geen relatie meer, toch speelden er nog wel degelijk gevoelens.

'Hoezo ligt dit aan jou? Je hebt niks verkeerd gedaan.' Zei Adri. Zijn woorden deden me alleen maar meer pijn. Hij moest eens weten.

'I-ik moet gaan', zonder op een antwoord te wachten liep ik ervan door.

Enzo was nergens te bekennen.

Uiteindelijk had ik hem kunnen vinden, dankzij Cindy.

Met een langzame pas liep ik op Enzo af. Hij zat bij een meertje. Toen ik naast hem stond, nam ik naast hem plaats op het gras. Ik zag hoe hij starend naar het water keek. 'Moet je niet bij Peter zijn?' Vroeg hij. Mijn schuldgevoel nam weer toe. Door zijn vraag, maar ook gewoon op de manier hoe hij het zei.

'Peter en ik hebben niks',

Enzo lachte schamper. 'Zo leek het anders niet.'

Ik haalde even diep adem. 'Enzo, ik heb er vreselijk spijt van. Ik miste je zo erg, het was een afleiding denk ik.' Vertelde ik hem. Enzo keek me nu pas met zijn mooie ogen aan. Hij beet even op zijn lip. Maar, hij zei niks. 'Enzo, ik hou van je. Ik ben stapel verliefd op je.' Zei ik met heel mijn hart. Met heel mijn ziel. En ik meende het. Peter was een fout. Een fout die ik nooit had moeten maken.

'Als je gevoelens voor me had, had je nooit met mijn verdomde neef gezoend',

Hij stond op, keek mij kort aan en liep toen van mij weg.

*

Ik had Festero vlug in zijn stal gezet en was met de fiets richting huis gegaan. Zonder iemand ook gedag te zeggen. Ik kwam letterlijk jankend thuis.

'Lindy, wat is er?' Vroeg mijn moeder met een bezorgde stem. Ondertussen stonden mijn vader en mijn zusje ook bij me. 'A-Alsjeblieft, laat me even.' Snikte ik. 'Lindy, alsjeblieft.' Smeekte ze me.

'Spirit is ingeslapen', begon ik. 'En waarschijnlijk wil Enzo me nooit meer zien.' Vertelde ik ze uiteindelijk. Mijn vader keek mij zwijgend en tegelijkertijd bezorgd aan. M'n zusje duwde een glas siroop in mijn handen. In één teug sloeg ik het achterover.

'Og, meid toch.' Zei m'n moeder. Vol medelijden keek ze me aan. 'Nee, het gaat wel. Sorry, dat ik jankend binnen stormde.' Ik verborg mijn hoofd tegen mijn handen. 'Alles komt goed, meid.' Zei mijn vader. Ik schonk ze een zwakke glimlach en vetrok daarna naar mijn kamer.

Na het avondeten, begon ik met afwassen.

'Dat neem ik wel van je over. Ga maar lekker iets voor jezelf doen.' Glimlachend keek m'n moeder me aan toen ze het zei. Dankbaar was ik haar. 'Dank je mam',

Eenmaal boven, in mijn slaapkamer, pakte ik mijn mobiel. Ik had een bericht. Maar, een bericht die ik niet had verwacht.

Enzo
"Het spijt me van vandaag. Hopelijk zie ik je morgen bij de boerderij" 

Ik staarde naar het bericht. Hij had spijt. Maar, dat betekende niet dat hij van mening was veranderd. Vol zenuwen begon ik erover na te denken. Uiteindelijk schudde ik mijn gedachtes allemaal weg. Ik werd er gek van.

Ik kroop onder de dekens. En het duurde niet lang voordat ik sliep. En aan alles behalve ellende droomde.

---

Niet zo'n spannend hoofdstuk, maar heb geduld.

😏