Festero 3

Hoofdstuk 13.

Enzo

Het is nog steeds donker, waardoor ik de omgeving rondom het huis van Peter niet goed kan zien. Ik rijd langzaam met de auto en trailer, het erf op. Ik zet de auto stil en stap zwijgend de auto uit. Nog voor ik de deur dicht doe, kijk ik naar Lindy. Ze slaapt nog steeds. Ik glimlach even en doe dan de deur van de auto dicht.

'Enzo,'

Ik draai me geschrokken om. Het is Peter. Hij staat tegenover me. Na al die jaren. Hij houdt met één hand zijn mobiel vast, waarmee hij mijn kant op schijnt.

'P-Peter,' breng ik stamelend uit.

Als we vlak tegenover elkaar staan, geven we elkaar een korte knuffel, met een stevige schouderklop bij elkaar op de rug. 'Ik kan het bijna niet geloven.' Geef ik toe. Peter knikt. 'Klopt, maar niet te emotioneel worden hè neefje? Straks moet ik ook huilen.' Hij knipoogt en zijn welbekende grijns is op zijn gezicht te zien.

Ik rol mijn ogen. 'Ik kan niks beloven.' Peter lacht. 'Nou,' begint hij. 'Wie is de gast in mijn rijkdom?' Vraagt hij, terwijl hij even met zijn handen over elkaar wrijft. Het is ook inderdaad behoorlijk frisjes.

Ik schud lachend mijn hoofd. Als hij richting de auto wil lopen, houd ik hem tegen. Met een vragende blik kijkt hij mij aan. 'Het is een meisje,' vertel ik hem.

Opnieuw grijnst hij. 'Dus?' Vraagt hij plagerig. Ik rol mijn ogen. 'En ze slaapt.' Leg ik hem uit. 'Wil je haar dan de hele nacht in de auto laten slapen?' Vraagt hij. Oké, daar heeft hij een punt. Ik ben gewoon zenuwachtig. Hij kan me zo makkelijk treiteren, als hij weet dat ze niet mijn vriendin is. Hij weet zelfs niet, dat ze ooit mijn vriendin is geweest.

'Nee, maar ga nou niet...' Ik stop mijn zin. Peter raakt ongeduldig. Dat herinner ik nog wel van hem. En dat is blijkbaar dus nog steeds zo. 'Wat?'

'Ga nou niet als de "echte Peter" tegen haar doen.' Hij fronst. 'Leg uit.' Beveelt hij me. Ik zucht even. 'Zo sarcastisch doen, met je flauwe en domme opmerkingen.'  Leg ik dan ook uit. Hij grijnst. Weer.

'Dus, je wilt indruk maken?' Concludeert hij. Ik sluit mijn ogen en tel tot drie. Daarna, open ik mijn ogen weer. 'Ze is mijn vriendin al geweest...' Probeer ik zonder moeite uit brengen, maar mijn stem verraad mijn verdriet. Het verdriet, dat ze niet de mijne is.

'Aha.' Reageert hij alleen terug. 'Lang verhaal.' Zeg ik en haal kort mijn hand door mijn haar. 'Oké, ik zal normaal doen.' Geeft Peter zich over. Ik haal opgelucht adem. Ze moet niet denken, dat ik uit een gestoorde familie kom. Nou, sowieso wel uit een drama familie. Dat zeker. Maar dat hoeft zij niet te weten. Nog niet.

Ik loop dan samen met Peter naar de trailer. Als ik de trailer wil openen, merk ik de ogen van Peter op me branden. Ik kijk hem aan. 'Wat?' Snauw ik. 'Grapje.' Zegt hij droog. Ik hem niet begrijpend aan.

'Ik ga niet normaal doen.' Vertelt hij met een grijns. Ja, Peter had altijd 24 uur per dag een grijns op zijn gezicht, nog steeds dus. 'Gast...' Zucht ik. 'Wees blij dat ik je met je meid en rendier opvang.' Kaatst hij terug.

Ik begin te lachen. 'Ten eerste; ze is mijn meid niet...' Hij doorbreekt mijn zin. 'Nog niet.' Mompelt hij. 'Ten tweede; het is een paard. Geen rendier, Einstein.' Ga ik verder, zijn opmerking negeer ik verder.

'Zo, jij gaat ook niet met de tijd mee.' Beide maken we de trailer open. Opnieuw kijk ik hem niet begrijpend aan. 'Een rendier hebben is helemaal in, dan ben je populair.' Zijn blik staat serieus, maar de twinkeling in zijn ogen verraden hem. Hij vindt het geweldig als hij andere in de maling neemt. Maar, wees niet bang voor Peter. Zijn grappen, zijn gewoon verre weg van grappig. Maar, toch kan je met hem lachen.

'Ik ben al populair,' schep ik op. Peter blijft mij even een aantal secondes aankijken. Ik wacht geduldig af. Ja, in tegenstelling tot Peter, ben ik wel geduldig.

'Als je populair was, waren de meiden niet van je weg te slaan. En was die chick je meid.' Ik houd mijn vuist omhoog in de lucht. 'Ik ram je.' Daag ik hem uit. 'Oh en was je niet bij mij. Want, bij mij zijn is een slecht teken.' Gaat hij gewoon verder.

Ik laat mijn hand weer naast mijn lichaam vallen. 'Hoezo slecht?' Vraag ik hem verbaasd. 'Ik ben een hoop stront, wie wil nou met mij omgaan?' Vraagt hij, hij haalt zijn hand door zijn bruine haren. Ik sluit de trailer weer. Festero kan nog wel een extra minuut in de trailer staan.

Ik leg mijn hand op de schouder van Peter. 'Hoop stront?' Vraag ik verbaasd.

Hij zucht. 'Het is hier afgelegen, Enzo. Er komt hier geen hond in Bourgondië. En dus ook geen enkel meisje.' Mompelt hij, zijn blik staart naar de maan. 'Waarom verhuis je niet gewoon?' Vraag ik. Maar ik weet het antwoord al.

'Dat weet je. M'n vader, de boerderij.' Ik knik. 'Je moet het laten gaan. Je kan hier niet sterven in je eentje. Je wou altijd al naar grote steden, naar Parijs.' Hij kijkt me aan. Zijn gezicht staat strak. Oké, niet altijd stond er een grijns op zijn gezicht.

Hij slaakt een zucht. 'En de dieren dan. Ik heb beloofd aan m'n vader ervoor te zorgen.' Ik blijf even stil, denk na. 'Je bent jong, je hoort achter meiden aan te gaan man, niet voor paarden en schapen te zorgen.' Ik vertel hem de harde waarheid. Hoe moeilijk dit onderwerp ook is voor hem. Zijn dood was voor hem als een kogel in zijn hart.

Hij zwijgt, zegt even niks meer. Dan herstelt hij zich weer. 'Kom, we zetten je rendier in de stal.' Hij glimlacht zwakjes. En ik doe hetzelfde terug. Samen openen we de trailer weer. Ik pak Festero aan zijn halster beet. 'Hey, je mag er eindelijk uit.' Fluister ik, terwijl ik met mijn hand over zijn vacht aai. Hij briest even.

Niet veel later, staat hij buiten. 'Mooi paard,' complimenteert Peter, terwijl hij Festero bekijkt. Zijn grijns verschijnt weer op zijn gezicht. 'Ik ga je meenemen naar Parijs, dan zeg je "mooie dame" in plaats van "mooi paard" neef.' Peter begint te lachen. 'Jaja,'

Peter neemt Festero van me over. 'Ik breng hem naar zijn stal.' Ik knik. 'Ga je meid maar alvast wakker maken.' Ik rol mijn ogen. Peter knipoogt en verdwijnt met Festero in de donkere nacht. Richting de stallen, waarvan je een paar honderd meter verderop, het licht van de stallen ziet schijnen.

---

Heyy,

Het witte huisje, is waar Peter woont. Ook horen er stallen, weides enzovoorts bij, maar laat ik het zo zeggen, die zijn verborgen achter de bomen. ;)

Xxx caitlinxfranke

Ps: volgend hoofdstuk een foto van hoe Peter er uit ziet!