Festero 3

Hoofdstuk 12.

Lindy

Ondertussen was het midden in de nacht, rond twaalven. Het was dan ook aardig donker buiten, waardoor naar buiten om de verveling te onderdrukken, aardig mislukte. Ik haalde mijn mobiel tevoorschijn. We zaten nu ongeveer een uur in de auto, vanaf het punt bij het café.

'Enzo?' Zeg ik, terwijl ik hem vragend aan kijk. Hij keek mij nu pas voor het eerst weer aan. De hele rit was hij stil en was zijn concentratie volledig op de weg. Niet dat dat erg is, maar een praatje maken is ook niet illegaal. 'Ja?'

'Hoelang duurt het nog voordat we bij je neef zijn?' Vroeg ik nieuwsgierig. 'We zijn nu een uur onderweg, toch?' Vroeg hij mij voor de zekerheid. Ik knikte als bevestiging. 'Dan nog... Even kijken...' Het bleef even stil. Ik wachtte geduldig af. 'Ik denk nog ongeveer twee uurtjes rijden.' Zei hij uiteindelijk.

'Wat? Man, waar woont hij?' Vroeg ik, waarna ik een luide zucht liet horen. Enzo lachte zwakjes. 'In Bourgondië, oftewel in Bourgogne op z'n Frans.' Ik knik. 'En daar is Spirit ook!' Brul ik door de auto.

'Ho eens even, dat weten we niet zeker meid.' Waarschuwt hij mij. Ik rol mijn ogen. 'Ik weet het zeker.' Vertel ik hem met goede moed. Enzo lacht. 'Ga maar slapen jij. Ik maak je wel wakker, als we bij m'n neef zijn aangekomen.'

Ik pak een dekentje, die achter op de bank lag en leg die over me heen. Daarna, leun ik met mijn hoofd tegen de stoel aan. Ik sluit mijn ogen.

'Wat is zijn naam?' Vraag ik na enkele minuten, zonder mijn ogen te openen. Het blijft akelig stil. En net als ik mijn ogen wil openen, geeft hij antwoord.

'Peter, en nu slapen jij. Sesamstraat is allang afgelopen.' Ik open mijn ogen en knik als bedankje dat hij mij op tenminste zijn naam heeft verteld. Dan doe ik alsof ik moet lachen - ik doe dus mijn ergste nep lach ooit na.

'Wauw, die grap heb ik ook echt nóóit gehoord hoor.' Zeg ik sarcastisch. Enzo grijnst mijn kant op. 'Dan weet je het nu.' Ik duw tegen zijn arm. 'Heel grappig ben jij zeg.' Natuurlijk weer met een volle lading sarcasme.

'Lindy, dat weet ik. Je hoeft het niet elke keer tegen mij te vertellen, want nogmaals dat weet ik van mezelf.' Hij gaat plagend met zijn ene hand door mijn haar, waardoor het behoorlijk door de war gaat zitten. 'Hey drol, stop daarmee.'

Hij pakt weer met beide handen het stuur vast. 'Welterusten prinsesje.' Ik sluit, met een glimlach op mijn gezicht, mijn ogen weer.

'Niet welterusten voor jou.' Mompel ik.

Enzo

Ik hoor nog net wat ze tegen me mompelt, met uiteraard een grijns op haar gezicht. Maar, het maakt mij niet uit wat ze tegen me zegt. Als ze maar iets tegen mij zegt. Dat vindt ik al voldoende.

Na een klein kwartiertje, sta ik voor een stoplicht stil. Abrupt gaat mijn blik naar Lindy. Haar ogen zijn vredig gesloten en haar ademhaling is zachtjes te horen. Ik ga er vanuit dat ze vredig ligt te slapen.

Toet, toet, toet.

Ik schrik uit mijn gedachtes en kijk op. Ik zie dat het stoplicht ondertussen alweer op groen staat. Snel trap ik het gaspedaal in.

Ik voel me moe, zwak. Maar, Lindy kan nog niet rijden. Maar, ik mag niet klagen. Ik doe dit voor Spirit. Voor Lindy. En voor mezelf.

---

Na twee uur rijden, rijd ik door de smalle wegen van het platteland, in Bourgondië. Nog steeds is het midden in de nacht en dus uiteraard nog steeds donker. Erg veel kan ik niet zien. Wel ben ik er goed van af dat de lampen van de auto het nog doen. Anders, kon ik echt helemaal niks zien.

Niet veel later, kom ik aan bij een kruising. 'Verdomme,' mompel ik tegen mezelf. Ik weet de weg hier echt niet meer. Ik was klein.

Ik zet de auto aan de kant en zet de motor stil. Ik pak mijn mobiel en bel het nummer van Peter op. Ik kruis mijn vingers, hopend dat m'n malle neef nog wakker is. Of, hij wordt gewoon wakker door zijn ringtoon.

Ik wacht geduldig en kijk tegelijkertijd naar Lindy. Ze slaapt nog steeds. En ze is zo schattig als ze slaapt. Automatisch verschijnt er een bescheiden glimlach op mijn gezicht.

'Gast, wat is er man?' Ik schrik even door zijn stem, die plots aan de andere kant is te horen. Ik haal even opgelucht adem.

'Ik ben een beetje de weg kwijt geraakt hier.' Leg ik hem uit.

Peter begint te lachen. 'Een klein beetje maar.' Zegt hij lachend. Ik rol lachend mijn ogen. 'Weet je welke straat je nu bent?' Vraagt hij, nu op een serieuze toon.

Nadat, ik hem wat details heb verteld, legt hij mij uit welke kant ik op moet. Nee, Peter zal ons niet komen halen. Daar is hij simpelweg gewoon te lui voor. Al woont hij wel op een klein en afgelegen boerderij, waar hij behoorlijk veel moeite in steekt.

Hij wou altijd al in Parijs wonen. Het was ook algemeen bekend, in de familie vroeger, dat Peter later in de stad zou gaan wonen. Maar, in één klap was zijn droom vergeten. Zijn vader stierf, mijn oom. Hij nam de boerderij van zijn vader over, en nam de taak van de boerderij op zich.

Dat zijn vader is overleden, weet ik doordat hij mij belde. Op de begrafenis was ik niet. Hem troosten deed ik niet, kon ik niet. Ik woon in Nederland en niet meer in Frankrijk. Mijn familie hier, in Frankrijk, is voor mij verleden tijd. Ik heb geen contact meer met ze.

Behalve, Peter. Maar, hij is niet alleen mijn neef, maar mijn beste vriend. Hij was er voor mij. Altijd. Ik had steun aan hem. Hij was de enige die er voor me was. En niemand anders deed dat. En niemand wou dat.

'Ik zie je zo,' vertel ik hem.

'Enzo?' Klinkt zijn stem. Zijn stem is plots wel erg serieus. 'Ja?'

'Doet het pijn?' Vraagt hij. Ik frons mijn gezicht, maar dat ziet hij natuurlijk niet. Ik blijf even stil. 'Wat bedoel je?' Vraag ik dan.

'Je bent hier al lang niet geweest. Ik ken je. Ik weet je verleden.'

'Dank je, maar alles gaat goed.' Even is er een ongemakkelijke stilte. Maar, die besluit ik verstandig te doorbreken. 'Tot zo.' zeg ik zachtjes.

'Tot zo, Enzo.' En dan hangen we beide op. Ik leg mijn mobiel aan de kant. Kijk dan weer naar Lindy. Met nog steeds haar ogen dicht. Ik zucht even en start dan de auto weer.

---

Heyy,

Lees mijn nieuwe boek: "Enzo"

Ja, deze Enzo. ;)

See you later,

Xxx caitlinxfranke