The devil of the angels (Dutch)

12 - Waar ben je?

- FEATHER -

"Auw! Doe ff rustig wil je?!" krijste Enza in me oor. Geschrokken deinsde ik achteruit. Ik was het niet gewenst dat mensen me zo behandelde.

"Sorry." zei ik haar.

Het was vier dagen geleden dat we een oorlog begonnen. Vier dagen geleden dat Sloane verdwenen was. En we hadden niks meer van haar gehoord.

Na nog twee dagen vechten waren we eindelijk gestopt. De twee personen die de oorlog veroorzaakt hadden waren weg. Samen. Wat was het nut er dan nog van?

"Feather! Let nou op!" krijste Enza weer. Ik zuchtte, met deze engel viel niet te leven.

"Sorry, zit dan ook stil!" Ik was Enza's voet aan het verbinden. Niks ernstig, maar acteren, dat kon ze!

"Feather," klonk een tweede stem, "al iets van Sloane gehoord?"

Het was mijn moeder. Ze maakte zich vreselijk zorgen om Sloane. Begrijpelijk. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest denken dat ze bij Devon was.

"Nee, mam," ik keek haar verdrietig aan, "Sorry..." Ze knikte naar mij en draaide zich om.

~

- LIV -

Ik stond voor de grote deur en dacht terug aan vroeger. Wel honderden keren had ik Sloane naar deze deur gebracht. Oh, wat was ik bang geweest. Bang dat mijn meisje anders zou zijn dan de rest. En dat was ze.

Mijn hand klopte op de deur. Klop, klop, klop.

"Kom binnen!" riep Gioya's stem. Ik deed de deur met veel moeite open en stapte naar binnen.

"Ah, Liv! Al iets van ons duiveltje gehoord?" Ik knipperde met mijn ogen. Ik haatte het als ze haar zo noemde.

"Nee, niks van Devon," zei ik maar, "ook niks van Sloane."

Gioya grinnikte kort en stond toen op.

"Wat vervelend Liv... Ik hoop dat ze snel terugkomt."

"Kunnen we nog iets doen...? We moeten iets doen! Wat als....."

"Liv, rustig! Er zijn al engelen naar haar op zoek."

"Dankje, Gioya. Dankjewel."

"Geen dank, Liv. Ik wil haar net zo graag terug als jij."

Gioya had een band opgebouwd met Sloane. Bijna elke dag zagen ze elkaar. Sloane was Gioya gaan zien als haar eigen vader. Elke keer als Sloane weer iets uithaalde, deed Gioya er alles aan dat ze een zo laag mogelijke straf kreeg. En daar was ik hem ontzettend dankbaar voor.

~

- ENZA -

Ik was al vaker zonder Sloane geweest, laatst nog. Verschrikkelijk vond ik het. Elke minuut leek wel uren te duren. Ik dwaalde door de hemel, na de oorlog mocht ik weer terug, voor mijn veiligheid. Kyan stond tegen een muur aan, verzonken in gedachten.

"Hey." zei ik. Kyan draaide zijn hoofd naar mij en keek me even aan.

"Hey." zei hij toen terug. "Alles goed?"

"Mwah, verveel me dood."

"Hmm, maak je je zorgen?"

Ik haalde mijn schouders op. Dat wist ik eigenlijk niet. Klinkt raar, maar ik denk van niet. Sloane is een sterke meid en Devon... Het is allemaal zo ingewikkeld.

"Ik denk het eigenlijk niet." antwoordde ik na een tijdje.

"Niet? Ik krijg koppijn van het piekeren."

"Wat?" zei ik, "Jij? Waarom?"

"Ach, kom op. Het is Sloane..?"

"Je vindt haar leuk! Serieus? Oh my! Je vindt haar leuk!" gilde ik. Kyan draaide verlegen zijn hoofd weg. Hij kuchtte en zei:

"Maar ik heb concurrentie gekregen, niet waar? En niet zo'n aardige ook.."

"Tja, misschien had je even drie jaar terug verliefd op haar kunnen worden?"

"Tja, misschien." herhaalde hij me. Ik rolde met mijn ogen en begon het pad af te lopen. Kyan liep op een drafje achter me aan.

"Denk je dat alles goed met haar gaat."

"Vast wel. Devon had ergens wel een zwak voor haar."

"Je ben echt gek, Enza."

"Dankje, denk ik?"

"Goed gek." zei hij.

"Ik doe niet aan het woordje goed." Een typische uitspraak van Sloane en ik.

-----------------------------------------------------------------------------------

Een hoofdstuk met veel andere POV's, vond ik wel een keer leuk om te schrijven! Neem ook eens een kijkje bij mijn andere boeken...

En vergeet niet te stemmen als je het leuk vond!

Kusjes xx