Sloane is een engel, maar ze wordt ook wel de duivel van de engelen genoemd. Door omstandigheden moet ze een paar weken doorbrengen op de aarde... Daar komt ze in aanraking met een duivel en veel meer mensen die het haar moeilijk proberen te maken.
Ik zag hem al van een paar honderd meter boven de grond. Zijn vleugels waren uitgeslagen en waren daardoor goed te zien. Mijn hart klopte sneller dan normaal en ik versnelde een beetje. Binnen enkele seconden raakten mijn voeten de grond.
"Devon." hijgde ik vermoeid.
Zijn hoofd draaide met een ruk naar me toe en zijn gezicht stond bezorgd. Hij had diepe rimpels en zelfs zijn ogen leken zwarter dan normaal. Hij stond op van het bankje waar hij op zat en sloot me in zijn armen. Hij wreef met zijn handen over mijn rug om me te kalmeren.
"Hey, hoe gaat het?"
Ik vond het een moeilijke vraag. Hoe ging het nou eigenlijk? Het was stom en ik was boos op mezelf. Ik had ook het gevoel dat ik elk moment kon gaan overgeven, maar verder voelde ik me redelijk goed.... Daar schaamde ik me weer voor. Ik was al mijn dierbare kwijtgeraakt en ik voelde me nog wel oké. Misschien kwam het doordat ik het nog niet besefte.
"Het gaat." zei ik uiteindelijk.
"Het spijt me, Sloane." Zijn gezicht stond bloedserieus, hij meende het.
"Nee, nee, nee." begon ik, "Het spijt je niet. Het is niet jouw schuld, Dev. Het is mijn schuld. Ik werd verliefd op jou, ik wilde jou zien."
"Maar daar heb je mij voor nodig." Hij grijnsde lichtjes zijn witte tanden bloot. Ik giechelde en sloeg met mijn vlakke hand op zijn borst. Devon kromp in elkaar, acterend dat het erg veel pijn deed.
Ik zuchtte dramatisch en liep weg van Devon. Op een drafje liep hij me achterna.
"Zullen we de aarde maar gaan verkennen dan?"
"Neuuu, ik ken de aarde al. Ben al vele malen verbannen uit de hemel."
"Wat wil je dan doen? Het is hier oersaai!"
"Das waar. Geen idee eigenlijk."
Devon pakte mijn hand vast en trok er lichtjes aan. "Kom, laten we mijn ouders gaan ontmoeten."
Mijn ogen werd groot en Devon lachte.
"Oké." zei ik uiteindelijk. Ik had immers laatst nog gezegd dat ik alleen zijn moeder eventjes had gezien.
~
Ik stond voor de zoveelste keer voor de deur van het huis in de Engelenstraat. De bloemetjesgordijnen gaapten me weer aan en het misselijke gevoel trok zich door mijn buik.
"Die gordijnen zijn echt verschrikkelijk." De woorden floepten er zomaar uit. Ik had er geen controle over.
"Zeg mij wat." Devon lachte en drukte voor de tweede keer op de bel. Een 'jaja' klonk in de hal en de deur ging open.
Devons moeder stond in de deuropening en haar zwarte ogen doorboorden mijn blauwe ogen.
"Sloane!" bracht ze uit. Hij ogen leken naar een grijze tint te schieten en ze omhelsde me hartelijk. Ik moest even wennen aan dit gebaar, de vorige keer was ik bijna dood gegaan door haar doodse blik. "Jeetje wat zie je er anders uit!"
Ik keek haar vragend aan en keek daarna naar Devon. Hij slikte en duwde me naar binnen.
"Wat?" fluisterde ik. Hij schudde zijn hoofd en bleef me vooruit duwen. We liepen de kamer binnen en ik keek vluchtig rond. Roze, roze, roze. En toen een spiegel.
Een kreet verliet mijn mond toen ik naar mijn spiegelbeeld staarde. Dit was ik niet. Mijn heldere blauwe ogen waren verruild naar donkerblauwe.
"Ze worden steeds donkerder." vertelde een man me. Hij leek erg op Devon dus nam ik aan dat het zijn vader was. "Ze gaan langzaam naar zwart."
Ik schudde mijn hoofd en kneep mijn ogen dicht, maar toen ik ze weer opendeed staarde ik weer in donkerblauwe ogen.
Hoe langer is staarde, hoe meer ik gewend raakte aan mijn nieuwe ogen. Ik bewoog mijn hoofd een paar centimeter naar de spiegel toe en bekeek ze goed. Kleine zwarte stipjes vormden zich al rond mijn pupil.
Daarna liep ik een paar stappen achteruit en staarde weer naar mijn spiegelbeeld. Een glimlach kroop langzaam mijn gezicht op. Ik was mijn zeeblauwe ogen kwijt, waar ik altijd al een hekel aan had gehad.
Ik zag er een stuk stoerder uit en ze pasten veel beter bij mijn haren. Ik draaide me om naar de familie die achter me stond en zei;
