The devil of the angels (Dutch)

50 - Tijd

- SLOANE -

Tijd is een ontzettend raar begrip. Tijd gaat altijd even snel. Je kan tijd niet beïnvloeden. Je hebt gewoon tijd. Tijd in seconden, in minuten, in uren, in dagen, in weken... Allemaal tijd. Maar toch... toch lijkt het soms of je de tijd kan beïnvloeden. Soms gaat de tijd heel snel en dan een uur later lijkt de tijd wel eeuwig te duren. Mensen zeggen altijd dat de tijd snel gaat als je iets leuks doet. "Time flies by when you're having fun." En om eerlijk te zijn, tot voor kort geloofde ik daar in. Zo was het namelijk altijd. Als ik iets saais deed, kon het wel uren lijken terwijl het hoogstens vijf minuten duurde. En als ik dan iets leuks deed ging dat uur zo snel voorbij als een minuut.

Maar de woestijn was verschrikkelijk. Dood gaan kon ik niet, voor zover de regels van de hemel en de engelen. Maar op dat moment voelde het wel alsof ik dood ging. Mijn tong was zo groot en droog dat ik dacht dat ik in mijn eigen tong zou stikken. En ik voelde me zo, zo, zo vies. Ik had het niet leuk, maar toch was de tijd voorbij gegaan als minuten, maximaal een paar dagen. Het kon niet. Ik was goed bij mijn verstand, altijd al geweest. Het was gewoon niet mogelijk dat ik daar bijna vijf jaar was geweest.

Ik schrok op uit mijn gedachte toen Devon een glas water op tafel zette. Water klotste over de rand. Hij keek me verontschuldigend aan. "Sorry." zei hij. Ik schudde mijn hoofd, het was al goed, wilde ik daar mee zeggen. Devon ging op de bank zitten. Te ver. Te ver van hoe het voor de vijf jaar was.

Als mensen elkaar lange tijd niet zien groeien ze uit elkaar. Zo gaat het nou eenmaal. Je kan het ontkennen hoe je maar wil, maar je verandert. Ook de mensen die precies hetzelfde lijken, veranderen toch. Misschien alleen maar hoe ze naar de wereld kijken of hoeveel ze weten, ze veranderen. Ik vond zelf dat ik in die catogorie hoorde. Ik was immers maar een paar dagen weggeweest voor mijn gevoel, niet jaren. Hoeveel kon ik nou veranderd zijn? Niet veel, toch?

Een naar gevoel kroop omhoog vanaf mijn maag. Maagzuur verzamelde zich in mijn mond. Met een verkrampte blik slikte ik het zuur door.
"Devon." begon ik. Ik sloeg mijn handen in elkaar en veegde daarna meteen het zweet af aan mijn broek.
"Hmm?" hij keek me vragend aan. Ik keek in zijn ogen... en draaide me meteen weer weg.
"Sloane?" vroeg Devon met een bezorgde blik. Ik draaide me weer terug en verdronk in zijn ogen. Ze waren nog steeds adembenemend, dat was niet te ontkennen, maar ze waren anders. Grauwer, de twinkeling was eruit. Ik draaide mijn hoofd weer weg. Ik had te lang gestaard. Een rode kleur kroop via mijn wangen onhoog. En toen schaamde ik me omdat ik me schaamde. Ik zat hier naast mijn vriendje, een meter uit elkaar en ik schaamde me verdomme omdat ik in zijn ogen keek.

"Niks," zei ik daarom, "ik heb je gewoon gemist." Ik stond op en ging weer zitten, tegen hem aan. Ik liet mijn lichaam tegen de zijne zakken en ontspande. Tot mijn verbazing sloeg hij zijn armen om mijn heen en legde zijn kin op mijn hoofd. Een diepe zucht verliet zijn mond.
"Ik jou ook."

---------------------------------------
Jup dit is een hoofdstuk na een maand. Im sorry. Dont kill me. I love yall!!

Vergeet niet te stemmen!!
xxx