The devil of the angels (Dutch)

33 - Schuldgevoel

  "We should feel sorrow, but not sink under its oppression."

- SLOANE - 

'Verder zult u misselijk kunnen worden. Uw moeten worden aangepast naar een duivel, uw geest verandert. Heb geen angst, u zult blijven denken zoals u dat altijd heeft gedaan.' 

Opgelucht haalde ik adem. Ik wilde niet een of andere maniak worden. 

'U zult het erg koud of warm krijgen, vergelijkbaar met koorts van het menselijk volk. U zult geen honger hebben en zich af en toe zwak en moe voelen. Het is belangrijk uw nieuwe lichaam goed te onderhouden. Eet en drink normaal, ook al sta je er niet echt toe. Ga ook af en toe naar buiten, frisse lucht zal u goed doen. 

Als u een misselijke vlaag aanvoelt komen, neemt u dan even rust. Blijf zitten en adem diep in en uit. U kunt ook gaan braken, dit ziet er uit als een pikzwarte blubberige brei.' 

Gatverdamme dacht ik bij mezelf. Ik rilde en legde het boek weer weg. Eerlijk gezegd had ik het duivel zijn nu al wel weer gezien... 

- DEVON - 

Mijn moeder kwam de kamer inlopen en zuchtte diep. 

"Alles goed met Sloane?" vroeg ik haar. "Waarom rende ze ineens weg?" 

"Jaja. Prima, maak je geen zorgen. Het hoort bij de transformatie naar een duivel. Misschien moet jij ook eens het boek lezen."

"Het boek? Waar heb je het over?" Ik staarde haar aan. 

"Het boek over het transformeren naar een duivel en de bijwerkingen daarvan." sprak mijn vader op. 

"Oh, oké." Ik haalde mijn schouders op en liep naar de gang. 

"Uh, uh!" riep mijn moeder. "Laat haar even met rust, wil je!"

"Wat? Waarom dat nou weer?" Ik rolde met mijn ogen en keek naar mijn moeder die in wat keukenkastjes rommelde. Ze haalde een emmer tevoorschijn en vulde hem met heet water. Daarna goot ze er een of ander sterk middeltje in. Pluimen rook kwamen van de emmer af. Het stonk en ik kneep mijn neus dicht. 

"Omdat," zei mijn moeder na een tijdje, "ze even wat rust nodig heeft. En ik vermoed zo dat het niet echt zou helpen als je nou allemaal aan haar kop gaat zeuren."

"Zeuren nog wel. Ik zou alleen even met haar gaan praten."

"Dat is hetzelfde, toch?" Ze glimlachte en liep de gang in. Ik volgde haar, ik had toch niks te doen. Mijn moeder klikte het licht op de wc aan. De muren zaten onder de pikzwarte druppels. Ze liepen naar onder, een spoor achterlaten. Mijn gezicht kleurde geel, ik voelde me plots misselijk. 

"Holy shit!" riep ik uit. "Wat is dat?!"

"Dat, Devon, is een van de bijwerkingen." zei ze. "Naud! Houd jij je zoon eens even bezig." 

Mijn vader liep de gang in en pakte me bij mijn arm. Hij trok me mee naar de kamer en sloot de deur achter zich. 

"Jullie doen echt ziek raar..." Ik schudde mijn hoof en plofte neer op de bank. 

"Raar? Devon, jongen, wij hebben hetzelfde meegemaakt als Sloane. Jij niet. Heb even wat respect voor haar oké? Zo makkelijk is dit nog allemaal niet."

"Alsof ik dat niet weet! Ze heeft haar familie verloren en dat is ook mijn schuld. Nu is ze ook nog de wc aan het onderkotsen met een of andere zwarte pudding." 

Mijn vader grinnikte even, maar herstelde zich toen. Samen staarden we uit het raam, beide diep in gedachte. 

"Het spijt me zo, voor haar. Ik zou haar zo graag willen helpen, pap. Maar ik weet niet hoe! Ik bedoel, wat moet ik nou? Ze kan niet meer terug, wat ik ook doe. Ik kan toch moeilijk op mijn knieën zakken en vergiffenis vragen aan God? Zo van; hey, het spijt me dat ik verliefd werd op een engel. En oh, zij op mij!" 

"Ik weet het, zoon. Ik weet het. Ik had ook erge spijt. Ik wilde zo graag je moeder troosten, maar ik was ook een beetje bang. Het was immers mijn schuld. Ik hield, en hou, zoveel van jullie." 

Ik keek naar mijn vader en glimlachte. Ik sloeg mijn armen om hem heen en sloot mijn ogen. 

- CAROLINE - 

"Het spijt me zo, voor haar. Ik zou haar zo graag willen helpen, pap. Maar ik weet niet hoe! Ik bedoel, wat moet ik nou?" hoorde ik Devon zeggen. Ik sloeg mijn ogen neer en dacht aan een paar jaar terug. Ik had me zo ontzettend machteloos gevoeld. Ik wist niet wat ik moest doen, het enige wat ik wist was dat ik van Naud hield. 

"Ik wilde zo graag je moeder troosten, maar ik was ook een beetje bang. Het was immers mijn schuld." Tranen brandden in mijn ogen. Een druppel ontsnapte en liep over mijn wang. Hij veegde mijn mascara uit en nam het mee, een zwarte streep vormend op mijn wang. 

Ik had Naud allang vergeven. Ik denk dat ik hem meteen al had vergeven. Sloane zou dat ook doen. Ik wist alleen niet of ze de beste keuze maakte. Misschien zou ze wel beter af zijn zonder Devon... Mijn wangen kleurde rood door die gedachte, ik schaamde me ervoor. Maar zat er niet een beetje waarheid in?  Ik bedoel, het is niet allemaal Devons schuld, maar wel deels. 

Soms vroeg ik me af of ik beter af zou zijn zonder Naud. Ik kon daar nooit een antwoord op verzinnen. 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bedankt voor het lezen people! 

TDOTA staat op 11 op dit moment :) 

Vergeet niet te stemmen als je het leuk vond....!!!!!!!!