Sloane is een engel, maar ze wordt ook wel de duivel van de engelen genoemd. Door omstandigheden moet ze een paar weken doorbrengen op de aarde... Daar komt ze in aanraking met een duivel en veel meer mensen die het haar moeilijk proberen te maken.
Mijn moeder sleepte ons naar binnen als kleine kinderen van vier die elkaar net een duw hadden gegeven. Sloane was het kind dat zich uitermate stil hield, maar ik vond dat mijn moeder wat overdreven deed en was dan ook voluit aan het mopperen.
"Devon, houd je mond..." zeurde mijn moeder. Ik grinnikte en stapte door het raam gevolgd door mijn moeder en Sloane. Daarna sloten ze het raam.
"Ik wil jullie beneden hebben." zei ze toen Sloane op het bed wilde gaan zitten. Sloane knipperde met haar ogen alsof ze een spook had gezien, maar stond toen toch op en liep mijn moeder achterna naar beneden.
"Ga zitten, alsjeblieft."
Beide namen we met een plof plaats op de bank. Mijn vader zat tegenover ons en keek zijn vrouw en 'kinderen' een beetje gek aan.
"Sloane?" vroeg mijn moeder, "Wil je even vertellen wat er gebeurde?"
Sloane zuchtte een frunnikte aan haar nagels. Na een paar seconden keek ze mijn ouders aan en begon toen te vertellen. "Ik was boven en zat in de vensterbank." begon ze. "Toen liep er ineens een vrouw over straat. Ik had haar nog nooit hier gezien, dus ze woont hier denk ik niet. Ze had een jurk en hakken aan, het leek net alsof ze naar een feestje ging. Eigenlijk dacht ik dat ze iemand kwam ophalen. Ze keek namelijk ook zo zoekend door de straat, alsof ze op zoek was naar een huis. En toen," Sloane haalde even adem en trok haar wenkbrauwen samen alsof ze het niet meer wist. "toen stopte ze hier." Ze wees naar het raam.
"En daarna?" vroeg mijn vader die een snelle blik met mijn moeder wisselde.
"Daarna werd ze gebeld, geloof ik. Ze zei iets van dat ze het had gevonden en dat het makkelijk was. Daarna liep ze weer weg vanwaar ze was gekomen." Sloane wees in de richting van het begin van de straat. "Ze ging in de schaduwen staan bij het huis op de hoek en toen was ze ineens weg!" Ze zuchtte gefrustreerd en wreef in haar ogen. "Ik snap er niks van..." mompelde ze nog.
"Devon, wat gebeurde er daarna?" vroeg mijn moeder.
"Ik ging naar bed, dat weten jullie." begon ik. "Sloane was niet in de kamer en het raam stond open dus keek ik uit het raam. Ik zag haar op het dak en ging naar haar toe. Niet stom bedoeld," ik glimlachte naar Sloane, "maar het leek alsof ze er niet helemaal bij was. Dus vroeg ik aan haar wat er was. Ze vertelde hetzelfde als wat ze jullie net heeft verteld, maar ik geloofde het niet echt." Ik haalde verontschuldigend mijn schouders op. "Tja, en toen werd ze een beetje, uhm, boos..."
"Voor zover is het avond," zei mijn moeder, "en zal ze wel gewoon weg zijn gelopen. Dit betekent niet dat ik je niet per se geloof, Sloane, maar je zit in een moeilijke fase nu. Ik denk dat het beter is als jullie nu allebei even wat rust nemen."
Sloane knikte en stond half wankelend op. Ik pakte haar hand vast en samen liepen we richting de trap.
"En Sloane!" riep mijn vader. "Je weet dat je ons alles mag vertellen, toch?"
"Tuurlijk." zei ze en glimlachte naar mijn vader.
"Welterusten!" zeiden mijn ouders in koor.
- CAROLINE -
Ik hoorde de voetstappen op de trap en wachtte nog een paar minuten tot ik de deur van Devons kamer dicht hoorde gaan.
"Wat denk jij?" vroeg ik Naud.
"Ik denk dat hier iets niet klopt." zei hij.
"Zouden het de heksen zijn?"
"O god, alsjeblieft niet. Die zijn helemaal doorgedraaid!"
Ik lachte en sloeg mijn armen om mijn man. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. "Het is vast niet wat het lijkt, Naud. Alles komt goed."
"Dat hoop ik. We moeten Sloane beschermen, het is nu onze taak. Ik maak me zorgen om haar, alles is zo veel heftiger dan bij ons."
"Ze is nog zo jong." zei ik. "Vind je het gek? Ze heeft haar hele familie verloren. Ik weet niet wat ik had gedaan als ik op zo'n jonge leeftijd mijn familie had verloren."
"Ik weet nog steeds niet hoe je het hebt gedaan." zei Naud toen hij me serieus aankeek. "Ik ben trots op je, Caroline. Je bent een fantastische moeder en vrouw. Bedankt."
Ik glimlachte naar hem en drukte mijn lippen zachtjes tegen de zijne.
