The devil of the angels (Dutch)

14 - Keuze

- DEVON -

"Sloane?" Ik staarde naar het lege tafeltje voor mijn neus. Waar was ze heen?

"Pardon," In mijn gebrekkige Frans vroeg ik of ze iemand weg hadden zien lopen. Schouders werden opgehaald. Ik zuchtte. Beschaamd liep ik de meiden wc's binnen.

"Sloane?" riep ik. Geen antwoord. Ik haalde mijn handen door mijn haar. Verdomme. Ik liep het restaurant uit. Nergens was Sloane te bekennen.

"SLOANE!" galmde mijn stem over de straat. Mensen keken geïrriteerd op. Nergens zag ik haar, nergens haar prachtige bruine golven, haar blauwe ogen of haar mooie zwarte jurk.

~

- SLOANE -

Honderden ogen staarden me aan, probeerden in mijn hersenen te kijken. Allemaal wachtten ze op mijn antwoord. 

"Sloane, je antwoord graag." zei Gioya. Ik keek mijn moeder aan. Haar waterige oogjes keken terug naar mij. 

"Ik beloof," begon ik, "dat ik Devon nooit meer zal zien." Mijn stem trilde toen ik de woorden uitsprak. Een brok vormde zich in mijn keel. 

"Daar zijn wij allemaal heel blij om, Sloane!" riep Gioya. Een seconde later werd ik bedolven door knuffels van Enza en Feather. Struikelend vielen we op de grond. Ik barstte in lachen uit, maar toen begonnen ook de tranen te lopen. Ik was zo vreselijk verliefd geworden op die duivel. En nu moest ik hem voor altijd missen. Mijn moeder kwam ook aanlopen. 

"Lieverd toch..." Ze omhelsde me in een moederlijke knuffel. "Ik hou zoveel van jou."

"Ik hou ook van jou, mam."

"Ik ben ook zo trots op je." vervolgde ze, "Hij heeft je wel veranderd."

"Wat?" verbaasd keek ik haar aan. 

"Ik heb mijn engeltje weer terug." fluisterde ze. En ze had gelijk. Ik was een stuk minder duivels geworden sinds dat ik verliefd was geworden op Devon. "Dankjewel, Sloane, dat je voor ons koos. Dat moest vast moeilijk zijn geweest." 

"Ik kon niet anders. Ik houd van jullie." Ik glimlachte kort. "Ik zou graag even alleen willen zijn."

"Natuurlijk, we zien je straks." zei Feather. Enza gaf me een kneepje in me schouder. 

Ik liet de grote menigte achter me en liep de gangen in. Ik dwaalde wat door de gangen, niet wetend waar ik heen kon gaan. Ik wilde naar Devon, dat was het enige wat ik op dit moment wilde. 

Ik liep mijn kamer binnen en viel neer op het grote bed. Ik snoof de bekende geur op. Ik was hier al weken niet geweest. Ik liet mijn zwarte jurk van mijn lichaam afglijden. Een klop klonk op de deur. Rafaël liep de kamer binnen, geschrokken deinsde ik achteruit. 

"Sorry, Sloane!" riep hij uit. Hij boog zijn hoofd en sloot zijn ogen. Krampachtig trok ik het deken van mijn bed af en wikkelde het om mijn lichaam. 

"Geeft niks." verzekerde ik hem. 

"Ik kwam even kijken naar je wonden."

"Bedankt." fluisterde ik. 

Rafaël liep naar me toe en bekeek mijn wonden. Langzaam genas hij ze. De druk, die ik al niet eens meer opmerkte, was plotseling verdwenen. 

"Nog een keer bedankt!" 

"Geen probleem, Sloane. Je bent erg dapper." Hij knikte even en liep toen weer mijn kamer uit. Met het deken nog om me heen gewikkeld, ging ik in mijn bed liggen. Alweer begonnen de tranen te lopen. Ik was echt een softie geworden. Een zucht ontsnapte uit mijn mond. 

"Devon," fluisterde ik, "het spijt me zo."

~

- DEVON - 

Voor de derde keer drukte ik op de bel. Deze keer werd de deur wel open  gedaan. 

"Hallo?" Een jongen stond voor mijn neus. 

"Hoi. Ik zoek Sloane." De ogen van de jongen werden groot. Hij schudde met zijn hoofd. 

"Ik kan je niet binnenlaten, bevel van de raad."

"Ik moet haar zien!!" schreeuwde ik. Verschillende engelen kwamen aanvliegen, meteen werd alarm geslagen. Mijn naam galmde door de gangen. 

"Devon," sprak een man. "ik had je al verwacht." Ik draaide mijn hoofd naar de man toe. Gioya. 

"Gioya.." 

"Oh, je ouders hebben je wat verteld?"

"Nee, mijn ouders hebben helemaal niks verteld," Ik stak mijn neus geïrriteerd in de lucht, "Ik heb zelf wat onderzoek gedaan."

"Natuurlijk. Je kan Sloane niet bezoeken. We hebben haar weer opgenomen in de hemel en daar blijft ze." Gioya glimlachte even naar me. Ik kneep mijn ogen samen. 

"Ik wil haar zien." siste ik. 

"Sloane wil je niet zien. Ze mocht kiezen. Bij jou zijn of bij ons. Ze koos voor haar familie."

En toen viel de deur dicht. Woedend ramde ik met mijn vuisten op de muur. Stroompjes bloed liepen over de deur. Met mijn vingers schreef ik de woorden: 

IK HOU VAN JE