Sloane is een engel, maar ze wordt ook wel de duivel van de engelen genoemd. Door omstandigheden moet ze een paar weken doorbrengen op de aarde... Daar komt ze in aanraking met een duivel en veel meer mensen die het haar moeilijk proberen te maken.
Ik werd wakker met Sloane in mijn armen. We hadden ons niet aan de regel van mijn ouders gehouden, maar daar gaf ik even niks om. Sloane ademde langzaam, ze was nog diep in slaap. Haar gezicht stond ontspannen, alsof ze niet gisteren was verbannen.
Ik hield niet zo heel erg van slapen, wat niemand ooit echt kon begrijpen... Ik hield van de dag, vooral als de zon scheen en ik lekker naar buiten kon gaan. Op dit moment was slapen, of in bed liggen, het beste op de wereld. Ik was ontzettend dankbaar voor Sloane, want diep van binnen wist dat ik haar niet verdiende. Niemand eigenlijk, Sloane was niet altijd even goed geweest, maar ze was een fantastisch persoon.
"Je staart, creep."
"Ik kijk naar je schoonheid."
"Oh, getsie." Ze opende haar ogen en gaf me een snelle kus.
"Goedemorgen." Ze glimlachte naar mij en fluisterde hetzelfde terug.
~
- FEATHER -
Sloane was pas een dag weg, maar alles voelde al anders. Ik realiseerde me hartstikke goed dat ze niet meer terug zou komen, ze kon immers niet op tegen God.
Mijn moeder was ook een beetje de weg kwijt. Ze liet het niet altijd even merken, maar ze had gevoelens. Ze was sinds het afscheid niet meer haar kamer uitgekomen en als we haar iets te eten aanboden, weigerde ze het op te eten. Ik maakte me zorgen om haar. Ik had het er al moeilijk mee om Sloane te verliezen... hoe zou mijn moeder zich wel niet voelen?
Enza en ik hadden vanaf het afscheid alleen nog maar samen opgetrokken. We voelden ons allebei een beetje hetzelfde en het was fijn om met iemand samen te zijn die je beter begreep dan wie dan ook.
Je zou het misschien niet verwachten, maar er heerste een benauwde sfeer in de hemel. Niemand was ooit echt fan geweest van Sloane, maar wij engelen zijn een grote familie en we hadden zojuist een familielid verloren. Hoe erg je diegene ook haat, er is altijd wel iets dat je mist. Sloane was een fantastische grappenmaker en vele engelen konden om haar lachen. De volgende dag konden ze haar wel slaan als ze weer iets geks deed.
Verder was iedereen ook een beetje bang. We hadden God gezien, wat voor de meeste kinderen nieuw was. Het werd weer eens benadrukt dat ook wij echt in de gaten werden gehouden en niet konden doen wat we maar wilden.
- LIV -
Een hand klopte weer op de deur. Er werd niet meer geprobeerd binnen te komen, de deur zat op slot en dat was duidelijk.
"Mam," hoorde ik Feathers stem, "wil je wat eten? Ik heb wat lekkers meegenomen voor je. Het is nog warm."
"Bedankt, maar ik hoef niks." vertelde ik haar.
"Mama." zuchtte mijn dochter, "Toe nou. Laten we erover praten. Laten we elkaar troosten, alsjeblieft. Je kan daar toch niet voor eeuwig blijven."
Ik staarde uit mijn raam naar de dikke lagen wolken. Ze zweefde door de lucht, keer op een keer naar een andere bestemming. Ze waren vrij, maar tegelijkertijd gevangen. Gevangen door de wind. De wind sleurde de wolken mee naar een nieuwe plek. Ze hadden niks te zeggen, de wind bepaalde de locatie. En daar mochten ze even blijven, soms gaf de wind ze wat vrijheid, dan konden ze zwemmen door de lucht.
Sloane was vrij geweest in de hemel, maar ze werd ook gevangen gehouden. Ze mocht er niet uit, wij bepaalde waar ze moest zijn. In de hemel. Nu was ze vrij. Ze mocht staan en gaan waar ze wilde. Ze mocht alleen niet bij ons zijn. Of zij niet bij mij. Ik wist dat ze verdriet zou hebben. Omdat ze mij en de rest niet meer kon zien. Ik wist ook dat ze zich nu vrij voelde, ze was niet gemaakt om hier opgesloten te zitten. Misschien moest ik dat accepteren. Misschien moest ik haar vrij laten. Misschien moest ik niet meer als wind spelen. Misschien was het wel tijd.
"Feather?" vroeg ik. Ik hoorde geschuifel bij de deur. Een 'hmm?' klonk erdoorheen. "Kom maar binnen." Ik deed de deur van het slot en het grote zilveren handvat zakte omlaag. Feather kwam binnen met een bord vol eten. Ze glimlachte, al was het een droevige glimlach.
"Hier." ze overhandigde me het bord en liep door naar het raam. Ze staarde naar de wolken en ik bedacht me dat ik best nog even wind mocht spelen. Voor Feather, omdat ik haar nog niet los kon laten.
