The devil of the angels (Dutch)

43 - Heksen?

(Zzzzorryyy voor de late update, dont kill me thanks)

- SLOANE - 

Zitten is iets heel gewoons. Wij, mensen of engelen of duivels, doen het bijna wel elke dag. Maar op dit moment leek het alsof mijn ouders me nooit hadden geleerd hoe je nou precies moest gaan zitten. Elke houding die ik aannam was raar en onnatuurlijk. Mijn benen trilden en kaatsten tegen de grond wat een raar geluid veroorzaakte die maar door de kamer gonsde. Mijn handen zweetten en maakte me geïrriteerd. En mede door dit alles ving ik maar vlagen van mijn vaders verhaal op. 

".... echt niet verlaten. Het spijt me zo dat ik je nooit hebben kunnen opvoeden en dat je de laatste jaren geen vader hebt gehad. Het was echt niet mijn...." 

Schuld. Nee, het was niet mijn vaders schuld. Dat wist ik, maar ergens diep van binnen knaagde er wel iets. Hij had me verlaten. Maar kon ik dat eigenlijk wel zeggen? Wat had hij kunnen doen? 

".... en nu zoeken ze dus een drankje...." 

Waarom mensen worden ontvoerd heb ik nooit echt begrepen. Meestal omdat ze iets nodig hebben. De woorden sijpelden mijn hersenen na een paar seconden binnen en daar duurde de verwerking nog eens een paar seconden. Drankje. 

"Sloane? Luister je eigenlijk wel?" vroeg mijn vader. Ik richtte mijn blik op mijn vader in plaats van mijn trillende voeten en knikte, nog steeds half afwezig. 

"Oke. En nu is het probleem dus...." 

Probleem. Ik haat problemen. Problemen geven me hoofdpijn en het liefste wil ik dan onder mijn dekens gaan liggen en mijn ogen sluiten totdat er iemand naar me toe komt en zegt: "Sloane, het is allemaal opgelost. Zullen we lekker pizza gaan eten?" Dat zou fijn zijn niet waar? Het leven wordt gewoon een stuk moeilijker gemaakt door problemen. 

".... en nu ben ik dus betoverd... Tenminste dat zeiden ze want ik kan alles nog vertellen...."

"Betoverd?" vroeg ik. Het was alsof ik weer tot leven was gewekt en ik eindelijk weer zelf mocht beslissen wat ik deed en dacht. 

"Ja, betoverd." 

"Ik hoorde je wel." zei ik lichtelijk geïrriteerd. "Wat bedoel je betoverd? Door wat?" 

"Door D-... door ... door." stamelde mijn vader. Hij trok een moeilijk gezicht waardoor ik bijna in lachen uitbarstte. 

"Door wie?" vroeg ik. 

"Ik... ik kan niet." stotterde hij. "Heks." fluisterde hij toen. 

Heksen, waarom ook niet. Ik zei laatst nog dat ik het zou geloven als vampieren zouden bestaan, dus nu moet ik wel bijna geloven dat heksen bestaan. Al vind ik dat een iets minder prettig idee dan vampieren. Vampieren hebben namelijk niet echt iets aan ons. We zijn zo goed als dood. (Ik zeg liever niet dat ik al dood ben omdat ik het niet per se ben, maar ook per se wel. Snap je?) Bloed hebben we wel, maar dat is engelen bloed. Niet zo nuttig voor vampieren. 

"Kent iemand heksen?" vroeg ik de mensen voor mij. Mijn vader keek gefrustreerd en nu trilde zijn been. 

"Ik ken er een paar." antwoordde Caroline. 

"Ik ook." stemde Naud in. 

"Oké. Noem ze op en papa, als je het goede antwoord hoort, moet je knikken. Oké?" Mijn vader glimlachte lichtjes toen ik papa zei. Ik draaide mijn hoofd schamend weg. 

"Ailen..." Geen geknik. "Blaize..?" Weer geen geknik. "Duncan?!" Er lichtte iets op in mijn vader ogen. "Bijna!" riep hij. 

"Daegal? Damek? Dallan?" vroeg Naud. 

"Wacht! Schrijf het anders gewoon op!" riep ik. Ik glimlachte en was eerlijk gezegd best een beetje trots op mezelf. 

Ik pakte een papiertje van de tafel en legde die voor mijn vader neer. "Pen? Iemand?" vroeg ik. Naud haalde een pen tevoorschijn en stak die naar me uit. 

"Toe dan." moedigde ik mijn vader aan. Hij staarde naar de pen en het papier alsof hij het nog nooit had gezien of dat hij niet wist wat hij er mee moest doen. 

"Ik kan het niet..." fluisterde hij. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bedankt voor het lezen en vergeet zeker niet te stemmen! Dat zou ik super kei cool mega fantastisch gaaf vinden! 

Alohaa

xx