The devil of the angels (Dutch)

37 - Adrianna

- ADRIANNA-

Stefano en ik zaten aan de grote houten tafel in het midden van een kamer in het uitgestorven gebouw. Hij trok een gezicht dat hij altijd maakte als hij diep in gedachte was. We zaten hier al een half uur, we hadden namelijk een half uur geleden afgesproken met Declan. Omdat Declan een opperheks was, hoefden we hem niet echt binnen te laten. 

Het leek wel alsof hij mijn gedachte had gelezen, dat zou nog wel eens waar kunnen zijn... want op dat moment stond Declan ineens naast de tafel. Hij zuchtte en bekeek verveeld naar zijn nagels. Declan was een beetje een verwend nest. 

"Declan." Ik knikte naar de heks en hij grijnsde terug. 

"Adrianna, fijn je weer te zien." 

"Declan, daar ben je. We hebben je hulp nodig." vertelde Stefano nors.

"Ah, hulp. Iedereen heeft altijd mijn hulp nodig. Wat moet je?" 

"Je moet Kael uit zijn betovering halen."

"Ja? Nou, weet je wat grappig is?" vroeg de heks, "Ik moet helemaal niks! En al helemaal niet voor jou." 

Declan liep door een doorgang richting de ijskast. Hij staarde naar de man die hij jaren geleden had betoverd. 

"Hmm, ik herinner me hem nog. Kael, niet waar?" Hij keek me vragend aan en ik knikte bevestigend. 

"Ik hoorde laatst iets over Sloane. Ze is familie van mij nu... deels dan, ik ben een duivel-heks. Ik denk niet dat haar papa heel trots op haar zou zijn." Hij lachte even, maar stopte snel en boog zich voorover.  "Hoor je dat? Je lieve dochtertje is verbannen uit de hemel." 

"Declan..." fluisterde ik. 

"Ah, laten we bij de opdracht blijven." Hij liep terug naar de tafel en schoof aan. "Jullie willen Kael uit de betovering halen?" 

"Adrianna." zei Stefano. Ik zuchtte en keek hem boos aan, daarna draaide ik me om naar Declan." 

"Dat is wel het plan, ja."

"Goed dan." Ik keek Declan verbaasd aan, hij deed immers nooit iets zonder een gunst. "Maar... jullie moeten me vertellen waarom."

Ik keek Stefano aan die wel leek te ontploffen van woede. Hij had een paarsige kleur en er leek wel rook uit zijn oren te komen. 

"We hebben iets nodig van Sloane en nu ze is verbannen gaat dat natuurlijk makkelijker." 

"Waarom zo lang wachten? Alleen omdat ze in de hemel was?" 

"Wij zijn geen engelen of duivels, we kunnen vrij weinig en dat weet je, dus doe niet of je dom bent." Ik rolde met mijn ogen. 

"Oepsie, vergeten." Declan deed zijn hand voor zijn mond en keek door zijn wimpers heen. Wat een dramatische man, dacht ik. "Wat hebben jullie nodig?" 

"We zoeken een middel wat ons de krachten van een duivel kan geven. Eén druppel van het drankje is al genoeg!" Een warm gevoel verspreidde zich over mijn wangen. 

"Een middel om een duivel te worden? Mensen zoals jullie? Nee hoor, daar werk ik niet aan mee!" 

"Niet? Denk erover na! We kunnen een leger bouwen! We zullen de sterkste op de wereld zijn! Is dat niet wat we willen, Declan? Is dat niet áltijd al ons doel geweest..?" 

"Hoe weten jullie dat Sloane het heeft?" Declan negeerde mijn vragen en keek me brutaal aan. 

"We weten niks zeker, maar het is waarschijnlijk. Kael wist van het drankje en Sloane was altijd al zijn lievelingetje." 

"Oké... klinkt alsnog niet logisch. Maar waarom zou een engel dan een drankje hebben voor het transformeren tot een duivel?" 

"De engelen hoorden jaren geleden van het drankje dat door de toenmalige opperheks Keith was gemaakt. Ze zijn toen naar de aarde afgedaald en hadden de duivels opgeroepen voor onderhandelingen. Ze wilden natuurlijk niet hun drankje kwijtraken, maar de engelen wonnen de oorlog die ontstond en ze werden gedwongen het drankje af te staan. Zo kwamen de engelen in bezit van het drankje. Keith werd omgebracht door de duivel, de engelen hoefden dat niet meer te doen." 

"Waarom?" vroeg Declan. 

"Ze zeiden dat hij hun verraadden had. Hij had hun kunnen beschermen, zeiden ze, maar iedereen weet dat zelfs een opperheks niet een heel volk kan beschermen." Declan keek een beetje beledigd, al wist hij dat het waar was. 

"Ik snap nog steeds niet waarom jullie denken dat Sloane het heeft. Waarom vernietigen ze het niet gewoon?" 

"Serieus? Meen je dit?"

"Wat?" Hij keek me onnozel aan. 

"Je weet toch wel dat magische dranken niet kunnen worden vernietigd?!" 

Hij keek me grijnzend aan en stond op. "Laten we papa maar eens wakker maken dan."

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Bedankt voor het lezen! Vergeet niet te stemmen ;) 

xx