Sloane is een engel, maar ze wordt ook wel de duivel van de engelen genoemd. Door omstandigheden moet ze een paar weken doorbrengen op de aarde... Daar komt ze in aanraking met een duivel en veel meer mensen die het haar moeilijk proberen te maken.
"Everyone should have a form of a diary, it's a great release..."
- SLOANE -
Ik zat met gekruiste benen op bed met mijn dagboek op mijn schoot. Tussen mijn vingers draaide ik een vulpen rond. Ik zat er al ongeveer een half uur, maar de bladzijdes waren nog leeg. Ik klapte het boekje dicht en ging met mijn vingers over de kaft. Het was een bruin leren dagboekje dat ik ooit van Gioya had gekregen. Hij vertelde me dat als ik weer een druk was het handig was als ik het van me af zou schrijven, maar dat heb ik natuurlijk nooit gedaan... want ik was druk.
Ik sloeg het dagboek weer open en begon met schrijven.
30 maart 2016
Lief dagboek,
Ik vind je niet lief en lief is een stom woord.
Ik vind alleen Devon lief. En Enza en Feather en mijn moeder. Maar dat even terzijde.
Dit dagboek is super oud en dat is te zien, mijn neus kriebelt van het stof.
Ik heb altijd al een hekel gehad aan schrijven, het doet me denken aan school. Ik ben gelukkig al klaar met de engelenschool en studeren hoef ik niet. Dat is dus wel fijn. Maar goed, laten we het niet over school hebben, maar over mijn leven. Want daar is een dagboek voor, toch? Ach nou ja, dat doe ik gewoon.
Hallo, ik ben Sloane. Ik ben zeventien jaar en ik ben geboren in de hemel. Ja! Dat is nog eens iets anders dan in het ziekenhuis. Vanaf mijn geboorte bezat ik al de engelen genen en ik ben getransformeerd toen ik ongeveer zeven was. Het was geen pretje, er was nogal veel bloed. Maar dat weer terzijde.
Ik draag altijd witte jurken en heb bruin krullend haar. Verder heb ik zee-blauwe ogen, die ik, als ik eerlijk mag zijn, haat. Iedereen zegt dat ik er schattig uit zie. Maar goed, ik ben dus niet zo schattig. Ik ben namelijk een duiveltje. De laatste tijd ben ik een beetje een softie geworden, waar ik redelijk van baal... Maar het is niet anders. Vroeger was ik nooit echt lief. Ik luisterde nooit, haalde kattenkwaad uit, op iets erger niveau.
Oké, sorry, maar dit vind ik toch even bullshit. Laten we het maar even hebben over nu, en niet over toen ik zeven was en rond huppelde met vlechtjes.
Een paar maanden terug, was ik verbannen uit de hemel. Niet door God, maar door de raad. De raad is een raad... van de hemel. Ze beslissen samen op een democratische manier hoe dingen verlopen. En zo hadden ze democratisch besloten dat ik voor een paar weken werd verbannen naar de aarde, omdat ik te veel kattenkwaad had uitgehaald.
En toen ontmoette ik Devon. Devon Swart. Devon is een zeventien jarige jongen, geboren in 1999. Zijn ouders heten Caroline Swart en Naud Swart. Devon woont in de Engelenstraat op nummer zes. Oh, en voor de ramen hangen bloemetjesgordijnen. Om te kotsen!
Nou, ik ging dus naar school omdat dat werd aangeraden door de raad. Als ik me een beetje goed zou gedragen mocht ik sneller terug naar de hemel. En op school zou ik worden afgeleid. En daar kwam ik dus naast Devon te zitten. Niemand kan het ontkennen, hij is een lekker ding.
Devon gedroeg zich als een asshole, hij negeerde me. Dus moest ik ook even een asshole zijn, maar dat mislukte dus en ik werd zeg maar een beetje verliefd. Toen kwam ik erachter dat Devon duivel genen in zijn DNA had en ja hoor, hij transformeerde tot een duivel.
Het nieuwe duiveltje kreeg een pesthekel aan mij en maakte me het leven zuur voor ongeveer een week. En we hebben even een oorlog gestart tussen duivels en engelen. Toen ging ik bijna dood, omdat ik werd gespietst door hoorntjes van de duivel op wie ik verliefd was. Toen werd ik ontvoerd door die duivel en gingen zijn emoties alle kanten op. Ik denk dat hij ongesteld was...
Nou, wij lekker zoenen, je weet wel. Oh, en we zijn naar de Eiffeltoren geweest! En toen werd ik weer ontvoerd, door engelen en zij brachten me terug naar de hemel. Daar werd ik ondervraagd door de raad en kreeg ik een keuze voorgeschoteld; Devon blijven zien en verbannen worden uit de hemel of in de hemel blijven en Devon nooit meer zien. Ik koos voor het tweede als wist ik dat ik dat niet waar kan maken.
En dat heb ik ook niet gedaan, al was het eigenlijk ook weer niet mijn schuld. Devon was namelijk de hemel binnengekomen. En daarna heb ik hem nog een keer buiten de hemel gezien. Twee regels in een klap verbroken, maar dat ben ik wel gewend.
Nou dat was even een kleine samenvatting van mijn laatste maanden. Mijn hand doet echt heel erg zeer en is helemaal rood. Ik schrijf namelijk al twintig hele minuten. En ik weet niet hoor, maar dat is echt een eeuwigheid.
Ik wil eigenlijk niet 'liefs, Sloane' zeggen want dan voel ik me nog meer cliché.
Vandaar:
Val dood,
Sloane.
Ik grinnikte en sloeg het dagboekje dicht. Ik liep naar de kast en borg hem achter mijn onderbroeken op. Ik denk niet dat iemand daar in ging graaien. Daarna renden ik door de kamer terwijl ik met mijn armen en handen rondjes draaiden. Het tintelende gevoel nam af en ik kon mijn handen weer goed bewegen.
Een grote glimlach zat op mijn gezicht geplakt. Ik voelde me redelijk goed, maar ik wilde niet toegeven dat dat door het dagboek kwam.
