The devil of the angels (Dutch)

15 - Les

 


'Cause what about, what about angels
They will come, they will go, make us special
Don't give me up
Don't give me up


'Cause what about, what about angels
They will come, they will go and make us special
It's not about, not about angels
Angels  

- SLOANE - 

"Hey." zegt iemand. Ik draai mijn hoofd naar het geluid. Devon. Verbaasd kijk ik hem aan. Wat doet hij hier? Zijn prachtige vleugels zijn uitgeslagen en dansen door de lucht. 

"Devon," fluister ik. "oh ik heb je gemist." Ik ren op hem af en geef hem een knuffel, maar val op de grond. Van boven kijkt Devon me aan. Verdrietig haalt hij zijn schouders op. Ik liep dwars door hem heen...

"Nee, nee, nee!" gil ik uit. "Je kan niet dood zijn! Dat is niet mogelijk!" 

"Sorry, Sloane..." 

"Wat heb je gedaan???!!" 

"Ik kwam je halen." Devon slaakt een zucht, "Ze hebben me gedood." 

"Wat? Wie?"

"Jouw familie..."

"Wij zijn engelen! Wij doden niet, Devon!"

"Het is goed. Het komt goed."

"Nee," Tranen rollen over mijn wangen, "nee, Devon, ga niet! Alsjeblieft!"

Langzaam vervaagt zijn beeld. Ik krijs het uit. Verwoed probeer ik hem vast te pakken, maar het enige waar ik naar grijp is lucht. 

~

Ik schoot overeind, zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd. Mijn ademhaling was snel, te snel. Mijn voeten raakten de grond. Zo snel als ik kon trok ik een jurk aan en rende ik de kamer uit. 

"Kylian!" Mijn stem galmde door de lege gangen. Ik duwde een deur open en stormde naar binnen. Verschillende kinderen keken me raar aan.

"Kylian," hijgde ik, "i..ik.. je moet me iets vertellen."

Mijn oude meester stond op en keek me aan.

"Jongens, meisjes, zouden jullie Sloane en ik even alleen willen laten?" De kinderen gehoorzaamden braaf en liepen de deur uit.

"Sloane, kom zitten." Kylian gebaarde naar een stoel bij zijn bureau. Ik ging zitten en haalde een paar keer diep adem.

"Je moet me meer vertellen over de dood van duivels en engelen."

"Ik heb je daar toch al over verteld. Wij zijn onsterfelijke wezens."

"Ja, maar dat is gelul, toch?"

"Sloane..."

"Sorry. Het is niet de waarheid, toch?" verbeterde ik mezelf.

"Ach. Denk eens aan de oorlog van laatst."

De oorlog. Mijn oorlog. Het was mijn schuld geweest. Daarmee was alles begonnen. Maar hij had gelijk. Weinig engelen en duivels waren gedood. De meeste waren bewusteloos, hoe hard we ook vochten.

"Er zijn er bijna geen dood gegaan," dacht ik hardop, "maar een paar engelen zijn in de gaten gevallen. Ik heb ze nooit meer gezien." Denkrimpels ontstonden op mijn voorhoofd.

"Dat klopt. Zij zijn helaas gestorven." zei Kylian.

"Hoe? U zegt net dat we onsterfelijk zijn...

"Engelen kunnen worden gedood door duivels, en andersom." legde Kylian mij uit, "Daarvoor moet gebruik gemaakt worden door de elementen."

"Elementen?"

"De elementen van de aarde. Water, vuur, aarde en lucht."

"Oh. Maar wij bezitten die toch allemaal, de engelen?"

"Jazeker. Maar de duivels bezitten ook het vuur. Daarom zijn onze familieleden daar gestorven."

"En waar gaan ze dan heen? Niet naar de hemel..."

"Nergens, Sloane. Zover we weten. Hun geesten zijn weg. Ze zijn nergens."

"Gewoon weg? Poef?"

"Onze onderzoeken lopen nog. Maar ik ben hier gewoon nog, dus ik zou het niet weten. "

"Ik heb gedroomd, Kylian. Devon stierf."

Kylian keek me schuin aan.

"Hij is niet dood, maak je geen zorgen."

"Hoe weet u dat?"

"Hij was hier gisteren. Ga maar een kijken naar de poort."

"De poort?" vroeg ik. Kylian knikte. Hij liep naar de deur en hield hem open. Verbaasd nam ik afscheid en liep naar de poort.

Aan de poort was niks te zien. Gewoon de poort.

"De andere kant." Een engel glimlachte naar me. Ik kon me vaag herinneren dat hij Vinz heette.

"Andere kant?" vroeg ik.

"De andere kant van de poort. Over een uur wordt het eraf gehaald."

Ik opende de poort en staarde naar het bloed op de deur. Ik trok een vies gezicht. Gatver.

'IK HOU VAN JE' las ik. 

Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. 

"Ik hou ook van jou," fluisterde ik tegen de woorden, "voor altijd."