The devil of the angels (Dutch)

17 - Ouders

"Hold dear to your parents for it is a scary and confusing world without them."

Emily Dickinson

- DEVON -

Dingdong.

"Devon," Mijn moeder keek me strak aan, geen emotie op haar gezicht, "kom binnen." Ze stapte aan de kant. Wallen sierden haar gezicht, waardoor ze ouder leek dan normaal. Ik liep het huis met de vertrouwde bloemetjesgordijnen binnen en snoof de geur op die ik weken had gemist. Mijn vader zat aan de tafel, hij keek niet eens op.

"Het spijt m-"

"Ga zitten." onderbrak mijn vader me. Mijn ogen werden groot en ik liep naar de tafel. De stoel maakte een krassend geluid op de tegels. Verontschuldigend haalde ik mijn schouders op naar mijn moeder, die me hoofdschuddend aankeek. Ook zij ging tegenover mij aan de tafel zitten.

"Het is gebeurd, niet waar?" sprak mijn moeder als eerste. Ik keek haar lichtelijk verbaasd aan, maar bedacht daarna dat het geen zin had. Ze wist het, hij ook. Ik zou boos op ze moeten zijn. Nooit hebben ze me iets verteld. Ze hebben me laten stikken. En zoals Sloane al zei: zij had een familie die haar er jaren op heeft voorbereid.

"Waarom vragen als je het antwoord al weet?" beet ik terug. Mijn moeder sloeg haar zwarte ogen neer.

"Nooit hebben jullie ook maar iets verteld! Maakt niet uit wat. Iets. Weet je wat voor bullshit dit is?" Ik liet een schamper lachje horen. En dat was het ook, bullshit. Ik was doorgedraaid. Had Sloane bijna vermoord! "Ik ben een fucking duivel! Hoor je me? Een duivel!"

"Het spijt me, Devon," fluisterde mijn moeder, "Het is onze schuld..."

Ik drong haar stem buiten. Vlagen woede stootten door mijn lichaam.

"En weet je wat het ergste is?!" gilde ik door. "Ik ben verliefd op een engel! Wat een lachertje, toch?" Ik begon te lachen, een onnatuurlijk geluid vulde de roze kamer. Mijn ouders keken elkaar kort aan, hun ogen groot.

"Ik ben verliefd op een engel," herhaalde ik, "en ik mag haar NOOIT meer zien!"

"Sloane?" vroeg mijn moeder.

"Wauw! Ja! Sloane!" Ik klapte mijn handen tegen elkaar.

"Jongen, even rustig." zei mijn vader. Ik duwde me af tegen de tafel, de stoel kletterde achterover. Het geluid galmde langzaam weg.

"Rustig? Rustig? Wees blij dat je nu met haar hier zit!" Ik knikte naar mijn moeder die steeds meer onderuit zakte, angst op haar gezicht geschreven.

"Laat het ons vertellen!" brulde mijn vader. Mijn moeder slaakte een gilletje. Mijn vaders vleugels schoten uit, waardoor zijn shirt een beetje scheurde. Zijn vleugels waren nog groter dan die van mij en gefascineerd keek ik ernaar. Een zwart-blauwe gloed leek van zijn vleugels af te komen. Mijn mond hing lichtjes open. Wauw.

"Alsjeblieft, Devon." klonk mijn moeders stem. Ik knikte en raapte de stoel met trillende handen op.

  ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶ ➶