The devil of the angels (Dutch)

49 - Oud

- SLOANE -

"Mama! Je gezicht!" Ik rende naar Devon en omhelsde hem stevig. "Wat is er gebeurd! Jezus, jullie zien er verschrikkelijk moe uit!!" Ik schreeuwde maar wat en liet mijn ogen van Devon naar mijn moeder glijden.

"Vind je het gek?" vroeg Devon terwijl hij me vragend aankeek.

"Huh, wat?" vroeg ik verbaasd

"Dat we er moe en ouder uit zien? Hoeveel jaar is het nu geweest Liv? Vijf?"

"Vier jaar en negen en een halve maand!" zei mijn moeder wanhopig. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek ze allebei aan alsof ze gek waren geworden.

"Wat?" zei ik dus nog maar een keer. "WAT?!"

"Je bent vijf jaar weggeweest!! Waar was je, Sloane?"

Ik staarde blank voor me uit en negeerde Devon's vraag. Ik draaide me om naar de spiegel en keek naar mijn spiegelbeeld. Mijn haar was ontzettend lang. Mijn wallen waren zo groot dat ze de helft van mijn wangen bedekten. Mijn gezicht in het algemeen zag er anders uit. Ik was oud. Ouder. Verward draaide ik me om. Hoe kon ik daar vijf jaar hebben gezeten? Ik was daar maar een paar weken. Dat weet ik zeker.

"Een woestijn. Of uh nou in ieder geval ergens met veel veel veel zand." antwoordde ik Devon's vraag.

Ik liep naar de bank en liet mezelf er op neer ploffen. Mijn moeder en Devon namen tegenover mij plaats. "Ik snap het niet." stamelde ik. "Ik was daar maar een paar weken. Het werd er donker en weer licht en ik moest de dagen tellen. Dat moest. Het kan nooit jaren zijn geweest. Ik bedoel ik werd wel gek daar, maar dat is logisch toch. Want er was geen eten en geen drinken en geen lekker bad. En zelfs geen boek om me niet te vervelen. Alleen maar zand. En na drie dagen zandkastelen maken heb je een pesthekel aan die dingen dus ja. Hoe ben ik eigenlijk nog niet dood. Voor zover ik weet gaan mensen of engelen, whatever, dood als ze niet eten. Oh nee ik ben een engel ik ga niet dood. Maar ik voel me ook weer niet zo..."

"Sloane." kapte Devon mijn geratel af. "Je zat in een magie wereld van Declan. Natuurlijk weet je niet dat het vijf jaar is geweest en eten had je niet nodig."

"Waar is papa? En jouw ouders?" ik keek Devon aan.

"Uhm, je vader is altijd ergens maar niet hier." gaf mijn moeder als vaag antwoord. "En mijn ouders zijn bezig met boodschappen geloof ik." vulde Devon aan.

"Oh." zei ik. "Hoe is het met iedereen?"

Devon en mijn moeder haalde tegelijkertijd hun schouders op. Ik keek ze met een schuin hoofd aan.

"Het was een rare tijd, Sloane..."

"Wacht!" kapte ik mijn moeder af voordat ze verder kon praten. "Waar is Feather?"

"In de hemel. Dat moet ze van mij, de aarde is te gevaarlijk."

"Hoezo?" vroeg ik verbaasd.

"Er is heel wat gebeurd in de tijd dat je weg was..." zei mijn moeder terwijl ze haar hoofd schudde.

-------------------------------------------------------------------------------------

Bedankt voor het lezen, sorry dat het weer zo lang duurde...

Vergeet niet te stemmen! xxx