Sloane is een engel, maar ze wordt ook wel de duivel van de engelen genoemd. Door omstandigheden moet ze een paar weken doorbrengen op de aarde... Daar komt ze in aanraking met een duivel en veel meer mensen die het haar moeilijk proberen te maken.
Afscheid nemen was iets wat ik nog nooit echt had meegemaakt. Ik was al meerdere malen verbannen uit de hemel, door de raad, en elke keer zei mijn moeder weer; 'tot dan.' Maar vandaag toen ik voor haar stond zei ze niets. Ze schaamde zich voor me, wat ik begrijp, maar ergens zag ik ook iets van begrip in haar ogen. Vergiffenis.
Ik schaamde me ervoor dat ik zo'n slechte dochter voor mijn moeder was geweest. Ik heb haar vele keren laten stikken, verblind door mezelf, niet denkend aan haar. Als er dan tranen over haar wangen liepen moest ik me bedwingen om ze niet op te vangen met mijn vingers.
Mijn moeder had de laatste jaren een soort schild gebouwd tegen al het verdriet. Het verdriet van papa en van mij, al was ze mij niet eens kwijt.
Ik was vaak jaloers op Feather. Ze was een fantastisch kind, luisterde altijd, en iets anders dan aardig zijn, kende ze niet. Ik vertelde mezelf keer op keer, nu ga ik het doen, aardig zijn. Maar een dag later mislukte het alweer. Energie stootte door mijn lichaam en het moest eruit.
Mijn moeder is een knappe vrouw. Zelfs nu ze grote wallen onder haar ogen had en er tranen over haar wangen liepen. In haar handen een zwarte koffer, volgepropt met mijn kleren. Ze overhandigde hem aan mij en gaf me een losse knuffel. Alsof ik haar straks weer zou zien. Ze knikte naar me en liep toen weg. Dat was het dan, het afscheid van mijn moeder. Mijn tanden doorboorde mijn lippen en een ijzeren smaak verspreidde zich door mijn mond.
Enza stond een paar meter verderop bij haar familie. Haar voeten schuifelden aarzelend naar me toen, maar versnelde een meter voor mijn neus. Ze vloog in mijn armen en zuchtte diep. Ik voelde mijn schouder nat worden van mijn tranen.
"Als je wordt verbannen," vertelde ik haar, "kom dan alsjeblieft meteen naar me toe."
Enza knikte en liet me los. Ze stapte weer naar achteren en pakte het kleine handje van haar zusje vast. Ik glimlachte kort naar het meisje en draaide me toen om naar Feather.
Ik kon Feathers gevoelens niet zo goed peilen. Ik wist dat Feather jaren een hekel aan mij had gehad. Ze was tegen alles wat slecht was en zo ook tegen mij, maar de laatste jaren waren we redelijk close geworden.
Mijn vingers vlochten zich in de hare terwijl haar ogen zich in die van mij boorden.
"Pas op, Sloane. Pas op voor Devon alsjeblieft." zei ze, "Ik weet dat je van hem houdt. Dat heb je laten zien, maar hij blijft een duivel die je bijna vermoord heeft. Ik weet dat ik eerder zei dat je hem niet als een duivel moest zijn, maar dat was voordat hij getransformeerd was, oké?"
Ik knikte naar mijn zus. Een groter plezier kon ik haar niet doen. Ik zou voorzichtig zijn.
"Ik hou van je, Sloane. We hebben het niet altijd makkelijk gehad en je kan echt een trut zijn, maar ik hou van je. Je bent en blijft voor altijd mijn zusje. Niet vergeten." Ze glimlachte naar me en drukte een kus op mijn wang. "Sla je vleugels uit Sloane. Je bent vrij."
Ze liet mijn handen los en stapte net als Enza naar achteren. Mijn drie meest geliefde mensen hadden afscheid genomen.
En dan was er Gioya. Gioya die van me hield als zijn dochter, maar zakelijk moest zijn. Hij liep op me af en gaf me een stevige handdruk. In zijn ogen zag ik een glinstering, een traan.
"Het komt goed, Gioya. Het is goed." verzekerde ik hem.
"Ik hoop het, Sloane. Diep van binnen, in je hart, ben je echt een engel."
"Het spijt me dat ik je heb teleurgesteld."
"Maak je niet druk. Ik zou goed voor je moeder en Feather zorgen."
"Dankuwel."
Gioya knikte naar me en liep voor me uit naar de poort. Hij gooide hem open en een windvlaag stootte naar binnen.
"Hij is daar, toch?"
"Vertrouw me, Sloane. Devon wacht op je."
En ik vertrouwde hem. Ik sloeg mijn vleugels uit, wat Feather me had gezegd en liet mezelf hangen in de lucht. Ik keek om naar de poort en hief mijn hand als een begroeting. Honderden handen gingen omhoog.
Ik haalde diep adem en vloog tegen de wind in, op weg naar Devon. Voor wie ik alles over had.
