The devil of the angels (Dutch)

52 - Opdracht

- LUANA- 

*vier jaar terug* 

De tafel waaraan ik zat was reusachtig. Ik overdreef niet. Echt niet. Hij was werkelijk reusachtiger dan reusachtig. Dat was dan ook wel nodig want we zaten er met ongeveer vijftig mensen omheen. Ik zat helemaal links vooraan. Net naast Adrianna. En Stefano zat natuurlijk aan de kop. 

Ik was zenuwachtig en had mijn handen al zo'n honderd keer aan mijn panty afgeveegd. Dat was niet erg slim want er zaten nu ladders in doordat ik een aantal keer met mijn lange nagels bleef hangen. Ik weet niet waarom ik zenuwachtig was. Misschien omdat ik deze mensen niet kwijt wilde raken. 

Stefano was woedend. Ik overdreef niet. Echt niet. Hij was werkelijk woedender dan woedend. Dat was dan ook wel nodig want we hadden het helemaal verprutst. Hoe hadden we in hemelsnaam, excuseer me, duivelsnaam kunnen denken dat Declan niet zou komen opdagen. 

Daar stonden we dan, bevroren aan de grond. Ik zag er vast niet uit, mijn lange haren vastgekleefd aan mijn mond door de vele lagen glitter roze lipgloss. Maar goed dat was niet het belangrijkste, vond Stefano tenminste. Hij was bezig met het verzinnen van een of ander plan. Of het zin had wisten we eigenlijk allemaal niet. Sloane had immers het drankje meegenomen naar, ja waar naartoe dat wist ook niemand. Behalve Declan. O, die Declan. 

Ik staarde naar Adrianna. Ik was nogal jaloers op haar. Ze had de belangrijkste functie naast Stefano. Ik verdiende die. Natuurlijk. Ik had goede redenen. Ik was veel mooier en ... Ach dat zegt wel genoeg. 

Ik draaide mijn lange blonde haren om mijn vinger toen ik opmerkte dat iedereen afwachtend naar me keek. Behalve Adrianna en Stefano. Stefano keek nog steeds woedend en Adrianna keek alsof ze elk moment mijn hoofd zou afhakken. 

Ik schraapte mijn keel. "Sorry," begon ik "Wat is er?"

Ik kon m'n aandacht nooit echt goed bij dingen houden. Het was nou ook niet alsof ik deze bijeenkomst interessant vond. Ik bedoel alles was spannend en zo, maar dat drankje kon me geen ene moer schelen. Het ding was dat ik hier wel de aandacht kreeg. Vroeger kreeg ik die namelijk niet. In ieder geval niet van mijn ouders. Ze vonden me een regelrechte nietsnut. De enige die me ooit aandacht schonken waren de jongens. Maar dat was natuurlijk omdat ik zo mooi was. Ik glimlachte in mezelf. 

Ik keek weer omhoog en zag dat iedereen me weer afwachtend aankeek. Het antwoord op mijn vraag was gegeven, maar ik had daar natuurlijk geen aandacht aan besteed en had hem dus niet gehoord. 

"Pardon!?" riep ik uit. Bijna alles wat aan deze tafel werd gezegd was krankzinnig dus deze reactie leek me het beste. 

"Luana, ik snap dat we veel van je vragen, maar Devon is een leuke jongen. En met jouw looks," Adrianna keek me weer eens woedend aan, "heb je hem zo om je vingers gewonden." 

Ik grinnikte. Ik moest Devon versieren om aan informatie te komen. 

"Goed. Deal. Afgesproken." zei ik tevreden terwijl ik naar Adrianna keek met een grijns. 

---------------------------------------------------------------------------------------

Vergeet niet te stemmen! xx