BAĞIMLI

-8- Ne istediğini bildiğin zaman...

Multi : Egemen

Ayrıca bu bölüm yorumlarıyla beni çok mutlu eden ayseorn 'a gelsin :D . Telefondan paylaştığım için ithaf yapamadım.

"İnanamıyorum! O şerefsiz çocuğun ağzına sıçacağım. Nasıl olurda sana... Peki ya bunlar nasıl başına geldi? Egemen neden senin yanındaydı? Allah'ım aklımı kaçıracağım!" diye hem kendi kendine konuşur gibi olan hemde benimle konuşan Yaman'dan gözlerimi alıp beyaz hastane duvarına diktim.

Dakikalardır böyle sorular soruyordu ama ben cevap olarak sessiz kalıyordum. Konuşmak istemiyor, kimseyi görmek istemiyordum. Beynimdeki sesler yetiyordu zaten bana. Kulağıma gelen çığlıkları Yaman'ın sesi bastıramazdı ki.

"O Ömer denen piç komadaymış ama ben olsaydım onu öldürürdüm! Gözde birşey söylesene!" diye bağırdığında sakince duvara bakmaya devam ettim. Ona Ömer'in bana tecavüz etmeye kalktığını ve Egemen hocanın beni kurtardığını bile zorlukla söylemiştim zaten. Ama Egemen hocanın geçirdiği krizi sesli olarak söyleyemiyordum bile. Onun için o kadar endişelenmiştim ki... Ömer umrumda bile değildi.

Yaman sakince oturduğum yere yaklaştı ve yere doğru çömelip "Gözde? Nolur anlat kafayı sıyıracağım" dedi.

Sanki duvara konuşurmuş gibi "Konuşmak istemiyorum" dedim.

Sinirle nefesini dışarı bıraktıktan sonra "Kalk eve gidiyoruz" diyerek beni çekiştirmeye başladı. Kolumu ondan kurtarıp ayağa fırlarken sinirle ona bakıyordum.

"Ben hiçbir yere gelmiyorum" diye tıslarcasına konuşurken kaşlarım çatıktı.

Onunda kaşları çatılırken "Dinlenmen gerekiyor. Zor bir gün geçirdin. Sabah olduğunda karakola gideceğiz" dedi.

Sinirle elimi saçlarıma atıp "Sen ne diyorsun ya? O adam benim kucağımda gözlerini kapattı. Buradan ayrılabilir miyim sanıyorsun?" diye bağırdım. Gelen geçen herkes bize bakıyordu ama umrumda değildi, o kadar sinirliydim ki kimseyi takacak durumum yoktu.

Yanıma gelen doktor "Gözde Hanım sakin olun" dediğinde herşeyi unutup ona döndüm ve "Egemen hoca nasıl?" diye -telaşla- sordum.

"Gayet iyi. Ama siz iyi değilsiniz? Sakinleşmeniz gerekiyor" dedi.

Kolundan tutup "Gerçekten iyi mi? Ben sakinleşeyim diye yalan söylemiyorsunuz değil mi?" diye sordum.

Başını hızlıca olumlu anlamda sallayıp "Gerçekten iyi. İkinizinde dinlenmesi gerekiyor" dediğinde "Onu görmek istiyorum" dedim.

Yaman "Hayır Gözde!" dediğinde ona dönmeden doktora "Onu görmem gerekiyor" dedim. Sakinleşmem için onu görmem şarttı. Onun iyi olduğunu bilmeden kendimi iyi hissedemezdim.

"Egemen Beyin sizi görmek isteyeceğini sanmıyorum"

Doktorun dediğiyle şaşkınlıkla gözlerim büyüdü. Görmek istemiyordu da ne demekti?

"Neden?" dediğimde Yaman oflayarak duvara yaslanırken doktor konuşmaya başladı.

"Egemen Bey bu seferki krizi sizin yanınızda geçirdiği için çok üzgün"

"Bu seferki mi?" diye fısıldarken başımı yere eğdim. Bunu daha önce de yaşamıştı. O acıyı kaç kez çekmişti?

Gözlerim dolarken "Onu ne zaman görebileceğim?" diye sordum.

"Eminim yarın hastaneden çıkmak isteyecektir ama sizinle ne zaman görüşeceği kendisine kalmış"

"Ne demek kendisine kalmış? Benimle hemen şimdi görüşecek!" diye bağırdığımda Yaman bana doğru yaklaşıp omuzlarımdan tuttu ve "Gözde sakin olmalısın. Sabırla beklemelisin. Onu anla!" diye sarstı.