İçim içime sığmıyordu.. Kalbim öyle sızlıyordu ki bazen atmayı kesecek, öleceğim sanıyordum.. Nefes almak bu kadar mı güç olurdu.. Yaşamak bu kadar mı zor olurdu.. Sanki yarın öleceğini bilen bir insan gibiydim.. Öyle boş. Öyle duygusuz..
Egemen gideli bir hafta olmuştu. Bayıldıktan sonra aralıksız 3 gün uyumuştum. Daha doğrusu uyanıyordum, bakıyordum, Egemen yok.. Ağrı kesicileri, antidepresanları içip tekrar hayal dünyama dalıyordum.. Size bir şey söyleyeyim mi? Yemin ederim her gün rüyamda gelinliğimi, evlendiğimi, evimizi görüyorum.. O kadar güzel olmuşum ki.. O kadar mutluyum ki rüyalarda.. Belki gerçek olsa içim bu kadar huzur dolmayacak.. Benden tavsiye eğer hayatınızda hiçbir şey iyiye gitmiyorsa, her şey boş ve anlamsız geliyorsa.. Sadece uyuyun.. Gerçekten. Hayal kurun ve uyuyun.. Ne olsa hayallerde tüm her şey sizin elinizde. Duygularda, karakterlerde siz nasıl isterseniz öyle hareket ediyorlar.. Sonra uyuyun.. Saatlerce, günlerce uyuyun.. Ah be uyku belki canlı olsan sana aşık olurdum..
Aptal aptal sırıtıp yine hayal alemine dalmışken üzerimdeki yorganın çekilmesi ile çığlığı bastım. Daha sonra karanlık oda açılan perdelerle aydınlandı..
"Hazel yeter! Acın var diye ses etmiyorum! Lan vampirlere döndün! Burda psikolojisi bozuk bir yakın arkadaşın var ama sen onu tek bırakıyorsun!" Ezgi başımda cırlarken sinir tepeme çıkmıştı.
"Tek psikolojisi bozuk sen misin?" yere düşen yorganı almak için uzandım. "Ben mutluyum böyle tamam mı? Kocam gelene kadar uyuycam!" saçımdan tutulmamla yorgan operasyonum başarısız oldu. Ezgi beni yatağın başlık kısmına sabitleyerek kaçmamam içinde ayaklarımın üstüne oturdu. Gözlerinden ateş çıkıyordu.. Şu an ne o ne kendim ne başkası umrumda değildi tek ihtiyacım olan...
"Yeter kızım! Bak ağlaman bi şeyi değiştirmiyor! Egemen kendi babasının şirketinin başına geçecek diye üniversite tercihi yapmadı ya sen? Geldi geçti. Ama sen şu saçma duygu travmaların yüzünden hayatını mahvettin! Yıllarca okuyan, tek gayesi başarmak olan arkadaşıma ne oldu?" söyledikleri canımı yakarken ağlamaya başladım.. Düğün askerlik derken her şeyi unutmuş, geleceğimi yakmıştım. Ezgi de gözleri dolarken uzanıp boynuma sarıldı..
"Aptal kız!" kolumu hafifçe cimcikledi.
"B-ben her şeyden nefret ediyorum Ezgi.. B-böyle hayal etmemiştim.. Kalbim sızlıyor.. Çok.. Her şey çok berbat.." bende kollarımı onun beline doladım.
Ben hala içli içli ağlarken beni kendin uzaklaştırarak sırıtmaya başladı. Kaşlarımı çatarak ona baktım.
"Ezgi? Neler oluyor?" ayağa kalkıp zıplamaya başladı. Ben hala şaşkındım.
"Aptal! Seni unuttuk mu sandın? Tercihlerini yaptım ben.." Şoktan kalbim ağzıma gelmişti. Deliler gibi çığlık atmaya başladım. Sanki rüya görüyordum. Evet.. Evet rüya olmalı.. Gerçek değil.. Ben tercihlerimde salaklığım yüzünden geç kalmıştım. Okuyamayacaktım.. Emeklerim, çalışmalarım boşuna gitmişti işte. Ağlayarak uyudum ve şu an rüya görüyorum. Kesinlikle.. Bunun başka bir açıklaması olamaz.
Kafamda hissettiğim acıyla düşünce aleminden çıktım. Hayır. Her şey gerçekti. Ezgi Saçımdan asılmış beni yataktan kaldırmaya çalışıyordu. Hem acının hem de mutluluğun etkisiyle daha çok bağırarak bende yataktan fırladım.. Saatlerce sarıldık.. Ağlaştık dans ettik..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
