"Bu Adam Benim Kocam mı?"

"Magazin"

     Şelbiler'in anası ben Özlem.. Müthişli yazarınız size kıyamadı ve yepyeni bir bölüm yazdı. Pazar demiştim ama Cumartesi yazayım dedim. Egemen'i hemen öldürdünüz uşaklarım.  Sizleri kocamann öpüyorum. Ve bölüme geçiyorum. İnşallah beğenirsiniz.. 💞

Soğuk tenimi tahriş etmeye devam ederken buna daha fazla katlanamayacağımı düşünerek pencerenin önünden uzaklaştım. Boş kahve fincanını mutfak tezgahına bıraktım. Ev küçük, tek katlı müstakildi. Bu yüzden mutfakla salon birdi. Bunun dışındaysa bir banyo ve bir yatak odasına sahipti. Ev kirası ne kadardı sahi? Ah aylardır ödemiyordum sanırım. Ama ev sahibim bir kez olsun gelip hesap sormamıştı. Tuhaf bir insandı.. Her an yorgun olan bedenimi salona doğru ayaklarım vasıtasıyla taşıdım. Kullanılmaktan bitap düşmüş kanepenin üzerine resmen yığıldım. Bir de o cansız şeyin acı çektiğini düşünecek halde değildim. Orta sehpadaki kumandayı elime alıp eski kasa televizyonu açtım. Biraz dizi falan izlesem iyi olacaktı. Kanallarda gezinmeye başladım. Magazin programı bulduğum bir kanalda durup seyretmeye başladım. Birkaç saçma dedikodu haberlerinden sonra o ekranda belirmişti.. Egemen.. Televizyonun sesini sağırmışım gibi sonuna kadar açtım. Kadının cırt sesi beynimde çınlıyordu.

"ALPAY ailesinin tek varisi Egemen ALPAY aylar sonra kameralarımıza yakalandı. Yanındaki güzel bayanın yeni sevgilisi olduğunu tahmin ediyoruz. Bu görüntüler eski nişanlısından ayrıldıktan sonra yurt dışına kaçtığı haberlerini yalanlıyordu. Mikrofonumuzu Egemen Beye çevirdik...."

Gözümden bir damla yaş usul usul yanağıma süzülürken elimi kalbimin üzerine götürüp sertçe sıktım. "Geçecek! O sürtük Egemen'in ne halde olduğunu görünce onu olduğu gibi bırakıp kaçacak. Lanet olsun! Allah kahretsin! Sana aşıktım ben. Ne vardı gidecek? Ben seni her halinle sevmeyi kabul etmedim mi pislik herif! Neden gittin? Dayanamıyorum. Ağğğh!" Ağlamam şiddetlenmişti. Bağını çözen herbir hıçkırık usulca boğazımı terk ediyordu. Artık.. Artık kaldıramıyordum. Egemen o patlamada tek bacağını kaybetmişti. Sadece bacağını değil üstelik. Beni de kaybetmişti. Büyük bir ameliyat geçirdi. Yurt dışında protez bacak ameliyatı oldu. Hiçbirinde yanında olmama izin vermedi. Çok yalvardım. Çok ağladım beni bırakmaması için ama böylesinin daha iyi olduğunu bir ay kafa dinlemek istediğini söyledi. Tamam dedim.. Tamam kabul.. Ama bir ay sonra kapısına gittiğimde artık beni görmek istemediğini, eski hayatına geri dönmek istediğini söyledi. Günlerce ağladım. Aylarca dil döktüm. Onsuz yaşayamayacağımı söyledim. Tek yaptığı beni kolumdan tutup kapının önüne koymak oldu. Ardındanda emir verdi tüm çalışanlarına.. 'BU KADIN BİR DAHA BU EVE GİRMEYECEK!'

Akan yaşları hırkamın koluna silip televizyona dikkat kesildim. Egemen ona sorulan soruları cevaplıyordu.

"Evet yeni sevgilim." Kadının yanağına nazik bir öpücük bıraktı. Ellerim titriyordu.

"Hazel Hanımla aylardır görüşmediğiniz söyleniyor. Doğru mu?" Sorulan soruyla kaşları çatıldı. Belli ki adımı duymak dahi onu kızdırıyordu. Benden bu kadar nefret edecek ne yapmıştım ben ona?

"O kadının hakkında bir kelime dahi edersen ağzını burnunu kırmam gerekecek!" ekran karardı. Yeniden o lanet kadının sesi yankılandı evde.

"Egemen Bey eski nişanlısı hakkında soru soran muhabirimize saldırdı. Görülen o ki Hazel YILMAZ onda derin bir yara bırakmıştı. Bu nefretin sebebi ne oldukça merak ettik doğrusu.." Daha fazla dinleyemeyerek televizyonu kapattım. Kan beynime sıçramıştı. Ne yapacağımı bilemez haldeydim. Öfkeyle ayağa kalktım. Elime geçen ne var ne yoksa etrafa savurmaya başladım. Geçmiyordu. Geçmiyordu. Geçmiyordu!

"Seni özledim. Seni çok özledim. Neden yaptın bunu bize? Seni öz-" Gözümün önüne siyah bir perde indi sanki.. Son hatırladığım yere yığılmamdı..