"Bu Adam Benim Kocam mı?"

Kaynana Dramı

Notcuk: Selamm. Mutsuz şirineniz geldi. Bebeklerim üzdüm sizide çok özür ama çok mutlu olacağınız bir bölüm yazdım. Wp grubuna gelecekler özelden numaralarınızı atın.😊😘😚😜 kuzularım müziği kesinlikle açın.

Naz Önçal-Yoksun💜🎶

Çalan telefonla gözlerimi açtım. Başım çatlıyordu. Gece kaynanam ve babamla oturmuş, sohbet etmiştik. Onları özlediğimi o an fark ettim. Hem kendim hem de çevremdekiler çok yıpranmıştık. Geç saatlere kadar onlarlaydım. Daha sonra duş alıp uyumak için yatağıma girmiştim. Ancak Egemen'i çok özlediğim için o uyuya kalana kadar mesajlaşmıştık. Benim haşin erkeğimi artık nasıl yoruyorlarsa tavuk gibi sızıp kalmıştı. Ama sözü vardı bu gece çok konuşacak ve hayaller kuracaktık.. Telefon tekrar zangırdamaya başlayınca sinirle açıp kulağıma götürdüm.

"Ne var be bu saatte?" sinirle şakıdım.

"Çemkirme lan. Hem saatten haberin yok heralde kızım." Ezgi mal mal gülmeye başlayınca. Telefonu kulağımdan ayırıp saate baktım.

"Çüşş! O kadar olmuş mu?" Bende gülmeye başlamıştım.

"Sen danalar gibi yatıp Egemen'li rüyalarda salya akıtırken bil bakalım ben ne plan yaptım?" dedi.

"Yaa Ezgi be. Ne planı."

"Ağzına çakarım ha. Kalk bugün KAYINVALİDEM, ben, sen ve gelirlerse annenle Sebil teyze alışverişe çıkacağız." kayınvalidem derken resmen yer gök inlemişti. Artık nasıl bir sahiplenme yaşıyorsa.

"Nidennnn?" çocuklaştığımın farkındaydım ama Egemen olmayınca tabii hamile kadınlara dönmüştüm. Hormonlarım alt üsttü anlayacağınız..

"Kız sen mal mısın? Ayy deliricem. Hani ben evleniyorum ya.."

"Haaaa.."

"Yaa haaa. Hadi kalk çabukkk!" suratıma telefonu kapattı. Hayır da anlamıyorum bu kız neyin kafasını yaşıyor ki? Atarlı Pakize diye iç geçirdim. Yorganı tekmeleyerek kalktım. Çok sıkışmıştım. Koşarak banyoya girdim..

4 Saat Sonra:

Bu bilmem kaçıncı girdiğimiz mağazada artık yorgunluktan bayılma durumuna gelmiştim. Yalnız sadece ben böyleydim. Annemlerde tık yoktu. Sanki onlar 17 lik ben 50 liktim ya.

"Hazel mızmızlanma. Ne olursun. Bu benim için önemli." Ezgi'nin söyledikleri aklımda dank etmişti. Gerçekten de ne yorulmasıydı? O yıllardır bıkmadan, usanmadan benim yanımda olmuştu. Ayriyetten ben evlenirken de yanımdaydı hep.. Gülümseyerek ayağa kalktım. Heyecanla koltuk takımlarının arasında gezen Ezgi' nin koluna girdim. Şaşırmışa benziyordu. Şimdiye kadar ne kadarda çok kalbini kırmıştım. Ama o yine hiçbir şey olmamış gibi davrandı ve en içten gülümsemesini bahşetti bana. Aynı anda ellerimizi şaklatarak mor koltuk takımına doğru koşmaya başladık. Aile fertleri bize kahkaha atıyorlardı. Ama kimin umrunda?

"Hazel kanka. Kalk kalk kalk. Kesinlikle bunu alıyoruz." Ezgi'nin resmen gözleri parıldıyordu.

"Ezgi sencede Tarık'a da sorman gerekmez mi?" mahçuptum ama neden?

"O ne istersem alabileceğimi söyledi." Kafamı salladım. Bizim evimiz genellikle siyahtı çünkü Egemen öyle istemişti. Tabii kullanamadığımız evimiz demeliydim belki de.. Mutluluklarım hep yarım kalırdı benim. Hep eksiktim. Eksiltirlerdi.. Egemen'e duyduğum hasret kalbimi yakıp kavururken dolan gözlerimi kapatıp başımı iki yana hızla salladım. Şöyle bir gerçek vardı ki eğer eninde sonunda kavuşacağınızı biliyorsanız özlemek güzeldi.. Birbirinize daha sıkı bağlanıyordunuz sanki.. Ama ya asla kavuşamayacağınızı biliyorsanız.. İşte hayat cehennemdi o zaman. Acı öyle bir hal alırdı ki. Ne nefes almanıza ne de yaşamanıza izin verirdi. Canınız öyle yanardı ki kaç kez kendinizi öldürmeyi denerdiniz.. Yaşamadım mı? Yaşadım. Yıllarca yaşadım. Kaderin bizi buluşturduğu ana kadar yaşadım. Ruhsuz, acı içinde yaşadım. Kayboldum, çürüdüm ama yaşadım. Pes etmedim yaşadım. Ve yaşıyorum. Sakın pes etmeyin. Kopmayın, koparmayın.. Sonunda sabrınızın karşılığı bulur sizi.. Üzülseniz bile üzmeyin.. Kötüler asla kazanmaz bu koca dünyada.. Ağlayın ama ağlatmayın olur mu?