KUMA

KUMA-9

Mutluluk bir bebekle kapısını çalmıştı Asmin'in.Kocası ona çok iyi davranıyor,hiç sesini  yükseltmiyordu.Daha öğreneli bir gün bile olmamıştı ama Asmin mutluydu.Berzan mutluydu.Herkes mutluydu.Bir kişi hariç..

"Evet,"deyip kocasının boynuna iyice gömülmüştü."Asmin!"demişti Berzan ise gülerek.O ise korkudan boynunu ısırmıştı.Buna bir hayli şaşıran Berzan ise sadece çekilip bakmıştı ve "Nasıl bir şeysin sen ya,"diyebilmişti sadece.Asmin kafasını kaldırıp kocasına baktığında güldüğünü gördü.Nadiren görüyordu bu gülüşleri.Anlamıyordu.Bir insana gülümseme bu kadar yakışırken,bir kadının kalbini küt küt artıracak derecede iken,neden gülmüyordu ki bu adam?

Suçunu bildiği halde "Yine ne yaptım?"diye sordu Asmin."Aptalım öyle mi?"dedi Berzan ise kaşlarını kaldırıp.Gülüp yeniden "Evet,"dedi ve yeniden gömüldü boynuna.Çok yavaşça kafasına vurdu Asmin'in.Hissetmemişti bile."O çeneni ben kapatmadan sen kapa Asmin,"dedi tıslayarak.Asmin'in ise yine çocukluk tarafı ağır basmış "Banane,"demişti."O çeneni kopartırım bak senin.Sus artık,"dedi kendinden hiç beklenmedik bir sakinlikle."Kerpetenle mi?"dedi Asmin ise gülerek.Adeta 7 yaşındaki bir kız çocuğu gibi davranıyordu.Berzan'ın ise onu kendisine getirmesi gerekiyordu.

"Dudaklarımla,"deyip sessizce güldü Berzan.Asmin ise fazlasıyla utanmış belini sıkmıştı."Yaa gıcık,"dedi suratı kırmızının her tonunu denerken."Kadın dayak mı istiyorsun sen?"dedi kaşlarını çatarken.Sinirlenmeye başlamıştı artık."Hiç niyetim yok valla,"dedi umursamadan."Bence de olmasın.Dayağımı yemek istemezsin.Yat şuraya.Kapa çeneni,"deyip yayıldı yerinde."Kapamıyorum.Sıkıldım,"

İyice delirmişti Berzan artık.Uykusu vardı ve sabahtan beri bu aptal kadının saçma sapan hareketleriyle uğraşıyordu.Arkasını dönüp yorganı iyice üzerine çekti."Uyuyacağım.Sakın o çeneni açma,"dedi sertçe.Eski Berzan gelmişti.Bu kadardı Asmin'in mutluluğu da işte.Nefesini verdi sıkıntıyla."Tamam dön bana konuşmayacağım,"dedi çaresizce.Ne kadar da acizdi.Aciz olmak istemiyordu ama sevdiği adamı da görmeyi,nefesini hissetmeyi,kokusunu çekmeyi,sesini duymayı çok istiyordu.Evet Asmin Berzan'ı deliler gibi seviyordu!Hem de bu aşk bu eve geldiğinde olan bir şey değildi.Çok başka şeyler vardı.Tabii Asmin haricinde hiç kimse bunu bilmiyordu.

"Dönmeyeceğim,"dedi gözleri kapalıyken.Artık uyumak ve sabaha kadar uyanmamak istiyordu."Yaa,"dedi Asmin sıkıntıyla."Lütfen,"diye de ekledi."Dönünce ne yapacaksın Asmin?"dedi o ise merakla."Konuşamayacağım hiç valla,"dedi yine aynı çaresiz tavırla."Asmin.Ne yapacaksın dönünce?"dedi nefesini verip cidden sıkılmıştı artık.Yavaşça sırtının üstüne çıktı kocasının.Yüzüne eğilip baktı.Gözlerini açıp baktı Berzan."Noldu?"dedi bıkkınca."Dön,"dedi sessizce.Oflayıp döndü Berzan."Ya kadın öldürecek misin sen beni?Ne var ne?!"dedi sinirle.Asmin ise kendinden hiç beklemediği bir şeyi yapmış,Berzan'ın boynuna sıkıca sarılmıştı.Berzan da bunu beklemediğinden önce şaşırıp daha sonra karısının beline koymuştu ellerini.

Belinden çekip kendine yasladığında Asmin ise bu güzel anın keyfini çıkarmak yerine ayrıldığında ne yapacağını düşünüyordu.Elini boynundan çekip yavaşça sırtına koyarak kocasına daha çok sarıldı.

Boğazını temizleyip hafif çekildi Berzan.Asmin'e"Sözde burada yanımda olmaktan nefret ediyordun.Meğer sarılmak için can atıyormuşsun,"dedi arsızca sırıtıp.Asmin suratına bakamamış hemen çekilip kafasını yastığa gömmüştüSuratı biraz öncekine oranla onlarca kat daha koyu bir renk almıştı.Görmese bile hissedebiliyordu.

"Yoksa beni mi seviyorsun sen?"dedi gülüp.Yüreği ağzında atıyordu artık Asmin'in.Yoksa anlamış mıydı?Anladıysa ne diyecekti?Kendinden nefret eden bir adama nasıl 'Seni seviyorum.'diyebilirdi ki?