KUMA

KUMA-11

Multimedya/Evin erkekleri:Baran,Berzan,Miran,Botan.

Hayat zordu.Çok zordu.Herkesin farklı bir derdi,sıkıntısı vardı.Kiminin bir yığın borcu,kiminin söz dinlemeyen bir evladı.Ya da hayat böyle sürprizler çıkarıyordu karşımıza.Zişan nereden bilebilirdi çocuğu olmayacağını?Asmin yıllar sonra sevdiği adama kuma gelmeyi?Hiçbiri hiçbir şey bilmiyordu.Ama hayat onlara bunu sunmuştu ve kabullenmek zorundaydılar.Asmin çoktan kabul etmeye başlamıştı fakat Zişan için aynı şey söylenemezdi.

Odasında tek başına kalmış,hıçkırıkları arasında hareketsizce tavanı izliyordu.Dışarıdan biri bu halini gördüğünde kesinlikle deli zannederdi.Öyle değil miydi zaten?

Canı acıyordu.Canı fazlasıyla acıyordu.İsterse bir kere bile düşünmeden canını vereceği adam ondan nefret ediyordu.O kadar kötüydü ki bu.Tarif edilemez bir acıydı içindeki.Minik kalbi paramparçaydı.Bu koca adamı küçücük kalbine sığdırabiliyordu ama o koca adam onu bir eve bile sığdıramıyordu.

Düşündü Asmin.Zaten en iyi yapabildiği şey sadece buydu.Berzan'ın onu sevdiğini düşündü.Muhteşem bir şeydi bu.Hayali bile o kadar güzeldi ki.Anlatamıyordu.

Berzan ise aşağı inmiş,babasının yanına kurulmuştu.İşlerden bahsederken çoktan akşam olmuştu bile.Kızlar ve yardımcılar akşam yemeğini hazırlamış,babalarının oturmalarını bekliyordu."Git Asmin'i çağır oğlum,"dedi Halise Hanım Berzan'a.Tabii ki de öyle bir şey yapmayacaktı."Dilşan çağırsın.Çıkamam,"dedi annesine bakmadan.Yine bir şeyler olduğunu anlamıştı annesi.Sinirle oğluna bakıp kızını gönderdi.

Dilşan aşağı indiğinde yalnızdı."Yade uyuyor yengem,"deyip Berzan'ın yanına oturdu."Yengem çok kötü ağlıyordu abi,"dedi sessizce kulağına.Omuz silkti Berzan."Bana ne?"dedi o da aynı sessizlikle.

Yemek yendiğinde Halise Hanım mutfağa kızının yanına gitmişti.Tüm çalışanları ve diğer kızlarını çıkarıp Dilşan'ı oturtmuştu."Ne oldu yengene?Anlat çabuk,"dedi sinirle.Ne kadar sessiz konuşsa da sesi çok sinirli çıkıyordu."Ağlıyordu yade.Odaya girdiğimde uyuyormuş gibi yaptı.Ama duydum ben sesleri,"dedi.Halise Hanım artık iyice sinirlenmişti.Kim bilir oğlu ne yapmıştı da gelini böyle ağlıyordu?"Tamam.Sen çık.Ağabeyini çağır bana,"

Berzan mutfağa geldiğinde bir şeyler olduğunu anlamıştı.Yoksa annesi kolay kolay özel konuşmak için çağırmazdı."Efendim yade,"dedi kapıyı kapatıp."Ne yaptın kıza?"dedi aynı sinirli ifadeyle.Güldü alayla Berzan."Ağzıma geleni söyledim,"Halise Hanım yaklaşıp oğlunun kulağını çekmişti."Ya oğlum biz ne yapalım sana ha?"Elini çekti."Ne olur kendine gel biraz.O kız hamile.Senin çocuğunu taşıyor.Onu düşünmüyorsan çocuğunu düşün.O ağlayınca çocuk nasıl etkileniyor biliyor musun sen?"dedi.Sesi artık oğluna yalvarır tondaydı.O ise annesine aldırmadan omuz silkti."Yade.Kadından nefret ediyorum.Anlamıyor musunuz?Niye iyi davranayım sevmediğim birine.Şımarık aptalın teki.Çocuk gibi,"dedi ve yüzünü buruşturdu."Dayanamıyorum onu görmeye,"diye de ekledi."Gitme yanına bir daha.Üzülmesin artık,dayanamıyorum,"dedi sessizce ve bir iki damla aktı güzel gözlerinden."Ben seni böyle yetiştirmedim,"dedi bir yandan da tülbentiyle yaşları silerken."Hızla gitti annesinin yanına.Annesinin elini çekip kendisi sildi yaşları."Ya ağlama kurban olayım,"dedi ve alnını öptü."Gitme yanına artık.İstiyorum ki ikisine de eşit davran.Madem yapamıyorsun.Gitme o zaman,"dedi yaşlar hala süzülürken.

"Tamam.Gitmeyeceğim.Ağlama sen,"dedi ve yine öptü annesini."Görmem bir daha yüzünü olur biter,"Çekildi."Ha onun için de bir daha sakın ağlama.Değmez,"dedi ve mutfaktan çıktı.Ardından da kendi çalışma odasına çıktı.

Halise Hanım ise gelininin yanına çıkmıştı.Kapıyı tıklatmadan girdi içeriye.Asmin yatağa uzanmış ağlıyordu.Hem de hiç sessiz olmayan bir şekilde.Kayınvalidesini görünce hemen kalktı ve yaşları sildi."Keçkamin(Kızım) ne oldu?"dedi.Asmin sesindeki şefkati,merhameti ve en önemlisi ise acıma duygusunu anlamıştı."Yok bir şey yade,"dedi sessizce."Bak keçkamin beni annen gibi gör.Sana asla kötülük etmem.Bilirsin çok severim seni.Anlat hadi,"dedi bir yandan da saçlarını okşarken.