"Ciddi misin sen?"
Sorunun sahibi bir doksan boylarında, iri yarı, siyah saçlı, saçını atkuyruğu yapmış, çenesinde derin yara izi olan altmışlı yaşlarda bir adamdı. En sakin yüz ifadesi bile öfkesini saklamaya yetmiyordu. Taze kuzu görmüş aç kurt gibi öfkesinden kuduran kahverengi büyük gözleri vardı. Vücudu eski bir güreş şampiyonunu hatırlatır nitelikte kaslı ve güçlüydü. Soruyu sorduğu adamın da güçlü ve öfkeli yapıda ondan geri kalır yanı yoktu. Oturduğu yerden ayağa kalktı ve soruyu soran adamla burun buruna geldi. Boyları hemen hemen aynıydı ama ikincisi biraz kiloluydu ve yaşlıydı. Saçları sarıya daha yakındı ve yüzünde yara izleri daha fazlaydı.
"Evet, Vlad, gayet ciddiyim. Neden şaşırdın ki?"
"Sen hiçbir zaman böyle ani kararlar vermezdin, kaptan. Şaşırmamak elde değil zaten. Hem de uzun zamandır ismimi kısaltmıyorsun. En son Vlad diye beni çağırdığında neler olduğunu biliyorsun."
'Kaptan' dediği yaşlı adam gülümsedi.
"Biz arkadaşız. Bana kaptan demene gıcık oluyorum. Evet o zaman daha gençtim ve acele aldığım kararın bedeli çok ağır oldu." Yüzü biranda ciddileşti. "Bu sefer bir anda karar aldığımı kim söyledi?"
Siyah saçlı adam omuzlarını çekti.
"Bana bu planından hiç bahsetmemiştin?"
"Evet bahsetmedim, Vladimir. Bahsetmek istemedim, çünkü daha başından itibaren beni caydırmaya çalışacağını biliyordum. Bu yüzden tek başına iyice düşünüp plan yapmak zorunda hissettim kendimi."
Vladimir anlaşılmaz bir öfke içerisinde itiraf etti.
"Evet, seni durdurmaya, sana engel olmaya çalışırdım. Vazgeçirmek için kapının önünde yatardım. Çünkü..."
"Çünkü ne?"
"Bu.. bu çok saçma bir karar, Nikolay!"
Nikolay'ın yüz ifadesi bir anda sertleşti. Duvarı bile delip geçecek kadar keskin bakışlarını Vladimir'in gözlerinin içine dikti.
"Saçma mı? Sen buna saçma mı diyorsun?! Saçma nedir biliyor musun?!"
Vladimir bu sözler karşısında sustu. Öfkesini kontrol edememişti anlık olarak yine de. Yaşlı adam kükremeye devam ediyordu.
"Senin bana son zamanlar destek olmak yerine, engel olmaya çalışmandır saçma olan şey! Artık kendimi tek hissediyorum! Bana bu his, bu duygu çok saçma geliyor! Biz dosttan öteydik, Vlad! Biz kardeştik! Beni defalarca ölümden kurtardın, aynısını da ben sana yaptım! Lafı bile olmaz bunların! Çünkü biz iki bedende bir can idik!"
Siyah saçlı adam başını aşağı eğmişti.
"Saçma nedir biliyor musun, Vlad?! Saçma o koca yaşlı yılanı hala bulamamış olmamızdır! Saçma olan şey, zaman geçtikçe birbirimizden uzaklaşmamızdır! Saçma olan şey ikimizin de yıllarca emek verip yetiştirip dışarı saldığımız bir genç adamın çok büyük tehlikede olduğunu bildiğimiz halde, hala benim kararımın saçma olup olmadığını tartışmamızdır! Hala harekete geçmek için seni ikna etmeye çalışmamdır saçma olan!"
Vladimir Nikolay'ı kucakladı. Kulağına fısıldadı.
"Biz hala kardeşiz ama yaşlandık, Kolya. Yaşlı insanlarız. Eski gençliğimiz yok artık. Onlarla baş edemeyiz. Bacaksız da onlarla baş edemez. Kaçması daha makul, kendin de biliyorsun." Duraksadı. Tekrar dostu ile göz göze geldi. "Apar topar oraya gitsek bile yetişemeyebiliriz. Aynı senaryoyu yaşamaktansa ölürüm daha iyi."
"Burada beklemek mi istiyorsun?"
"Hayır. Bu kez beklemeyeceğiz. Hani bizim yedek bir planımız vardı? Kıvırcık adam?"
Nikolay kafasını yana eğdi. Bu bir şaşırmış kartal bakışıydı.
"Bakü'lü çocuk mu?!"
Vladimir kafasını onaylarcasına aşağı yukarı hareket ettirdi. Yaşlı adam kaşlarını çattı.
"Bunun iyi bir fikir olduğunu mu düşünüyorsun?"
"Kesinlikle."
"Kendisi nerede şuan?"
"Sofya'da emir bekliyor."
"Emredersin, kaptan!" Nikolay önce şaşırdı, sonra Vlad'a ters bir bakış fırlattı. "Beni de alıştırdın bu kelimeye! Kusura bakma."
Nikolay, eski zamanlardaki onurlu ve heybetli bir ordu komutanı gibi odayı terketti. O gider gitmez, Vladimir güvenli hatta sarıldı. Şifreli numarayı çevirdi.
"Alo?"
Karşı taraftan genç ve kaba bir ses cevap verdi.
"Evet, patron?"
"Bizim plan şimdilik ertelendi. Yedek plana geçiyoruz."
Kaba ses sordu.
"Ne zaman?"
"Hemen harekete geç! Türkiye'ye vardığında seni arayıp gerekli bilgileri ulaştırırım. Benden haber bekle!"
"Tamam," dedi ve telefonu kapadı.
