Kipkip ang sulat ay patakbong pumunta ako sa elevator at nagmamadaling pinindot ang open button nito. Nang magbukas ito ay agad akong pumasok at paulit ulit na pinindot ang close at ang numero ng floor ng unit namin.
Sa tagal kong sumasakay sa elevator na ito, ngayon lang ako nainip sa mabagal nitong pag akyat. Parang gusto ko itong hilain para bumilis.
"He's here!" Sabi ko sa sarili. I know, i can feel it. Sya ang nag-iwan ng sulat na yun sa locker ko. The words written in his letter are meant for me. I know it.
Kagat labing akong lumabas sa elevator ng tumigil ito sa floor namin. Dumomble ang tibok ng puso ko sa kaba at excitement sa pag aasam na tama ang hinala ko, na nandon talaga si Cyrus na naghihintay sa akin.
Sa loob ng isang taon, mula nang sabihin nila na wala na sya. Kahit pa dumaan sya sa kung ano anong counseling dahil sa depression at pagaakalang tuluyan akong nabaliw dahil sa patuloy na paghihintay ko sa kanya. Lahat yun ay tiniis at nilampasan ko na mahigpit ang pag asa at pag aasam na balang araw ay babalik sya. At hindi ako nagkamali...
Pabalag kong binuksan ang pinto ko sa pagmamadali, gumawa iyon ng malakas na ingay pero wala doon ang atensyon ko. Dahil agad dumaretso ang mata ko sa lugar na sinabi nyang maghihintay sya.
Napatakip ang kamay ko sa aking bibig ng makita sya na nakasandal sa daan na ginawa nya para sa amin.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
May kaunting stubbles sa kanyang mukha pero hindi nabawasan ang kagwapuhan nito kahit natatakpan ang mata nya ng sunglass at hindi sa akin nakatingin.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"What took you so long." Sabi nito sa akin.
Pero sa halip na sumagot ay nanatili ako sa kinatatayuan at di napigilan na doon bumagsak ang aking mga luha. Totoo na ito diba. Hindi sya guni guni, totoong nasa harapan ko na sya. Kanyang boses ang aking narinig.
Humarap sya sa kinaroroonan ko pero dahil naka sunglasses sya, hindi ko makita ang mata nya. Hindi ko alam kung ano nangyari sa kanya, wala din kasi ako balita. Kung binigay nya sa akin ang mata nya, hindi ko alam kung nakikita ba nya ako o ano.
"I missed you princess." Pabulong na sabi nya.
May kung anong humaplos sa puso ko nang marinig ang sinabi nya. Apat na salita lang yon pero Punong puno ito ng emosyon, damang dama ko katotohanan nun.
Hindi ko na kinaya, ako na mismo ang patakbong lumapit sa kanya at mabilis akong yumakap sa leeg nya.
As i felt him hug me back, mas lalong lumakas ang iyak ko! I missed him too! I missed his embrace, his hands around me, i missed him too much.
Isang taon, isang taon akong umasa, naghintay sa pagkakataon na ito at sa wakas, nandito na sya. I just close my eyes and feel him. I cling into him like a tarsier at ayokong bumitaw. Natatakot ako na pag nawala sya sa bisig ko ay mawala sya o maging panaginip lang ang lahat. Maliliit na tawa galing sa kanya ang nakakuha ng atensyon ko. Mas lalo akong sumiksik sa kanya at suminghot-singhot.
"Nandito ka na diba? Totoo ka." Humihikbing sabi ko sa kanya.
"I'm here. Can't you feel me?" Sabi nya sa akin at mas hinigpitan ang akap.
Oo nararamdaman ko sya, naririnig, nakikita, at matagal ko na itong hinintay, pero alam mo yung pakiramdam na parang panaginip ang lahat? Parang sa isang iglap, magigising ka, hindi pala totoo ang nangyari, at natatakot ako.
He blew a long deep breath and cupped my face, inalis na din nya ang salamin at nakita ang kanyang mata. Can he see me? Thank god! Hindi ko pa alam kung pano pero the fact na nakakakita sya ay nakakaluha sa saya! Somethings different with his eyes but the intensity of his stare is the same.
"I'm sorry princess kung umalis ako ng walang paalam, pero narito na ako, hindi na ako aalis muli," sabi nya sa akin. I know we need to talk, madami akong tanong pero hindi yun ang kailangan ko ngayon, i need assurance, a proof na hindi ako nanaginip, na hindi ilusyon ang magandang nangayari ngayon, so instead of answering, i grab his face and kiss him.
He was taken aback with my action at first, but answer my kiss, My tears voluntary fell as i felt his warmth and i heard him groan.
"Shit, no Althea, stop." Marahan nya akong tinulak upang maglayo ang aming katawan.
"No, i need this, i need to feel you." Umiiyak kong sabi sa kanya. Desperate? Crazy? Maybe, pero wala akong pakelam.
"Haa, it's been one year, princess, hindi ko alam kung makakaya kong magpigil." Tila nahihirapan nyang wika.
"I dont care, i dont care.." Umiiling kong sabi sa kanya. Pakiramdam ko kasi tuluyan akong mababaliw kung hindi ko sya maramdaman ngayon at bukas paggising ko ay mawawala sya.
Siguro nakita nya ang desperasyon ko at pangangailangan kaya matapos nya akong titigan ay narinig ko syang umungol at inatake ako ng halik.
It was rough but gentle, sensual but full of respect. I am happy but i continue to cry. Loving him makes me crazy but i will never regret it.
Naramdaman ko ang pagtulak nya sa akin sa bookshelf na pinagawa nya, may mga nalaglag na libro at vases doon pero tuloy parin kami sa pagdama sa isat isa. Madami kaming nabangga at nabasag sa pag aalis ng aming mga damit. Pero wala iyon sa amin.
Hindi ko alam kung pano kami nakarating sa kwarto ng buo at walang damit, dahil abala at bulag ako sa mga haplos nya. Bawat haplos na lumalapat sa katawan ko ay may luhang lumalabas sa mata ko, bawat halik ay may katumbas na hikbi kaya nag maramdaman ko ang tuluyan nang pagpasok ay sumubsob ako sa leeg nya at doon malakas na umiyak.
"You are really here." Bulong ko sa kanya habang nakaupo ako paharap sa kanya at nakasandal naman sya sa may headboard at nakabaon sya sa akin. I can feel the fullness of me there and there are pain and discomfort dahil higit pa sa isang taon din ang huling may nangyari sa amin.
"Yes, princess, finally, im back." Sabi nya habang hinhagod ang likod ko at pilit akong pinakakalma. Nanatili sya sa pwestong yun at hindi gumalaw.
Maya maya ay nagsimula kaming gumalaw sa ritmo ng pag-iisa. Hindi ko lubusang madescribe ang nangyari at naramdaman ko ng sandaling iyon basta isa lang ang nasa isip ko..
Yes finally nandito sya, at hindi ito panaginip. Dahil kung panaginip ito, hindi ko na gugustuhin pang magising.
----- Waaa hindi ko din alam pano itatawid ang eksena.
Sorry. Hindi ko alam Kung nagawa ko ba sya sa gusto ko pero ito na ata pinakamalapit sa idea na naisip ko sana mapagtyagaan nyo. 😅😅😅
