Mafya Koruması 2

• 1 •

Bahar'dan...

Nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum demek yalan olur. En basit cevap ise en baştan başlamaktır her zaman.

Dünya bir toz bulutuydu şakasından nefret ettiğim için size işkence etmeden dünyanın merkezine iniş yapıyorum.

Herkesin bir dünyası vardır. Benimki de küçük ama mutlu bir dünya diyebilirim. Doğumumdan bu yana tek bir gün mutsuz olduğumu hatırlamıyorum. Ailevi problem denilen şey bizim evden hiç geçmedi.

Bunu hepinizin bildiği gibi  ebeveynlerimin arasında olan aşka bağlamak mümkündür.

Bana Bahar kimdir? diye bir soru sorsalar ilk yanıtım Shrek denilen oyuncakla kafayı bozmuş bir manyak derim.

Bunu ben ve saygın oyuncağım shrekten başkası bilmiyor tabiki.

Size en baştan başlayacağımı söylemiştim. Dört yaşlarında evin altını üstüne getiren bir çocuk olarak annemlerin odasında gördüm ilk kez onu.

O an işte hayatımda olabilecek ilk kişi girmiş bulundu dünyama.

Tek arkadaşım shrek beni her zaman dinler ve yirmi yaşında olmama rağmen hala benle uyur.

Neden tek arkadaşım oydu. Arden değilde neden shrek oyuncağı işte bunu bende anlayamadım.

Küçüklüğüme nazaran giderek sessizleşmiştim.

Babamın patavatsız oluşu annemin ise haksızlık karşısında susmayan biri oluşu gen olarak bana etki etmemişti.

Bana etki eden kısım iri bir yapıya sahip olmamdı sanırım. 

Nereden bakarsanız bakın dışardan sessiz dursamda shrekle çok hoş sohbetlerimiz oluyordu. Bunlar genellikle Arden'le ilgili olsada güzel sohbetti işte.

Evet beklediğiniz noktaya geldik değil mi? Arden...

Merak etmeyin shreğe anlattığım Arden'le ilgili anılarımın tümünü öğreneceksiniz.

Biraz geriye gitmemiz gerekiyor sadece. Tam on altı yıl önce altı yaşında okula başlayacağım sene Arden'le maddi değeri olmayan bir hazine bulduk.

O zamanlar seninle evleneceğim diye gıcık ediyordu beni. Tabi kaba kız modunda olan ben asla lafımı esirgemiyordum.

Annesinin yazdıklarını okurken ki anlar aklıma geldi. Nasıl yazmıştı.

Bir kopyasını almıştım geçen gün gizlice işte burada.

Evet başlıyorum...

"Sevgili oğlum.

Nereden başlamam gerektiğini bilmiyorum. İlk olarak bu sayfalarda okuduğun her anı bize, ailemize ait.
Bunları yazıyorum çünkü bana ailemin öldüğünü anlatabilecek bir büyüğüm yoktu. Bende gördüğüm her yıldızı kendi annem babam sandım. Her gece onları izlerken hayalleriyle uyuya kaldım. Yüzlerini bile şu an sor, anımsayamıyorum.
Ve bekledim, gelmeyeni biri bana cesaret edip bir daha annen baban dönmeyecek diyebilseydi. Ölümün geri dönüşü olmayan bir yol oldugunu anlardım ve ben bir gün ölürdüm her gün değil.
Her baktığım yönde anne babamın eksikliğiyle içim burkuldu. Hayatımda ilk kez beni sahiplenen baban oldu. Kırdı bazen de üzmüş olabilir ama hiçbir zaman arkamdan varlığını eksik etmedi. Bunu önceki sayfalarda sana zaten anlattım.
Oğlum eğer ki bu sayfalarda gözlerini gezdiriyorsan biz yokuz demektir. Ve eğer biz yoksak artık tek başınasın bu mücadelede.
Sakın isyan etme hatta ağlama bile sana her zaman dediğim gibi her canlı ölümü tadacaktır. Kim bilir belki yarın belki de şu an...
Şunu bil ki biz olmasak bile hayat devam ediyor. Kaldığın yerden devam et bu hayat denilen imtihana. Tıpkı benim yaptığım gibi ve bir aile kur. Biz babanla bunu başardık. Seninle bir aile olduk.
Ben ana baba sevgisini tadamayıp kursağında kalan bir kız çocuğuyum. Bunu bilerek hiç bir kızı üzme her gördüğün kıza iyi davran ki unutma senin annende bir kızdı.
En önemlisi Baharımız unutma ki o senin kardeşin ne kadar birbirinizden nefret etseniz de o ve sen bizim gibi kimsesizlerin bu hayata bıraktığı en değerli varlıklarsınız.
Son olarak kalp kırma ve doğrudan ayrılma sana vasiyet edebileceğim tek şey bu seni her daim seven ve sevecek olan