Mafya Koruması 2

• 18 •

Arden'den...

Baharla yaşadıklarım şaka gibiydi. Sanki biri bir yerden çıkıp kamera şakası diyecek gibi hissediyordum.

Ama hiçbir şey beklediğim gibi olmadı. İlk önce verdiğim kararlarla harekete geçmem gerekti.

Babama olup biteni tamamen anlattım. Bana Baharı Türkiye'ye geri götürmem gerektiğini söylese de buna karşı çıktım.

Babam direnişime daha fazla dayanamadı ve bana bütün imkanlarını sundu.

Başta Baharı vuran kadını konuşturmak üzere Türkiye'ye aldırdı. Vedat'ın hesabı umrumda bile değildi artık. Babam bu işlerle ilgilenirken ben sadece Bahar'a odaklanmıştım.

Baharla Amerikaya yerleşecek ve o tedavi olana kadar yanından ayrılmayacaktım.

Bu sırada da Baharın ailesine Hakkı abi de dahil olmak üzere tekrar yalan söyledim.

Baharla birlikte Amerikada yaşama kararı aldığımızı duydukların da onlar da itiraz etti. Babam Hakkı abiyle konuşup Vedat'tan Baharı korumak için en doğru kararın bu olduğu konusunda onu ikna etmişti.

Bende bu arada Baharı yanıma alıp özel tahsis edilen ambulans uçakla Amerika'ya geçiş yaptım.

Amerika'ya varır varmaz. En iyi rehabilitasyon hastanesine Baharın yatışını sağladım.

Chicago'da bulunan bu Enstitü dünyanın en iyisi olarak adlandırılsa da yine de içim rahat değildi.

Bahar için elimden gelenin en iyisini yapmam gerekti. Bunun için bir ev satın aldım. Ve Bahar için hazırladım.

Baharın uyanması haftalar sonra gerçekleşti. Ve gerçekleştiği gün hayatımın en zor gününe Merhaba dedim.

Doktorlar beni içeri aldığında Bahar camdan dışarıya bakıyordu. İçeri girer girmez gözlerimiz buluştu ve konuştu.

"Nerdeyiz."

Sakince sorduğu soruya aynı sakinlikle karşılık verdim.

"Amerikadayız."

Verdiğim cevaba başıyla onay verip bir süre sustu. Dayanamayıp konuştum.

"Bahar olanlar...."

Sözümü kesip konuştu.

"Biliyorum. Bana ne olduğunu sormak bile istemiyorum. Sadece bu hissizlik ne zaman geçecek."

Haftalardır zaman kavramını unutmuştum. Bana sorduğu ne zaman sorusu onu cevapsız bırakmama neden olmuştu.

Bir tarihi var mıydı bu yaşadıklarımızın. Ya da sonu olacak mıydı.

Bakışlarımız birleşince bana masumca bakan gözleri yaşlarla doldu.

"Bahar."

Evet sadece Bahar diyebilmiştim. Onu neyle avutacaktım. Neyin umudunu verecektim ona.

"Beni aileme götür Arden."

Bu söylediğine anlık sinirlensem de yanaklarından süzülen yaşları görmem sinirimi yerle bir etti.

"Bahar biz zaten aileyiz."

Bahar bana bakıp elleriyle yaşlarını sildi ve burnunu çekti.

"Arden kendini sorumlu hissetme ve beni bırak."

Söylediğine bu sefer sert de olsa bir cevap verdim.

"Olmaz dedim Bahar. "

Bahar da buna karşılık sinirlendi. Ve o da bağırmaya başladı.