Benim Kararım

38

Multimedya çok güzel olmamış mı?(Not: Bu kısmı sonradan ekledim.)

Yurda dün akşam giriş yapmıştık. Şimdi ise yine erken gelmiş kantinde oturuyordum. Telefonumu elime alıp nişanda çekindiğimiz fotoğraflara bakmaya başladım. Bahsettiğim fotoğraf faslından sonra sosyal medya hesaplarımızda paylaşmak üzere birkaç tane daha fotoğraf çekinmiştik. Bir fotoğraf gördüğümde kaşlarımı çattım. Bu fotoğrafı hatırlamıyordum. En önde ben, benim arkamda Buğlem ve Buğlem'in arkasında Akış vardı. Yani fotoğrafın normal halinde öyleydi en azından. Ancak bir de Akış'ın arkasında son anda kadraja girmeyi başaran bir Aybars vardı. Ancak son anda kadraja girmesine rağmen sanki hep ordaymış ve orda durmalıymış gibi bizim kadar fotoğrafa aitti. ve fotoğrafta çok... Çok güzel... Çok güzel gülüyordu.

"Hayırdır? Neye gülüyorsun öyle?" diyen sesi duyduğumda irkilerek toparlandım. Demekki fotoğrafa bakarken gülümsemiştim.

"Hiç. Nişan fotoğraflarına bakıyordum da. Buğlem'in mutlu olması beni hep gülümsetir." iyi kıvırmıştım aslında. Sonuçta bu doğru bir şeydi. Arkadaşımı ne kadar çok sevdiğimi herkes biliyor.

Karşımdaki çocuk birden bire gelip masama izin istemeden oturmuştu ve bende hiç sorgulamayıp sorduğu soruya cevap vermiştim. Kaşlarımı çatıp konuştum.

"Oturmak için izin aldığını hatırlamıyorum?"

"Haydaa az önce gülüyordu bu kız. Ne oldu şimdi birden bire?" diye mırıldandı.

"Efendim?"

"Tamam. Pekala baştan alalım." deyip ayağa kalktı.

"Pardon, rahatsız ediyorum. Kusura bakmayın. Oturabilir miyim?"

"Hayır. Oturamazsın." dediğimde sandalyeye uzanan eli durdu ve ciddi olup olmadığımı ölçmek için yüzüme baktı. Ciddiyetimi gördüğünde ise dayanamayıp ayağa kalktım ve "Şimdi oturabilirsin." deyip yürümeye başladım. Kantinden çıktığımda bir köşeye çekilip gülmeye başladım. Yanımdan geçenler bana garip garip bakıyordu. Resmen dönemimiz gençliğinin moda tabiriyle "cool" bir davranış sergilemiştim.

Ancak şu an itibariyle farkettiğim bir gerçekte var: Kitaplarımı masada unutmuştum. Benden daha fazlasını beklememeliydiniz zaten. Eh, yapacak bir şey yok. "Cool" olacağım derken kitaplardan olmuştuk iyi mi! O kadar havayla gelmiştim geri de dönemezdim.

"Asel?" dediğinde donup kaldım. Görmüş müydü? İki büklüm olup kahkahalarla güldüğümü görmüş müydü? Görmese bile duyması kuvvetli muhtemel. Eğer bir de güldüğümü farkettiyse bir kaç saniye süren "cool" olma çabam bana arkamdan el sallamıştı.

"Efendim?"

"Kitaplarını unutmuşsun." deyip kitaplarımı bana doğru uzattı. Elinden kitaplarımı alırken cebimden bir şey düştü ama umursamadım. Hızlıca utancımıda alıp ordan uzaklaştım.

Aybars'tan

Asel hızla uzaklaşırken yerde parlayan bir şey farkettim. Eğilip aldım. Birbirine yapışmış iki adet ufak, yuvarlak mıknatısmıi. Sanırım Asel'e ait. Peşinden gidip vermeyi düşündüm ancak onu zaten yeterince utandırdığımı farkedip vazgeçtim. Hem bende durmasını da istiyor olabilirim. Kimse görmeden cebime attım ve evin yolunu tuttum.

Eve geldiğimde bilgisayarımı açtım ve bende Asel gibi nişsan fotoğrafların bakmaya başladım. Asel ve Buğlem'in kocaman sırıtan yüzlerini gördüğümde durdum. Sanırım Akış'ın bana attığı fotoğrafların arasına karıştı.

Asel... Çok güzel bir kızdı. Onu ilk defa o markette o komik haliyle gördüğümde şaşırıp kalmıştım. Kız özür dilememe bile fırsat vermeden yürüyüp gitmişti!