Benim Kararım

44

Arkadaşlar ben en zor kısmın babamı ikna etmek olduğunu sanıyordum ancak çok yanılmışım. Evlenmek için yapmak gereken bir sürü şey varmış. Ayrıca bundan sonra bir sürü problem de beraberinde geldi. Okuldaki son yılım için bitirme ödevini yapmaya çalışırken bir yandan da sürekli düğün ne zaman olacak, kaç kişi gelecek, kimler gelecek, nerde olacak, nasıl olacak gibi uzayıp giden bir sürü soruya karar vermemiz gerekiyordu. Nişana niye çağırılmadıklarını soranları saymıyorum bile. Her şeye o kadar üst üste gelmiş ve bir anda yoğunlaşmıştı ki neye yetişeceğimi şaşırmış haldeydim. Bunları düşünürken bir yandan da kütüphaneden ödevim için ödünç aldığım kitapları üst üste koyup bir yandan onlara akim olmaya çalışırken bir yandan da telefonumu ve cüzdanımı sağ elimle tutmaya çalıştım. Çantamı yanıma almadığıma çoktan pişman olmuştum bile. Kütüphaneden çıkmak için kapıyı kendime çekmem gerekiyordu ve bunun için sağ elimi kullandım ama o anda kucağımda zoraki tutmaya çalıştığım kitaplarımın dengesi bozuldu ve bir anda kapının önüne bütün eşyalarım saçılıverdi. Bir anda olan bu olayla içimde tuttuğum bütün sinir ve stresin bir anda boşalmasıyla ağlamaya başladım ve bir yandan da saçılan eşyalarımı toplamaya çalışıyordum. Arkamda kapıdan çıkmak için bekleyen insanlara rezil olduğuma mı yanayım yere düşen telefonumun bozulmuş olmasına mı yanayım... O sırada neyseki nerde kaldığımı merak eden canım arkadaşım Buğlem gelmiş ve olaya el koymuştu. Beni kantinde sandalyelerden birine oturtup bütün eşyalarımı toplayıp yanıma gelmişti ve şu anda karşılıklı oturuyorduk. 

'' Anlat bakalım Asel hanım bu halin ne?" diyerek konuta direkt bir giriş yapmayı tercih etti.

"Aslında şu yüzden diyemem. Biliyorsun okulun en yoğun dönemindeyiz ve bu yoğunlkta bir de düğün problemleriyle uğraşıyorum ve artık o kadar bunaldım ki bir anda yere saçılan kitaplarla patladım sanırım." 

"Bu kadar çabuk dökülmeni beklemiyordum ama sorunun sadece bunlar olduğuna emin misin? Çünkü düğünü zaten okul bittikten sonra yapmaya karar vermiştiniz en son bildiğim kadarıyla, değil mi?"

"Evet öyle olacak."

"Şimdi bana asıl problemi anlat" dediğinde beni benden iyi tanıyan arkadaşım bu problemlerle kendimi kandırdığımı anladı ve bana gerçekten neyi sorun ettiğimi soruyor. Artık ne kendimi ne arkadaşımı kandırmayacağım. 

"Aslında... Gerçek problem... Bak biz Aybars'la hiç sevgili olmadık ve çok kısa bir sürede birbirimizi sevip evlenmeye karar verdik. Ben onu hiç tanıyamadım, o da beni hiç tanımadı. Tamam birbirimizi seviyoruz ama... İşte bilmiyorum Buğlem." dediğimde omuzlarımdaki yük bir miktar azaldı dertler paylaştıkça azalıyormuş gerçekten.

"Bu muydu yani dert ettiğin? Sen panikten ve bu yoğun sürecin ağırlığından dolayı endişeye kapılıyorsun canım arkadaşım. Siz birbirinizi seviyorsunuz ve bundan eminsiniz. Birbirinize kalbinizi açtınız daha ne olsun? evlilik çok farklı bir şey evlenmeden önce çok iyi anlaşan birbirini çok iyi tanıyan çiftler bile evlendikten sonra anlaşamayıp kısa bir sürede boşanabiliyorlar. O yüzden kabinin sesini dinleyerek hareket ettikten sonra hayırlısı olsun diyeceksin."  dediklerini bir süre düşündüm ve haklı olduğuna karar verdim. Annem ve babam da hiç başbaşa görüşmeden evlenmişler ama aralarında sevgi ve saygı sayesinde yıllardır birlikteler ve ben onların bu ilişkilerini görerek büyüdüm o yüzden hayırlısı olsun deyip önüme bakmalıyım.

"Çok teşekkür ederim canım arkadaşım. Resmen gözümü açtın." deyip ona sarıldım.

"Saçmalama. Sen zaten bunların hepsini biliyordun. Ben sadece tekrar düşünmene yardımcı oldum." böyle de güzel bir arkadaşım var gördüğünüz gibi.

"Hadi kalk Buğlem sana yemek ısmarlayayım sonra da geri gelir ders çalışırız." bu teklife asla hayır demeyeceğini biliyordum. 

"Ne ısmarlayacaksın?" demiştim.