Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 5.

Ελβίρα.

Ακούω το ξυπνητήρι. Απλώνω το χέρι μου στο κομοδίνο. Το χτυπάω για να κλείσει. Τα καταφέρνω με την τρίτη φορά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι. Άκουσα την μαμά. Σαν να μιλούσε μα δεν κατάλαβα τι έλεγε. Άκουσα την εξωπορτα να κλείνει. Θα έφυγε η μαμά για την δουλειά. Κανονικά δουλεύει μαζί με τον μπαμπά αλλά ο μπαμπάς είναι στον Ηλία. Πήγε να τους βοηθήσει με την μετακόμιση. Εγώ πιστεύω πως ήταν μια χαρά στην Θεσσαλονίκη. Δεν βρήκαν όμως δουλειά εκεί. Έφυγαν για το ελληνικό σχολείο του Λονδίνου. Εκεί που δουλεύει και η Ζωή.

Πηγαίνω στο μπάνιο. Αρχίζω να ετοιμαζομαι. Βγαίνω από το μπάνιο με τα εσώρουχα καθώς τα ρούχα είναι στο δωμάτιο.

"Αααααα! Παναγία μου! Παιδί μου είσαι με τα καλά σου; Πως μπήκες εδώ μέσα;" τσιριξα τρομαγμένη καθώς είδα μπροστά μου τον Ολύμπιο.

"Ηρέμησε καλέ. Η μάνα σου μου άνοιξε. Ολόκληρη κουβέντα πιάσαμε. Δεν άκουσες τίποτα;" ρώτησε

Δεν του απαντάω και πηγαίνω προς το δωμάτιο. Με κοιτάζει προσεκτικά.

"Παχυνες ε;" με ρωτάει

"Άντε παράτα μας ρε." Λέω και του κοπανάω την πόρτα.

Μένει απ' έξω. Ακούω το γέλιο του. Φοράω γρήγορα το τζιν μου και το πουκάμισο μου. Βάζω από πάνω το πουλόβερ μου κι ένα κολιέ. Ανοίγω το έπιπλο της παπουτσοθηκης και παίρνω τα μπορντό vans μου. Ο Ολύμπιος μπαίνει στο δωμάτιο.

"Σήμερα Ντυθηκαμε σχεδόν ίδια." Λέει και τρίβει τον ώμο του στον ώμο μου.

"Ναι καλά. Τι θέλεις ακριβώς πρωί πρωί;" ρωτάω με σηκωμένο το αριστερό φρύδι.

"Να μωρέ. Θα παμε μαζί στο σχολείο σήμερα. Και θα καθίσουμε μαζί. Η Φοίβη αποφάσισε να περάσει λίγη ώρα με τον Όμηρο. Είπε πως θα έρθουν σε κάποια από τις επόμενες ώρες. Οπότε ήρθα εγώ. Μην είσαι και μόνη." Εξηγεί.

"Ναι μωρέ...Πες μας τώρα ότι μας κάνεις και χάρη;" ρωτάω ειρωνικά.

"Προφανώς." Απαντάει περιφερειακά. Το χτυπάω με το μαξιλάρι που είναι δίπλα μου. Γελάει.

"Άντε πάμε τώρα. Μην χάσουμε κι εμείς την πρώτη ώρα." Λέω και Σηκώνομαι όρθια αρπαζοντας την τσάντα μου.

Ολύμπιος.

Περπατάμε μαζί με την Ελβίρα προς το σχολείο. Την πειράζω συνεχώς. Ξέρει πόσο μεγάλο πειραχτήρι είμαι. Φτάνουμε στο σχολείο αρκετή ώρα πριν χτυπήσει το κουδούνι. Βιαζόταν η Ελβίρα μην χάσουμε την πρώτη ώρα. Καθόμαστε στο προαύλιο. Διαβάζει ιστορία. Το μάθημα της πρώτης ώρας. Το κουδούνι χτυπάει. Η πρώτη ώρα αρχίζει. Πηγαίνουμε στην τάξη. Κάθομαι στο θρανίο της Ελβίρα και της Φοίβη.

"Σωστά, εσύ εδώ θα καθίσεις σήμερα." Λέει η Ελβίρα.

Συνεχίζω να την πειράζω κατά την διάρκεια του μαθήματος. Δεν της μιλούσα. Της πείραζα όμως τα μαλλιά και τέτοιου είδους πειράγματα. Αθόρυβα. Μην μας καταλάβει και η καθηγήτρια. Αν και είναι καλή αυτή. Η Ελβίρα ρίχνει κλεφτές ματιές προς τα πίσω. Προς το τέλος της ώρας ακουμπά την πλάτη της στην καρέκλα.

"Πολύ δεν κοιτάζει ο καινούριος;" με ρωτάει

Το κοιτάω κι εγώ.

"Ότι κοιτάζει, κοιτάζει." Λέω.

"Από όταν Ήρθαμε, αυτό παρατηρώ." Εξηγεί.

Το κουδούνι χτυπά.

Τα παιδιά βγαίνουν όλα μετά την καθηγήτρια. Εμείς μένουμε μέσα. Τα βλέμματα με το καινούριο γίνονται πιο έντονα.

"Ρε φίλε, θες κάτι;" ρωτάω εκνευρισμένος

"Αρχικά δεν είμαι φίλος σου αλλά τεσπα. Εκείνη η κοπέλα που καθόταν προχθές σε αυτή τη θέση, δεν θα έρθει σήμερα;" ρωτάει με την βαριά φωνή του.

"Δεν ξέρουμε. Τι την θες;" Λέει η Ελβίρα.

"Τίποτα. Περιέργεια." Λέει και δείχνει σαν να προσπαθεί να κρύψει κάτι.

Κάθομαι ξανά δίπλα στην Ελβίρα.

"Ύποπτος αυτός." Ψιθυρίζω

"Πολύ ύποπτος." Απαντά στον ίδιο τόνο.