Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 18.

Ελβίρα.

Σήμερα ξύπνησα πολύ νωρίς. Ντύθηκα. Η Φοίβη θα φύγει στις 6:30. Η ώρα είναι 6 και φεύγω από το σπίτι. Πηγαίνω από το σπίτι της. Είναι ακόμη εκεί. Την πρόλαβα λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητο. Την αγκάλιασα για να την αποχαιρετήσω.

"Να μου προσέχεις τον Ολύμπιο, Οδυσσέα και Όμηρο." Λέει

"Θα τους προσέχω μην ανησυχείς. Και μην αγχώνεσαι. Σε δύο τρεις μέρες εδώ θα είμαστε πάλι." Λέω

"Να προσέχεις." Λέει και μπαίνει στο αυτοκίνητο.

"Κι εσύ να προσέχεις. Άντε και με την νίκη." Λέω. Μου χαμογελάει. Το αυτοκίνητο βάζει μπρος και φεύγει. Ελπίζω να πάρει το δίπλωμα που τόσο πολύ θέλει.
Μένω μόνη στους άδειους δρόμους. Είναι πολύ νωρίς ακόμη. Το σχολείο δεν είναι ακόμη ανοιχτό.

Η ώρα είναι 6:30 πράγμα που σημαίνει ότι οι γονείς του Ολύμπιου έχουν φύγει από το σπίτι. Πηγαίνω στη πίσω πόρτα. Πάντα αφήνουν κάποιο κλειδί εδώ. Είτε είναι κάτω από το χαλάκι είτε μέσα στη γλάστρα. Μπαίνω στο σπίτι. Ο Ολύμπιος κοιμάται όπως πάντα σαν το βόδι. Πριν ακόμη μπω στο δωμάτιο καλώ τον αριθμό του. Το τηλέφωνο ηχεί στο δωμάτιο. Ο Ολύμπιος χωρίς να το δει καν, το κλείνει. Αλλάζει πλευρό.
Τον χτυπάω με δύναμη. Πετάγεται βγάζοντας μια κραυγή πόνου.

"Με αγνοείς ρε;" ρωτάω.

"Νόμιζα ότι ήταν το ξυπνητήρι." Λέει τριβοντας το μέρος που τον Χτύπησα.

"Άστα αυτά ρε." Λέω εκνευρισμένη

"Έλα μωρέ Ελβίρα μου. Αφού ξέρεις πόσο...." σταματά απότομα

"Πόσο τι μωρέ. Αφού με αγνοείς. Άντε Ντύσου να πάμε σχολείο." Λέω πετώντας δύο κρεμάστρες στο κρεβάτι.

"Να μωρέ σκεφτόμουν πως ποτέ δεν έχουμε κάνει κοπάνα τα δύο μας." Λέει.

"Και ούτε πρόκειται. Ντύσου." Λέω και Χτυπώ τη πόρτα πίσω μου.

Φοίβη.

Το απογευματάκι φτάσαμε στη Μόσχα. Είναι όλα υπέροχα. Έχουμε έρθει εδώ δεκατέσσερις κοπέλες και οι δύο δασκάλες μας. Οι δύο κοπέλες μόνο είναι από διαφορετικό τμήμα. Οι υπόλοιπες είμαστε ένα τμήμα. Η αλήθεια είναι πως οι δύο κοπέλες δεν δείχνουν και τόσο πρόθυμες για φιλίες. Αμοιβαία τα αισθήματα. Εγώ τις φοβάμαι λιγάκι. Βλέπεις η μία από αυτές θα έπαιρνε τον πρώτο ρόλο στην παράσταση. Οι δασκάλες όμως αποφάσισαν να δώσουν σε εμένα τον ρόλο. Ζήτησα συγνώμη χωρίς να φταίω. Δεν το ήθελα. Εκείνη ήταν εκνευρισμένη μαζί μου. Και τώρα με κοιτά με εχθρικό βλέμμα. Έχω κι αυτό το κακό προαίσθημα. Ας ελπίσουμε πως όλα θα πάνε καλά.

Το ξενοδοχείο μας είναι μεγάλο και διαθέτει όλες τις ανέσεις. Είναι πολύ κοντά στη κόκκινη πλατεία από ότι είδαμε στον χάρτη. Εγώ μένω στο ίδιο δωμάτιο με την Μυρσίνη. Το κορίτσι με τα μελαγχολικά μάτια. Είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα. Πολύ καλή χορεύτρια. Την ξέρω χρόνια.
Κρεμασαμε τα φορέματα μας και κάναμε μπάνιο. Σε λίγη ώρα θα βγουμε όλοι μαζί μια μικρή βόλτα. Καθόμαστε στα κρεβάτια μας. Έχουμε ακόμη λίγη ώρα.

Το τηλέφωνό μου χτυπά. Είναι ο Ολύμπιος.

"Γειά σου Φοίβη." Ακούω τη φωνή του.
" Γειά σου Φοίβη." Ακούγεται η βαριεστημενη φωνή της Ελβίρα.

"Γειά σας παιδιά. Δεν έχετε μάθημα;" ρωτάω

" κοπάνα" Λέει ο Ολύμπιος
"Μην τον ακούς. Έλειπε η καθηγήτρια και μας άφησαν νωρίτερα. " Εξηγεί η Ελβίρα.

"Ωραία. Ο Οδυσσέας που είναι;" ρωτάω
"Εμ.... Δεν ξέρουμε." Λέει η Ελβίρα.
"Ειχε μια δουλειά με τον Όμηρο είπε." Λέει ο Ολύμπιος
"Τι δουλειά;" απορώ
"Δεν ξέρουμε. Πρέπει να κλείσουμε τώρα. Θα τα πούμε αύριο." Λένε και το κλείνουν. Αφήνω το κινητό στο κομοδίνο. Τι φάση μαζί τους; Όταν είμαι εγώ εκεί ο Όμηρος έχει διάβασμα και πλέον δεν έρχεται μαζί μας. Και τώρα που λείπω μπορεί; Η Ελβίρα και ο Ολύμπιος κάτι ξέρουν οπότε θα μάθω. Που θα πάει;!

"Τι όμορφη φωτογραφία;!" Αναφωνεί η Μυρσίνη κοιτώντας το κινητό μου. Ως ταπετσαρία υπάρχει η φωτογραφία μου με τον Οδυσσέα και τον Όμηρο.

"Το αγόρι μου κι ο κολλητός μας. Οι άνδρες μου!" Καμαρώνω. Φέρνω στο μυαλό μου εκείνη τη μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία. Όλες τις στιγμές που ήμασταν οι τρεις μας. Τα γέλια μας τα πειράγματα και όλα αυτά.

"Τους αγαπάς πολύ." Λέει και κουνω θετικά το κεφάλι.

"Να αυτός εδώ είναι ο δικός μου κολλητός και πλέον η μοναδική μου οικογένεια. Ο Δημήτρης μου." Λέει με τα μελαγχολικά της μάτια. Η φωτογραφία είναι υπέροχη και γεμάτη ευτυχία.

"Πραγματικά υπέροχοι." Λέω

"Δύο μέρες πριν διαγνώστηκε με καρκίνο." Λέει και τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα.

"Ελπίζω να τα καταφέρει. Φαίνεται πολύ δυνατός." Λέω

"Δεν ξέρω αν θα το αντέξει." Λέει. Κάθομαι δίπλα της. Την Χαϊδεύω στη πλάτη.

"Αν έχει εσένα δίπλα του που τον αγαπάς πραγματικά, θα αντέξει. Θα έχει λόγο να παλεύει." Λέω. Την παρηγόρησε ο λόγος μου. Με ευχαρίστησε. Σύντομα φύγαμε από το ξενοδοχείο. Η Μόσχα είναι φοβερή. Κανει πολύ κρύο. Είναι Παρασκευή βράδυ. Αύριο το πρωί θα πάμε σε ιδιωτική εξέταση μπαλέτου και θα κλείσουμε τη συνάντηση με την παράσταση. Δεν είναι τίποτα σημαντικό.

Το βράδυ που γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, έλαβα βιντεοκληση από τον Οδυσσέα. Είναι σπίτι του με τον Όμηρο. Θα μείνει εκεί απόψε. Πολύ περίεργα πράγματα. Δεν μιλήσαμε πολύ. Με άφησαν να ξεκουραστώ. Η Μυρσίνη έδειχνε ανήσυχη. Ο Δημήτρης δεν της απαντούσε. Την επιβεβαίωσα ότι θα ήταν καλά. Κι έτσι κοιμηθηκαμε.