Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 31.

Ολύμπιος.

Σε δύο μέρες αρχίζει το σχολείο. Επιτέλους αρχίζουμε την τρίτη λυκείου. Ξέρουμε ότι είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά. Θα τα καταφέρουμε όμως. Ελπίζουμε τουλάχιστον. Θα διαβάσουμε πολύ, θα καταβάλουμε κόπο και προσπάθεια και θα αποδεχτούμε το αποτέλεσμα. Όποιο κι αν είναι αυτό. Έτσι δεν θα αγχώνομαι. Από τη στιγμή που αγωνίζομαι, θα έχω αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που θέλω, θα συμβιβαστώ γιατί ξέρω ότι προσπάθησα. Αυτό σκέφτομαι ενώ κάθομαι πάνω από το βιβλίο.

"Ολύμπιε, τηλέφωνο για εσένα..." Ακούω τη φωνή της μάνας. Τραβιέμαι και παίρνω από το κομοδίνο το ακουστικό του ασύρματου τηλεφώνου.

"Παρακαλώ." Λέω.
"Ένα πράγμα μόνο ήθελα να μάθω.... Το κινητό το έχεις για πλάκα αγόρι μου;" ρώτησε η Ελβίρα.
" Έλα Ελβιράκι μου..." είπα
"Μπορείς να έρθεις από δω... Σε παρακαλώ. Το έχω πολύ ανάγκη."Είπε.
"Εννοείται. Σε μισή ωρίτσα όμως. Θέλω να τελειώσω αυτό το κεφάλαιο." Εξηγώ.
"Εντάξει. Θα σε περιμένω." Είπε. Το κλείσαμε.

Συνέχισα να διαβάζω το μάθημα. Τελείωσα το κεφάλαιο. Φόρεσα παπούτσια, έβαλα ακουστικά, πήρα το κινητό, χαιρέτησα την μάνα κι έφυγα. Πήγα γρήγορα στο σπίτι της Ελβίρα. Βρήκα τη μητέρα της στον κήπο.

"Γειά σας μαμά Ελβίρας." Είπα. Από παλιά της άρεσε να τη λέω έτσι. Γελούσε.
"Γειά σου φίλε της κόρης μου." Είπε.
"Πάνω είναι;" ρώτησα.
"Ναι. Πήγαινε να μάθεις τι έγινε γιατί σε εμένα δεν λέει τίποτα. Μετά από ένα τηλεφώνημα που έκανε πριν λίγο, χλωμιασε." Είπε
"Τι τηλεφώνημα ήταν αυτό;" ρώτησα.
"Δεν ξέρω. Πήγαινε να μάθεις. Σε παρακαλώ. Το παιδί μου δεν είναι καλά." Είπε.
"Μείνετε ήσυχη. Θα σας την κάνω εγώ καλά." Είπα κι έτρεξα στο δωμάτιό της. Εκεί ανακάλυψα πως είχε δίκιο η μητέρα της. Καθόταν με μάτια γουρλωμένα πάνω από τι βιβλίο και Κοιτούσε τον τοίχο. Κούνησα μπροστά  της το χέρι  μου.

"Ελβίρα..." Ψιθύρισα. Τίποτα εκείνη.
"Ελβίρα..." είπα με κανονικό τόνο στη φωνή. Ξανά τίποτα.
"Ελβίρα..." Είπα με ψηλό τόνο. Τίποτα. Την πλησίασα αρκετά. Καμία αντίδραση. Την αγκάλιασα.
"Ψυχούλα μου σε πείραξε το διάβασμα; Σήκω να πάμε μια βόλτα." Είπα. Με αργές κινήσεις σηκώθηκε και φόρεσε τα παπούτσια της.
"Έτοιμη;" ρώτησα και κούνησεθετικά το κεφάλι. "Πάμε" Είπα. Την πήρα από το χέρι και προχωρήσαμε. Πήγαμε βόλτα σε μέρη ήσυχα χωρίς πολύ κόσμο. Μετά από πολύ περπάτημα, καθίσαμε σε ένα παγκάκι.
"Καθάρισε λίγο το μυαλό σου;" ρώτησα
"Αρκετά." Είπε
"Για πες τώρα τι έγινε;" ρώτησα.
"Πηρα τηλέφωνο την Φοίβη. Δεν απαντούσε στο κινητό και πήρα στο σταθερό." Είπε.
"Τελικά σου είπε γιατί δεν ερχόταν τόσες μέρες;" ρώτησα.
"Το σήκωσε η μητέρα της. Μου είπε διάφορα περίεργα. Μου είπε ότι η Φοίβη δεν μένει πλέον μαζί τους. Ότι έφυγε. Κάτι έγινε." Είπε
"Τι πηγαίνει στο μυαλό σου;" ρώτησα
"Μπορεί να έμαθε. Δεν ξέρουμε όμως τι έμαθε. Το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω που είναι η Φοίβη. Ανησυχώ τόσο πολύ." Είπε.
"Κάτι θα κάνει η Φοίβη." Είπα.
"Ολύμπιε....Η Φοίβη είναι έγκυος." Είπε.
"Τώρα αλλάζει το πράγμα." Είπα. Με έπιασε από τους ώμους και με ταρακούνησε.
"Πρέπει να την βρούμε."Είπε.
"Ηρέμησε. Είμαι σίγουρος ότι όπου να ναι θα σε παρει τηλέφωνο." Είπα. Το τηλέφωνό της χτύπησε. Με κοίταξε περίεργα.