Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 22.

Ελβίρα.

Μπορεί να είναι καλοκαίρι όμως τα μαθήματα στο φροντιστήριο δεν έχουν σταματήσει. Διανύουμε την θερινή περίοδο μαθημάτων. Έχω αρχίσει το διάβασμα. Θέλω να έχω προετοιμαστει κατάλληλα πριν ακόμη αρχίσω την τρίτη λυκείου. Δύο μέρες έχουμε ακόμη μάθημα. Κανονικά σταματάμε στις 10 Ιουλίου. Κάθε πρωί εκεί. Εγώ στο πρώτο θρανίο και η Φοίβη με τον Οδυσσέα στο πίσω θρανίο. Ο Ολύμπιος έχει εξαφανιστεί εδώ και μια εβδομάδα. Μάλλον πήγε κάπου με την οικογένειά του.

"Καλημέρα παιδιά. Καθίστε γρήγορα να κάνουμε το μάθημα γιατί σήμερα είναι το τελευταίο." Λέει η φιλόλογος

"Τι εννοείτε κυρία;" ρώτησα

"Α δεν σας το είπαν; Τελειώνουμε σήμερα." Είπε. Δεν άργησε να περάσει η ώρα και να τελειώσουμε το μάθημα. Έφυγα από το φροντιστήριο με την Φοίβη και τον Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας θα περνούσε από το σπίτι Ομήρου. Εγώ πήγα στης Φοίβης. Καθίσαμε στον κήπο.

"Οι γονείς σου λείπουν;" ρώτησα
"Ναι. Πήγαν στην Αθήνα. Στον Φίλιππο και την Αρλίντα." Εξήγησε.
"Και είσαι μόνη;" ρώτησα.
"Έχει εμένα." Ακούστηκε η παιδική φωνή του πενταχρονου παιδιού. Ήταν ο Αβραάμ. Το παιδάκι που υιοθέτησαν η Λίζα και ο Νικόλας. Το υιοθέτησαν πριν δύο χρόνια. Πλέον είχε με όλους οικειότητα. Είχα καιρό να τον δω. (Κι εμείς δεν τον αναφέραμε ποτέ).
Η Φοίβη γύρισε προς τη δίπλα μπαλκονοπορτα και τον κοίταξε.

"Έλα εδώ μικρέ μου." Είπε κι εκείνος ήρθε και κάθισε στα πόδια της.
"Με θυμάσαι;" τον ρώτησα.
"Είσαι η φίλη της Φοίβη." Είπε.
"Και πως τη λένε;" τον ρώτησε η Φοίβη.
"Έχεις ένα περίεργο όνομα.... Ε.. Ελβ... Ελβίρα!" Φώναξε Χαρούμενα. Γελάσαμε.
"Πάντως μιλάει πάρα πολύ καθαρά." Διαπίστωσα.
"Θα πάει πρώτη Δημοτικού το παιδί μας φέτος." Χαμογέλασε η Φοίβη.
"Θα πάω σχολείο!" Είπε με το τεράστιο χαμόγελο.
"Μα και τώρα σχολείο πηγαίνεις." Είπε η Φοίβη.
"Τώρα είναι καλοκαίρι βρε χαζή." Είπε ο μικρός.

"Αβραάμ, δεν έχουμε πει ότι δεν λέμε τέτοιες λέξεις;" ήρθε και η Λίζα κοντά μας.
"Συγγνώμη μαμά." Είπε
"Εντάξει αλλά να μην ξαναγίνει... Τι κάνεις Ελβίρα μου;" ρώτησε
"Καλά κυρία Λίζα. Εσείς πως είστε;" ρώτησα
"Τι έχουμε πει; Λίζα θα με λες. Εγώ Ελβίρα μου είμαι μια χαρά. Έχω τον Αβραάμ μου που με κρατάει νέα." Είπε χαμογελώντας.
"Φαίνεται πολύ καλό παιδί." Είπα
"Είναι!" Είπε η Φοίβη.
"Το καλό παιδί τώρα έχει ραντεβού με τον παιδίατρο." Είπε η Λίζα
"Δεν θέλω να πάω. Με πονάει." Παραπονέθηκε ο μικρός.
"Πάτε για εμβόλιο;" ρώτησα και κούνησε θετικά το κεφάλι.
"Πήγαινε Αβραάμ μου κι αύριο θα έρθω να σε πάρω και θα πάμε βόλτα στο πάρκο. Κι όπου θέλεις." Είπε η Φοίβη. Ειχε γατζωθει πάνω της.
" Έλα και μετά θα σε πάω για παγωτό." Είπε η Λίζα.
"Θέλεις να έρθουμε κι εμείς;" ρώτησα. Μόνο έτσι έδειχνε να το σκέφτεται.
"Εντάξει. Πάμε. Μην την αφήσετε όμως να με πονέσει." Είπε
"Όχι!" Τον επιβεβαιωσαμε. Έτσι λοιπόν πέρασε τον πρωί μας και ήρθε το μεσημέρι.

Πήγα ξανά στο σπίτι της Φοίβης. Ήρθε κι ο Όμηρος με τον Οδυσσέα. Εγώ με την Φοίβη μαγειρεψαμε.

"Ξέρω τα πάντα." Είπε
"Για τον Οδυσσέα;" ρώτησα
"Ναι. Μου τα είπε όλα. " αποκάλυψε
"Και πως νιώθεις μετά από αυτό;" ρώτησα.
"Ότι είναι ο άνθρωπός μου." Είπε. Χάρηκα που το άκουσα αυτό.  Τα δύο αγόρια μπήκαν στη κουζίνα.

"Το φαγητό είναι έτοιμο;" ρώτησε ο Όμηρος.
"Ναι. Καθίστε στο τραπέζι να σερβίρουμε." Είπε η Φοίβη.