Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 33.

Φοίβη.

Πέρασε αρκετά ο καιρός.. Πέρασε αρκετά ο καιρός. Μπήκα στον μήνα μου που λένε. Αρχίσαμε να μετράμε ώρες. Φτιάξαμε το δεύτερο δωμάτιο. Κρεμασαμε γαλάζιες κουρτίνες και κάναμε χώρο για την κούνια. Στήσαμε την κούνια δίπλα από το κρεβάτι μας. Έχουμε πάρει όλα τα απαραίτητα για το μωρό. Έχουμε πάρει και μερικά βρεφικά παιχνίδια. Το πρώτο παιχνίδι το έφερε η Ελβίρα. Είναι ένα λουτρινο γαλάζιο αρκουδάκι.
Τα οικονομικά μας βέβαια δεν είναι και τόσο καλά. Τα έσοδα μένουν σταθερά όμως τα έξοδα αυξάνονται. Ο μπαμπάς συνεχίζει να μένει μαζί μας.

"Παιδιά μου εγώ πάω για ύπνο. Καληνύχτα." Είπε και πήγε προς το δωμάτιο. Άργησε να πάει για ύπνο απόψε κάτι τον απασχολούσε.
"Καληνύχτα." Είπαμε.

"Πάμε κι εμείς σιγά σιγά;" ρώτησε ο Όμηρος.
"Πάμε." Απάντησα. Πέσαμε στο κρεβάτι. Ο ύπνος δεν άργησε να μας πάρει.

Όμηρος.

Κλείνω τα μάτια μου. Δεν αργω να βρεθώ σε ένα ήρεμο κι όμορφο μέρος. Είναι ένας καταπράσινος λόφος ο οποίος σκεπάζεται με πολύχρωμα λουλούδια. Κάτω από τον λόφο υπάρχουν ψηλά δέντρα. Εγώ μένω εκεί άπραγος. Ώσπου ξαφνικά ένα φως με τυφλώνει. Σκεπάζω τα μάτια μου με τα χέρια μου. Όταν τα κατεβάζω βλέπω κάτι λευκό πίσω από τα δέντρα. Ένας άνθρωπος. Σηκώνομαι όρθιος και τον Πλησιάζω. Σταματώ γιατί αντιλαμβανομαι ότι εκείνος έρχεται προς το μέρος μου. Πλησιάζει αρκετά και βλέπω το πρόσωπό του. Ο Οδυσσέας. Ο αδερφός μου. Πιο ήρεμος από ποτέ.

"Όμηρε;" είπε.
" Οδυσσέα;" είπα.
" Όμηρε κάνεις αυτά που σου λέω;" ρώτησε.
"Προσπαθώ. Συνεχώς. Κάθε μέρα περισσότερο." Εξήγησα.
" Το βλέπω από ψηλά. "Είπε. "Μπορώ να βοηθήσω. Ακόμη και τώρα. Ξέρω καλά ότι τα οικονομικά σας δεν βρίσκονται στα καλύτερά τους. Να θυμάστε όμως ότι δεν θα αφήσω ούτε εσάς ούτε το παιδί μου έτσι." Είπε..
"Δηλαδή;" ρώτησα
"Θα τα καταλάβεις όλα. Αρκεί να θυμηθείς όσα σου είπα, να διαβάζεις τα γράμματα που άφησα και να προσέχεις τον εαυτό σου και την οικογένεια. Έχω έρθει στον ύπνο σου αρκετές φορές μέχρι τώρα. Σου είχα πει ότι θα σταματήσω να έρχομαι, όταν έρθει το παιδί μου. Έρχεται εκείνο και φεύγω εγώ. Κάντε υπομονή κι όλα θα έρθουν." Είπε κι εξαφανίστηκε. Άνοιξα τα μάτια μου. Είδα τη Φοίβη όρθια.

"Τι έγινε;" Πετάχτηκα εντρομος. Κοίταξα το ρολόι. Η ώρα ήταν 5:30.
"Ένιωσα έναν πόνο." Είπε.
"Που;" ρώτησα.
"Χαμηλά στην κοιλιά." Είπε και κάθισε δίπλα μου. Σε λίγο πήρε μια έκφραση πόνου.
"Κι άλλος πόνος;" ρώτησα.
"Ναι.... Πήγαινε ξύπνα τον μπαμπά." Ζήτησε.
"Εντάξει. Εσύ μέτρα πόσο συχνά έρχονται οι πόνοι." Είπα. Με γρήγορα βήματα πήγα στο δίπλα δωμάτιο. Μόλις άνοιξα την πόρτα ο κύριος Χρήστος σηκώθηκε από το κρεβάτι.

"Τι έγινε;" ρώτησε.
"Μάλλον γεννάμε." Είπα. Πήγαμε ξανά στο δωμάτιο.
"Πόσο συχνά είναι;" ρώτησα.
"Πάρε την γιατρό τηλέφωνο γιατί είναι στα δύο λεπτά."  Είπε. Πήρα αμέσως την Μαρίζα τηλέφωνο. Μάλλον την ξύπνησα. Μας συμβούλεψε να πάμε αμέσως στο μαιευτήριο. Αυτό κάναμε. Οι δρόμοι δεν είχαν κίνηση αυτή την ώρα οπότε κινηθηκαμε με ευκολία μέχρι εκεί. Οι νοσοκόμες πήραν την Φοίβη για εξετάσεις. Πήρα τηλέφωνο τον Ολύμπιο και την Ελβίρα. Σε λίγη ώρα θα ξυπνούσαν για το σχολείο έτσι κι αλλιώς.
Οι νοσοκόμες πήγαν την Φοίβη στο δωμάτιο. Πήγα εκεί τη βαλίτσα με τα πράγματά της.
"Όμηρε..." Είπε.
"Τι είναι Φοίβη μου;" ρώτησα.
"Συγγνώμη που σου γίναμε βάρος όλο αυτό τον καιρό." Είπε.
"Αυτό δεν θα το ξαναπείς. Εσύ κι αυτός ο μικρός είστε τα πάντα για εμένα." Είπα.
"Όμηρε.... Σε αγαπάω." Είπε. Χαμογέλασα.
"Κι εγώ σε αγαπάω πάρα πολύ. Και θα κάνω τα πάντα." Εξήγησα.

Η νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο.
"Σε λίγο θα μπείτε στην αίθουσα για τον τοκετό." Ενημέρωσε.

"Όμηρε φοβάμαι." Είπε.
"Ηρέμησε. Όλα καλά θα πάνε. Θα είμαι κι εγώ εκεί." Είπα. Σε πολύ λίγη ώρα μπήκαμε στον θάλαμο του τοκετού. Αφού με έντυσαν με τα κατάλληλα ρούχα, μπήκα κι εγώ στο χειρουργείο. Η ώρα περνούσε. Το παιδί έβγαινε σιγά σιγά. Από το πρόσωπο της Φοίβης μπορούσα να καταλάβω τον πόνο που ένιωθε. Ειχε ιδρώσει. Μου κρατούσε σφιχτά το χέρι.
Στις 9:15 της Παρασκευής 24 Απριλίου, ήρθε στον κόσμο ο μικρός Οδυσσέας.

Φοίβη.

Ανοίγω τα μάτια μου κι αντικρίζω το κίτρινο του τοίχου του δωματίου του μαιευτηριου. Δίπλα μου το κουνακι του μικρού μου. Στην καρέκλα κάθεται ο Όμηρος και τον χαζεύει που κοιμάται. Χαμογελώ. Με την βοήθειά του Σηκώνομαι λιγάκι. Παίρνω τον μικρό μου πρίγκιπα στην αγκαλιά μου.

"Ο μικρός μας Οδυσσέας." Λέει συγκινημένος ο Όμηρος. Κοιτώ τον μικρό μου και Βουρκωνω.
"Σου έχει λείψει;" ρωτάει.
"Πάρα πολύ." Είπα. "Εσένα;" ρώτησα.
"Εμένα να δεις πόσο πολύ μου έχει λείψει." Είπε.
"Πόσο θα ήθελα να είναι εδώ τώρα;!" Είπα.
"Αυτός είναι ο Οδυσσέας μας τώρα. Από δω και πέρα θα πορευόμαστε οι τρεις μας." Είπε χαμογελώντας όσο μπορούσε.
Οι πρώτες τρεις μέρες πέρασαν με τον Ολύμπιο, την Ελβίρα, τον Όμηρο, τον μπαμπά, τον Φίλιππο, την Αρλίντα, τη Ζωή και την Λουκία. Ήρθε κι ο Άγγελος αλλά έμεινε για πολύ λίγο. Όλοι ενθουσιαστηκαν με τον μικρό. Είναι πολύ ήσυχος.

Σύντομα γυρίσαμε σπίτι. Πλέον μένουμε οι τρεις μας. Ο μπαμπάς πήγε ξανά στον Φίλιππο. Η ζωή μας πήρε μια άνοδο. Ο μικρός τα πηγαίνει καλύτερα με τον Όμηρο. Μόνο εκείνος μπορεί να τον ηρεμεί.
Πέρασε λίγος μόνο καιρός. Νιώθω τόσο ευτυχισμένη με τους δύο άντρες μου μαζί.